Estafette: op zoek naar startkabels

Ik huppel de laatste tijd wat achter mezelf aan. Achter mijn vormpeil van vroeger, bedoel ik dan. Heimwee bekruipt me als ik terugdenk aan vorige zomer. Eind september 2013 kon ik zeggen dat ik zes triatlons op mijn actief had.

Met mijn tweedehands koersfietsje had ik in de Franse Var-streek op een dag de Mont Faron, de Mont Caume en de Coudon beklommen. Later volgden de hemelsmooie Col de Babaou en de heroïsche Mont Ventoux – langs Bédoin bovendien, de moeilijke flank. De kilometerteller op mijn fiets ging in 2013 richting de tweeduizend. En ik lag twee keer per week in het zwembad. Zonder twijfel mijn beste sportzomer ooit.

Ik bazuinde het ook overal uit. Iedere maandag had ik tijdens de lunch wel een ander verhaal van een fietstocht of een triatlon ergens te lande. Vrienden, familie en collega’s waren van iedere druppel zweet op de hoogte. Ik heb er zelfs een column in deze fijne krant aan overgehouden.

Dat was toen. Tegenwoordig is het even lastig. Passieve sportbeleving viert dezer dagen hoogtij. Roland Garros zit er net op. Wimbledon staat voor de deur. De Dauphiné Libéré heeft het pad geëffend voor de Ronde van Frankrijk. Om over het WK voetbal maar te zwijgen. Alsof er nog geen cafés genoeg zijn in de stad poppen ze speciaal voor koning voetbal op aan de nieuwe Graanmarkt en de Grote Markt.

Gek genoeg stel ik momenteel vast dat hoe meer er rondom mij heen gesport wordt, des te minder ik het zelf doe. Waarom zou ik zelf nog zweet vergieten, als ik kan bekijken hoe anderen het in mijn plaats doen? En waarschijnlijk nog beter doen ook. Is het bovendien niet net ietsje te warm om zelfs maar de trap te nemen?

Les excuses sont fait pour s’en servir. En met een wereldkampioenschap, iets te warme temperaturen en een zoon van een half jaar moet ik niet eens zo lang nadenken over excuses. En om aan dat goddelijke strandlijf te timmeren is het bovendien toch al te laat. Redenen genoeg voor deze amateur om het sportieve werk aan anderen over te laten en in het gezelschap van een gekoelde tapkraan een pot voetbal mee te pikken.

Niets mis mee. Maar toch. Ergens knaagt het ook. Negentig minuten lang kijken hoe Nederland uittredend wereldkampioen Spanje in de pan hakt is tof. Maar ik weiger om helemaal te plooien. Hoe aanlokkelijk ook de terrasjes. Hoe spannend ook dat WK. Hoe hemeltergend ook de noodkreet van mijn kind.

Ik heb sinds kort een tienbeurtenkaart voor het zwembad van Etterbeek. Het was een ingeving van het moment. Zoonlief frequenteert een crèche in de buurt van het zwembad. (Jawel, collega jonge ouder. We hebben er na lang zoeken een gevonden). Ik wilde me informeren over de staat van het peuterbadje en stond wat later weer buiten met een abonnement. Er staan nog acht beurten op de kaart. Maar de kogel is door de kerk. Samen met mijn inschrijving voor een triatlon in Brasschaat eind deze maand moet dat een stok achter de deur zijn.

Het is gemakkelijk om te verzaken in lekker niets doen. En ik wil niet zeggen dat luieren per definitie slecht is. Maar het smaakt extra zoet na honderd kilometer op de fiets. Ik ga mijn motor opnieuw aanzwengelen. Dat staat bij deze zwart op wit. U mag altijd meedoen.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter