Estafette: Traildromen

Mijn eerste en tot dusver enige trailwedstrijd ooit liep ik drie jaar geleden in Nisramont in de provincie Luxemburg. Andy, een bevriende loper, was via Facebook op zoek gegaan naar een maatje om de wedstrijd te lopen. Het was een duo-run. Geen partner, geen wedstrijd. Dus offerde ik mezelf op.
We kenden elkaars loopcapaciteiten een beetje. Vooraf hadden Andy en ik één keer samen getraind. Een tocht van twintig kilometer aan zee. Daarin toonde hij me enkele kneepjes van het trailvak. Het kwam erop neer om te doseren (lees: wandelen) op de hellingen en vaart te maken (lees: risico’s nemen) tijdens de afdalingen.

Zo gezegd, zo gedaan. En zo kwam het dat ik in maart 2013 ergens door de Ardense velden en bossen aan het lopen was. Omwille van de verre verplaatsing en de vroege start hadden we in de buurt een minimalistisch vakantiehuisje gehuurd voor een appel en een ei. We hadden alles mee. Zelfs ons eigen water. Want we wilden het risico niet lopen op bevroren leidingen of zelfs maar een voedselvergiftiging. Achteraf bekeken waren dat zorgen om niets. Maar het paste wel mooi in het totaalplaatje van ‘mijn eerste trailrun ooit.

Het was maart, maar er lag nog sneeuw en door de strakke wind daalde de gevoelstemperatuur tot onder het vriespunt. Mijn trailoutfit bestond uit een lange looptight en een thermisch shirt, met daarover een triatlonpak en een windstopper. Om de kou te trotseren had ik een muts en handschoenen aan. Voor de gelegenheid had ik nog nieuwe schoenen met een gore-tex laag en ruwere zolen gekocht. Om maar te zwijgen van het lichtgewicht rugzakje met ingebouwde waterzak. Ja, je hebt wat nodig om in het hol van Pluto een wedstrijdje te lopen. Mijn triatlonpak had ik van Andy gekregen en was onze oplossing om er als een team uit te zien.

Ik herinner me de eerste afdaling. Een groot pak lopers was nog bij elkaar. De meesten gingen stapvoets naar beneden terwijl ze houvast zochten aan de takken van de bomen. Andy daarentegen had een snellere manier. Hij hurkte neer en gebruikte de helling van het bos als glijbaan. Meteen vijftien lopers ingehaald, zonder energie te verspillen. En dat op een spectaculaire manier. Ik volgde.

Traillopen bleek pure fun. Springen over boomstronken, door rivieren crossen, slalommen tussen de bomen, van een berg afstuiven, van het uitzicht genieten. Heerlijk. Maar traillopen bleek ook loodzwaar. Met een slordige achthonderd hoogtemeters in 26 kilometer was dit veruit de zwaarste race die ik ooit had gelopen. Lopen op de zware stroken is onbegonnen werk. Ook de pro’s die aan skyrunning – zoals traillopen ook wordt genoemd – doen, geven met plezier toe dat ze af en toe wandelen. Tijdens de wandelpauzes deelden Andy en ik onze proviand en dronken we.

Op 5 juli komt de Urban Trail naar Brussel. Uit heimwee naar de Ardennen en uit liefde voor de stad staat de wedstrijd in het vet gemarkeerd in mijn agenda. Het parcours neemt de lopers onder meer mee voor een verrassend parcours door de Koninklijke Bibliotheek, metrohalte Anneessens en Parking 58.
De Urban Trail heeft met een gewone trailwedstrijd gemeen dat het wedstrijdelement en snelle chrono’s ondergeschikt zijn aan de beleving en de fun. De olympische gedachte, weet u wel. Maar verder liggen de twee mijlenver uit elkaar. Met wat verbeelding kunnen losliggende stoeptegels doorgaan voor uitstekende boomwortels. De trappen van de Kunstberg worden dan een Ardense heuvelflank en de Amsterdammertjes aan het Sint-Goriksplein zijn bomen om rond te slalommen. En met een Arbre Magique achter mijn zweetband geurt de stadslucht zelfs naar dennenwoud. Close but no cigar. Ik moet dringend nog eens terug naar Nisramont. Maar eerst naar de Kunstberg.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter