Estafette: Speakers en supporters sterken de sporters

“Let’s get ready to rumbleeeeee!” Het is de bekendste openingszin om een (boks)wedstrijd aan te kondigen en het publiek meteen in extase te brengen. Ik beken, als puber raakte ik helemaal opgepompt als ik de Amerikaanse presentator met krachtige basstem de WCW-debatten hoorde openen op mijn tv-scherm.

Voor de niet-kenners, WCW heeft niets met sanitaire voorzieningen te maken, maar is een van de grootste worstelfederaties. Je kent ze wel, de met anabole steroïden opgespoten worstelaars die elkaar theatraal vastgrabbelen – catchen – en dan tegen het canvas kwakken. En, oh ja, nog even de klus afwerken met een flinke klop met een plastic stoel, enkele centiliters vals bloed en een heroïsche afscheidsrede.

“Welcome at Basic-Fit Brusseeeeeeels!” laat ik nu zelf door de geluidsboxen knallen. Ondertussen heb ik mede dankzij mijn puberliefde voor worstelen ook de rol van speaker aangenomen – en gelukkig niet die van opgeblazen worstelfaker met acteurprestaties uit slechte C-films. Als gastheer bij Basic-Fit Brussels probeer ik nu ook de adrenaline door de bloedaders van ‘onze’ supporters te jagen en met hen uiteindelijk ook door de aders van de spelers, om ze zo naar prachtige prestaties te pushen.

Ik dacht altijd dat “dankzij de supporters” in het basislexicon van elke mediagetrainde sporter stonden, net onder “in de spiegel kijken” en “voetjes op de grond”. Na vier thuisoverwinningen op een rij in een stijgende, stuwende, spannende sfeer geloof ik meer dan ooit dat supporters het verschil kunnen maken om de spelers boven zichzelf te laten uitgroeien.

Nu ik een tijdje als speaker aan de slag ben, ben ik ervan overtuigd dat het er op zich niet echt toe doet of de atleten presteren voor 100 of 100.000 toeschouwers. Zolang de supporters op sleutelmomenten energie en adrenaline overbrengen, zullen ze dat ook opwekken bij de spelers. De wedstrijden voelen echt als een dialoog aan. Als speaker bespeel je het publiek en de spelers met humor, strijdtaal en complimenten allerhande. Het publiek wekt adrenalinestoten op bij de presentator – als ze respons geven op zijn aangeven om te zingen of schreeuwen – en bij de spelers, als ze een prima actie beantwoorden met uitzinnig bewonderend gejoel. En de spelers ten slotte zorgen met diezelfde prima actie dat het haar van alle aanwezigen in de zaal rechtop komt te staan. Ik noem het de ‘Parendans der Sportdieren’.

Na enkele jaren ervaring in en op verschillende sportcircuits, stel ik toch vast dat in tegenstelling tot zaalsporten met een speaker, de parendans in pakweg het voetbal soms een beetje of helemaal stilvalt, zeker bij de kritische supportersgroepen. Eén van de Brusselse uitzonderingen hierop heet Union. Het is ongelofelijk hoe de kop onder leiding van de Union Bhoys telkens een ‘zangoptreden’ van minstens negentig minuten geeft. Winst of verlies, thuis of op verplaatsing, voor, tijdens en na de wedstrijd zullen onder alle omstandigheden liefdesliedjes voor Union door het stadion galmen. Nu kan ik met zekerheid stellen dat “dankzij de supporters” bij de Union- en Basic Fit Brusselssupporters wel degelijk recht uit hun hart en niet uit hun basislexicon komt.

Amateursporters zullen me trouwens vast bijvallen dat zij, die in tegenstelling tot profsporters een schreeuwerige massa ontberen bij hun meeste sportprestaties, de laatste meters naar de finish van de Acerta Brussels Ekiden of de 20 kilometer door Brussel in extase afleggen bij het horen van de aanmoedigingen van het talrijk opgekomen publiek. Zodus supporters: always support your team, want steunende supporters zijn zoals xtc voor het sportvolk.

Tvbrussel-sportman David Nassel ziet sport als een onontbeerlijk onderdeel van zijn levensvisie