Estafette: Over schoonfamilies en grafheuvels

Mijn schoonouders zijn schatten van mensen. Ze zijn, op mijn eigen verwekkers na uiteraard, de liefste en meest behulpzame mensen ter wereld. Wassen, plassen, koken, babysitten. Ze doen het allemaal. Mijn schoonmoeder staat zowat een halve dag aan het fornuis. Haar eega heeft mijn badkamer voorzien van een handdoekrekje. Opgehangen met gemillimeterde precisie. Hun plaats in het Hiernanogmaals is dubbel en dik verdiend.

Het is ronduit heerlijk dat ze huishoudelijke taken overnemen en ik en vrouwlief na het werk niet nog even langs de supermarkt of de crèche moeten. Er is zelfs tijd om me uit te leven in het zwembad of op de fiets. Of zelfs op de computer. Want u mag gerust weten: terwijl ik dit schrijf hossen achter mijn rug twee kwieke zestigers achter mijn zoon aan. Ik duim ervoor dat ze hem te pakken krijgen voordat die tandenborstel in zijn oog belandt. Er gaan er een paar goed slapen vannacht.

Anderzijds blijven het schoonouders. Die worden zo genoemd omdat je er, hoe lief en vol goede bedoelingen ook, op een gegeven moment schoon genoeg van krijgt. Zeker als ze tien dagen op de slaapzetel in je salon kamperen. Gelukkig is het probleem ineens ook de oplossing. Mijn zoon moederziel alleen in zijn park steken en hopen dat ik hem twee uur later levend aan zou treffen, is me te link. Maar daar dient de schoonfamilie dus voor.

Vorige week woensdag was de nood om even te ontsnappen plots niet meer te harden. Ik moest de deur uit. Mijn Specialized Crave was gelukkig nabij. Even later draaide ik achter het Ter Kamerenbos een van de zovele bospaden van het Zoniënwoud in. Mezelf geruststellend met het feit dat ik een ‘terug naar start’-knop heb op mijn gps-horloge, fietste ik lukraak mijn neus achterna. Hier een keertje naar links. Verderop even rechts een ruiterpad in. Dat mag eigenlijk niet. Ruiterpaden zijn voor ruiters. Maar wie gaat me tegenhouden? De eekhoornpolitie? Op de kleine plateau door het mulle zand ploegen, dat jaagt de hartslag lekker de hoogte in en er komt nog wat stuurvaardigheid bij kijken. Had ik niet net daarom een mountainbike gekocht?

Ik blijf het verbazend vinden hoelang je in het Zoniënwoud kan rondtoeren zonder ook maar een keer op dezelfde plek te komen. In dit geval was dat moeiteloos 35 kilometer. Op de Tumuliweg na. Die asfaltstrook van Hoeilaart tot ergens in Watermaal-Bosvoorde zag ik twee keer in mijn lus. Heen en terug. Om op te warmen en in het teruggaan om nog een laatste keer vol gas te geven.

Brussel telt twee tumuli. Beiden liggen op mijn mountainbikeroute bezuiden het gewest. Zo’n tumulus is een grafheuvel uit de Gallo-Romeinse tijd. Als je ze niet weet liggen, rijd je er zo voorbij. Los van de geschiedenis is de Tumuliweg gewoon een fantastisch straatje. Het glooit en slalomt dwars doorheen een prachtig bos. Het wegdek ligt er feilloos bij. Het nodigt zowel uit om zalig uit te bollen als om hard te vlammen. Wat mij betreft een van de mooiste wegen van Brussel.

Na anderhalf uurtje uitrazen zette ik woensdag onder een stralende dubbele regenboog koers huiswaarts. Helemaal opgeladen om het schoongevaar te trotseren.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter