Estafette: twintig kilometer van aan de zijlijn

Het was heerlijk om de 20km door Brussel eens van aan de zijlijn mee te maken. Ik heb de wedstrijd drie keer gelopen. In 2009, 2010 en 2012. Telkens met wisselend resultaat. In 2009 met een ontstoken achillespees. Een jaar later was mijn knie total loss. En aan mijn laatste deelname hield ik een verstuikte enkel over. Neen, de zijlijn ging me goed af.

En die zijlijn is verdomme belangrijk ook. Ik was verbaasd over het aantal sms’jes en Facebookberichten ik naderhand kreeg, genre: bedankt voor je aanmoediging. Vergis je niet: ik heb me laten gaan hoor. Roepen, juichen, springen, klappen met mijn armen zwaaien. Ook ik heb op 18 mei mijn portie caloriëen verbrand.

Het begon met Gilbert Kirwa Kipruto. Het moet ongeveer tien voor elf geweest zijn toen de Keniaan voorbij kwam. Ogenschijnlijk moeiteloos. De laatste hellende meters van de Tervurenlaan leken als stof onder hem te passeren. Het resultaat van hard labeur. Hoogstwaarschijnlijk op de hoogvlakte van Iten, het Keniaanse epicentrum van de loopsport. Hij passeerde en ik kon niet anders dan applaudisseren bij het zien van zo veel vakmanschap. Luttele minuten later won Kipruto de vijfendertigste editie van de 20km.

Voor mij was de toon gezet. Ik zat in mijn supportersrol en zou daar de volgende twee uur niet meer uitkomen. Kipruto heeft me achteraf niet bedankt voor de aanmoediging die ik hem toeslingerde. Bastien deed dat wel. Hij had op twee kilometer van de streep een dikverdiende ‘Go Bastien!’ van me gekregen. Met wat handgeklap bovendien. Temidden de Tervurenlaan had de Brusselse West-Vlaming nog jus genoeg in de benen om zich om te draaien op zoek naar wie het was die daar in de massa zo onverwacht zijn naam riep. Ik dus. Misschien kwam het daardoor dat Bastien ‘slechts’ twaalf minuten na Kipruto aankwam.
Ook Julien – ja, diezelfde als twee columns geleden – verdiende een aanmoediging. Met een ietwat agressief ‘gaan!’ herlanceerde ik hem richting Jubelpark. Ook hij bedankte achteraf voor mijn aansporende decibels. Het is graag gedaan.

Vanaf dan werd het pak steeds dikker. De bocht aan het trammuseum braakte een eindeloos aantal lopers uit. Koppen herkennen werd steeds moeilijker. Maar iedereen verdiende applaus. Als supporter moet dan creatief zijn. Je hebt maar luttele seconden om een atleet te steunen. Ik heb mijn arsenaal aan supporterswoordenschat opgedreund, als ware het de tafels van vermenigvuldiging. “Go, komaan, allez hop, bravo, blijven gaan, goed bezig, doorgaan, vohouden, je bent er bijna, de Leffe staat al koud” of “moeder heeft viskes gebakken.” Alles voor een laatste energieboost of om even de gedachten van de verzuurde spieren weg te nemen.

Ik kan me voorstellen dat er zondag veertigduizend man met een erg voldaan gevoel zijn gaan slapen. Terecht. Want het is zonder meer een prestatie om trots op te zijn. Maar van alle twintig kilometers door Brussel die ik al heb meegemaakt was dit veruit de leukste.

Vergeef me tot slot nog deze uitsmijter. De Keniaan Kipruto won dus deze 20km. Runner-up was zijn landgenoot Kipkorir. Maar wat betekenen de namen van die Keniaanse atleten? Waarom heten ze allemaal Kip-en-dan-nog-iets? Wel, de naam geeft vaak duiding bij de omstandigheden waarin de atleet geboren werd. Zo betekent Kipruto: geboren ver van huis en Kipkorir geboren na zonsopgang. Er staat een heel lijstje op de website Kenyanrunners.com. Ik dacht: dat deel ik even.

Bram Van de Velde (@bram_vandevelde) is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter