Estafette: Vanuit de rug of vanuit de benen

Twee maanden geleden belde een Duitse vriend me op. “Bram, do you know what a ‘Bagettenfresser’ is?”

Ik had de term nog nooit gehoord, maar veel context had ik niet nodig om hem te begrijpen. “De verhuisfirma die jij gebruikte, zijn dat Bagettenfressers?” Negatief. De patsers die mij hielpen verhuizen spraken schuun Vloms. “Goed, dan wil ik graag hun telefoonnummer.”

Mijn kameraad woont sinds drie jaar in de stad. Maar zijn Frans is nog niet van die aard dat hij er een verhuizing mee in goede banen kan leiden. Met een kleine portie Engels en een mondje Gemeenschapsduits moest het lukken.

Afgelopen zondag stapte een man in een bomberjack uit de blauwe vrachtwagen. Hij gesticuleerde naar zijn maat achter het stuur hoe hij moest inrijden, laadklep ter hoogte van de voordeur.

Mijn kameraad was ‘s ochtends om zes uur opgestaan om drie klapstoeltjes op de parkeerplaatsen voor zijn deur te zetten. De gemeente betalen om ze te reserveren zou geldverspilling geweest zijn. De verhuiswagen zou amper een half uur ter plaatse staan. Ik had hem per slot van rekening een paar snelle en efficiënte mannen aan de hand gedaan.

De twee huurlingen overschouwden de verhuiswaar. Dozen, een stuk of twintig, een gedemonteerde sofa, een designerlamp, een kleerkast die weinig kleding deed vermoeden, een wasmachine, een spiegel waarvan de omvang de ijdelheid van de eigenaar illustreerde, een lattenbodem met bijhorende matras en vijf plantjes, verschillend in grootte. In afwachting van de vrachtwagen hadden we alles al op de stoep gezet. Lekker efficiënt. “Eerst de zetel”, sprak de huurling met de bomberjack. “The couch goes first”, vertaalde ik naar de achterban.

De verhuizee (interviewer -> interviewee, dus verhuizer -> verhuizee, BV.) had een internationaal kransje van vrienden bijeengesprokkeld om het werk te verlichten. Zo kwam het dat ik afgelopen zondag met een Slovaak een kleerkast en een designerlamp over de Jean Pacqotstraat aan het sleuren was.

Maximaal dertig kilo stond te lezen op de doos, naast de naam van een Zweedse meubelgigant. Sommige dozen waren zwaarder dan de andere. Maar geen enkele was overladen. Daarvoor is de man die voor de inhoud zorgde te beredeneerd, te georganiseerd. Te Duits, quoi. Geen verrassingen voor hem.

De verhuizers werden niet per uur betaald en ook voor hen was het zondag. Het mocht een beetje vooruitgaan. De ene stond voorovergebogen op de laadklep terwijl we hem van alles aanreikten. De andere zocht een geschikt plekje achterin de laadruimte. Ze spaarden hun rug niet. In tegenstelling tot de verhuizee.

Mijn vriend is een CrossFit-adept. CrossFit is een mix van gymnastiek, gewichtheffen en klassieke fitness. Daar leer je heffen. Diep door de benen, billen naar achter, rug gestrekt en tillen maar. Ook heffen deed de Duitser met de nodige Gründlichkeit.

Op minder dan twee uur hadden we de inboedel van één persoon van de vierde verdieping naar beneden gebracht, ingeladen en weer uitgeladen. “Dit is de snelste verhuis die ik ooit heb meegemaakt,” sprak een van de helpende handen. Ik liet mijn Duitser achter in een recent verbouwd appartement in de buurt van het Fernand Cocqplein in Elsene. Hij en zijn nieuwe huisgenoot hadden een namiddagje monteren en installeren voor de boeg. Daar hoefde ik niet bij te zijn.

Op de bus naar huis piepte mijn sporthorloge. Het heeft een ingebouwde bewegingssensor. “U hebt uw doelstelling bereikt,” las ik af van het display. Genoeg ‘gesport’ voor vandaag.

Bram Van de Velde is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter