Estafette: Posterboy gevraagd

Klaas Vantornout kroonde zich zondag voor de tweede keer in zijn carrière tot Belgisch kampioen veldrijden. In de modder van Erpe-Mere was hij Tom Meeusen en topfavoriet Wout Van Aert te snel af. Vantornout won na een lange periode van ziekte en met een slinks manoeuvre als een duiveltje uit een doosje. Tot grote verbazing van het publiek en van de renner zelf.

Maar: who cares? Op het moment dat Vantornout zijn handen vol ongeloof voor zijn gezicht sloeg en over de finishlijn bolde, zat ik nog op restaurant. Een vriend verjaarde en vierde dat met een etentje in restaurant de Kwint op de Kunstberg. Ik kan u vanaf nu trouwens de linguine met pata negra en truffelolie aanraden. Tijdens de lunch werd met geen woord gerept over de meest Belgische aller sporten. Dat we met een internationaal gezelschap aan tafel zaten, zat daar voor veel tussen. Voor alles eigenlijk.

Even voor vieren – de koffie was net op en de rekening lag op tafel - vroeg ik wie er aan de leiding reed in de cyclocross. ‘Ze zijn nog met zes op twee ronden van het einde,” vertelde een landgenoot vanachter zijn smartphone. “Cyclo wat?”, vroeg de Spanjaard aan onze tafel. “Cyclocross,” riposteerde een van de twee Nederlandse tafelgenoten. “Of zoals ze het hier noemen: veldrijden. Met een fietsje door de modder ploegen: lekker Vlaams.” Die verduidelijking ging gepaard met een gelaatsuitdrukking die vrij vertaald ‘ik zie er ook de fun niet van in’ betekende.

Een golf van internationalisering in het veldrijden? Niet echt hoor. Een verbreding van de top? Topje zal je bedoelen. Oké, het ploeterpeloton heeft dit jaar het kanaal overgestoken richting het Britse Milton Keynes. Ouderdomsdeken Sven Nys startte zijn seizoen in Amerika om zijn fietssponsor te plezieren. En de wereldkampioen is een Tsjech met een Kempisch accent. Hier thuis wordt gelachen met de internationalisering van het veldrijden. En niet door mij. Ik vind het geweldig dat een Tsjech, een Duitser of een Nederlander ons op eigen bodem de les komt spellen in een sport hier uit de klei getrokken is. Maar als ik zeg dat zondag een belangrijke dag is, wegens BK veldrijden, kan dat bij mijn Italiaanse eega – zelf niet vies van de fiets – hooguit op een zucht en een holle blik rekenen.

De cross naar Brussel halen zou een eerste stap in de goede richting zijn om de sport buiten de landsgrenzen en binnen mijn woonkamer populairder te maken. Later dit seizoen trekken de renners immers nog naar metropools als Otegem, Zonnebeke en Lebbeke. En voor het WK moeten we naar hellegat Tabor, om daar hoogstwaarschijnlijk een Belg te zien winnen. Het veldlopen kent wel zijn stek in Brussel. Op 21 december streek de crosscup neer in het Park van Laken. Beste Belg was Isaac Kimeli op de zesde plaats. De top 5 kwam uit Kenia, Ethiopië en Bahrein. Need I to say more?

De cross per fiets heeft ook dringend nood aan een posterboy. Geen Justin Bieber uiteraard, maar een Usain Bolt of, godbetert, een Lance Armstrong. Geen dopingzondaar. Maar iemand die met zijn schaduw alleen al een kamer vult. In zijn zwart-rode harlekijnsbroek en tricolore floddertrui straalde Vantornout zondag op het podium eerder tristesse dan kracht en glorie uit. Wie de Duitse sprintbom Marcel Kittel googlet ziet meer kapsels dan fietsen en de slogan ‘sexiest man in the Tour’. De man heeft een shampoosponsor. Dat zegt genoeg.

En voor ik het vergeet: moet er niet eerst een nationalisering plaatsvinden voor we internationaal kunnen gaan? Waar zijn de Brusselaars en de Walen in het veld? Dat de citadel van Namen een keer per jaar ingenomen wordt door wielergekke Vlamingen lijkt mij te pover om van een Belgische sport te spreken. Een alternatief is dat we ons erbij neerleggen dat het dit is. Noordelijker dan Hoogerheide en oostelijker dan Tabor zal de cross nooit reiken. Prima voor mij. Maar die posterboy had ik wel graag gehad. Sponsors van wasverzachters mogen zich vanaf heden melden bij de nieuwe Belgische kampioen.


Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter