Estafette: Meten is (z)weten

Ik ben verhuisd. Naast wat huisraad, kleren, een cactus en wat meubilair veranderde afgelopen weekend ook heel wat sportgerief van postcode. Een koersfiets waar mijn grootvader nog op rondtoerde. Een stuk of wat loopshirts als aandenken aan de wedstrijdjes tussen Hasselt en Oostende. Tien paar – ik wou dat ik loog – amper gedragen loopschoenen die u mogelijk binnenkort op Ebay ziet staan. Kilo’s aan leesvoer, genre tijdschriften en boeken over trainingsleer. En ook een brief met onderzoeksresultaten van het Blits.

Blits staat voor Brussels labo voor inspanning en topsport en is een deel van de faculteit Lichamelijke Opvoeding en Kinesitherapie van de VUB. Het is een keuringscentrum waar u de staat van lijf en leden kan laten opmeten. Blits staat open voor iedereen. De professionele Lotto-Belisolploeg komt er langs voor inspanningstesten. Doorgewinterde marathoniens laten hun verzuringsdrempel in kaart brengen. Maar ook voor huis-tuin-en-keukenlopers als mezelf en aspirant-start-to-runners staat de Blitsdeur open.

Ook ik was vier winters geleden benieuwd naar de limieten van mijn lichaam. In de spiegel zag ik misschien geen kathedraal, maar toch een statige dekenale kerk met het potentieel van een basiliek. Zo maakte ik mezelf wijs. Maar dacht de wetenschap daar ook zo over? Ik toog met een rugzakje vol loopgerief en een handdoek naar de VUB.

Voordat er gelopen of gefietst moet worden, verschijnt een Blitser eerst op het appel bij de sportarts. Bij mij nam dokter Buyse de honneurs waar. Een sympathieke, zachtaardige West-Vlaming die in zijn carrière al uiteenlopende bouwwerken op zijn onderzoekstafel heeft zien voorbijkomen. Van bouwvallige kapelletjes tot lijven die de concurrentie met de dom van Keulen niet schuwen. Weinig nieuws onder de zon dus toen deze zelfverklaarde dekenale kerk in zijn onderbroekje tegenover hem zat. Even blazen voor de longfunctietest. Check. Even vooroverbuigen om te beweeglijkheid van rug en heupen te testen. Check. Even platliggen met wat zuignappen op mijn vel geplakt voor een elektrocardiogram. Check.

En dan komt het echte werk. Lopen bijgod. Een doctoraatsstudente nam het van de sportarts over. Ik nam plaats op de loopband. Die startte aan wandeltempo. Minuut na minuut voerde de doctorandus de snelheid op. Tussendoor tapte ze met een prikje in mijn oorlel wat bloed af om mijn verzuring te meten. Een kleine twintig minuten hield ik het vol. Daarna lonkte de douche en de nabespreking.

Die nabespreking duikelde ik afgelopen weekend dus terug op. Enkele vellen papier met cijfertjes en grafiekjes. Of de cijfertjes op het papier nog stroken met de lijfelijke realiteit durf ik te betwijfelen.

Een nieuw onderzoek dringt zich op. En niet in het minst omdat ik niet de enige ben met een nieuwe stek. Het Blits zelf heeft ook een nieuwe woonst. De vakgroep menselijke fysiologie heeft blok L verlaten voor het nagelnieuwe U-residence, vlak aan de Generaal Jacqueslaan. De loopband waarop ik vier jaar geleden een plasje zweet achterliet, staat nu in een klimaatkamer. Handig, want stel: u haalt het in uw hoofd om volgend jaar in Ecuador de marathon van Quito te lopen, dan simuleert de VUB voor u een training op 2.800 meter hoogte. Of u wil in oktober deelnemen aan de Polar Circle Marathon – the coolest marathon on earth? Dan kom ik persoonlijk aan de thermostaat prutsen.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter