Estafette: Rennen, springen, vliegen

Beste papa’s en mama’s van Brussel, vertelt u mij eens: hoe doet u het? En wanneer doet u het? En wat doet u dan precies? En hoe intens? Doet u het alleen of is uw wederhelft actief betrokken? Doet u het dan godbetert samen of om de beurt? Ik wil het weten. Doodgraag.

Fans van het sportkatern van deze krant herinneren zich uiteraard nog het stukje tekst uit maart 2014 getiteld ‘Wat met het weekend?’. Daarin deed ik - geheel intiem, zoals u dat inmiddels van mij gewoon bent - een deel van onze huishoudelijke planning uit de doeken. Het kwam er in het kort op neer dat sinds de geboorte van onze zoon mijn vriendin en ik onze sportmomenten wat bewuster zijn gaan plannen. Maandag en woensdag voor haar. Dinsdag en donderdag voor mij. Dat was de deal. Ik maar lopen. En zij maar naar de fitness. Voor ons geen hangbuik of flubberkont. Neen, strakke fitte jonge ouders zouden we zijn. Met een fulltime job, tijd voor elkaar en onze vrienden én stalen buikspieren. Want hoe leuk en lonend ook dat ouderschap, het leven is meer dan alleen maar moederke en vaderke spelen.

Dat dacht en schreef ik toen. Ondertussen zijn we meer dan een jaar verder. Die buikspieren zijn inmiddels eerder van karton. Onze vrienden zijn zo beleefd om ons via WhatsApp op de hoogte te houden van braspartijen, terrasjes, reisjes en meer lekkers. Tijd voor elkaar is herleid tot samen een serietje kijken alvorens we de – veel te korte – nacht aanvatten. Die flubberkont en de hangbuik zijn er nog niet. Maar dat is slechts een kwestie van enkele maanden en een occasionele trappist. Ik ben nu al benieuwd wat ik hier over een jaar ga schrijven.

Kon ik nog naïever zijn? De huidige ik lacht even hard in zijn vuist bij het lezen van wat ik vorige lente nog durfde te schrijven. Veel ‘vaderke’ moest ik nog niet spelen. Onze zoon was ocharme drie maand oud en had enkel oog voor zijn wieg en de bovenbouw van zijn moeder, die nota bene nog in zwangerschapsverlof was. Een job minder om rekening mee te houden. Geen gependel van en naar kinderdagverblijven. Geen papjes klaarmaken. Vaneigens dat er dan nog tijd vrij is om baantjes te trekken, rondjes te lopen of ijzers te pompen.

Medio 2015 liggen de kaarten net wat anders. Zoon is het kruipen goed en wel ontgroeid. Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan zijn meer zijn ding. En kat en muis spelen. U mag zelf de rolverdeling raden. Ook afmattend. Maar mijn hang naar endorfines wordt met dat spelletje niet bevredigd.

Vandaar de vraag: wanneer doet u het? Of zijn wij de enige ouders die ons sportmoment langzaam maar zeker als los zand door onze vingers voelden glippen? Natuurlijk niet. Maar als Kind en Gezin ergens een geheime balie heeft waar jonge ouders tijd kunnen kopen, mag u mij steeds het adres mailen.

Ach, waar maak ik me zorgen om? Misschien lost het probleem zichzelf op. Als de raad van bestuur van de Vlaams-Brusselse Media alsnog de stekker uit mijn favoriet Brussels merk trekt en ik radiomaker zonder radio word, kondigt zich na de zomer mogelijk een zee van tijd aan. Die stalen buikspieren en billen van beton komen dan vanzelf.

Vergeef mij dat cynisme, maar het maakt leven des te draaglijker. Een les die ik mijn zoon over enkele jaren ook zal meegeven.

Maar eerst moet hij leren dat papa-kat het altijd wint van de muis.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter