Estafette: Vin ‘Diesel’ Vandiepenbeeck

“Nen echte vent”, zo heb ik ze graag. Mooie dribbels, verzorgde passes, het hakje van Dennis Praet tegen Thomas Meunier. Ze kunnen allemaal op mijn bewondering rekenen en af en toe veer ik recht, maar mijn haartjes blijven liggen. De adrenaline stroomt pas echt door mijn aders als een voetballer met risico voor lijf en leden de bal spectaculair wegtackelt én zo snel mogelijk rechtveert met in zijn lichaamstaal de uitdrukking: “It’s just a scratch!”

Als diezelfde ‘vent’ dan ook nog eens naast het veld door muren gaat, dan kom je op de Brusselse velden, mijn inziens, al snel uit bij Vincent Vandiepenbeeck, de kapitein en verdediger van Union. Telkens spreekt hij met zijn hart op het achterste van zijn tong. Zowel op als naast het veld ventileert hij zijn ongenoegen als iets of iemand hem dwarszit en zijn vreugde als iets of iemand hem beroert.

Ik wilde hem al lang eens een microfoontje opspelden en volgen in his Vins way of life. De derby White Star – Union bood de ideale context. Jammerlijk geblesseerd moet zelfs een beer als Vincent de wedstrijd vanuit de tribune volgen. Al ‘volgt’ een krijger niet gewoon de wedstrijd, die (be)leeft en (be)speelt hij. Dat het ‘echt’ is, bleek na afloop tijdens het afsluitende interview van de drie uur puurheid en emoties. Vincent staat ons bijna tranend en trillend te woord. De strijder in hart en nieren heeft voor, tijdens en na de wedstrijd alles gegeven, verschillende emoties voelen opborrelen en geuit. Hij krijgt en bezorgt mij een krop in de keel. Het mondt uiteindelijk uit in waarschijnlijk mijn beste televisieportret ooit.

Het zijn altijd de krijgers die mij het meest fascineren, niet de salonsporters. Zo was en blijft mijn ultieme wielerheld Der Kaiser Jan Ullrich. Hoe die met de grote molen de bergen opstormde, met die dubbele dijen en krachtige kuiten achter Armstrong aanging die als een ‘mietje’ een veel hogere trapfrequentie draaide. Ook in andere sporten kick ik op de ‘beesten’. Denk maar aan Sébastien Chabal in het rugby en Serena Williams in het vrouwentennis.

De meeste idool-krijgers graaf ik toch vooral op uit mijn voetbalgeheugen. Natuurlijk genoot ik van de passen die Kaká en Pirlo bij AC Milan rondstrooiden, maar het was toch vooral de correcte hardheid van Ivan ‘de verschikkelijke’ Gattuso die mij het meest beroerde. Tijdens mijn puberteit vereenzelvigde ik me in de nationale ploeg met Das Kampfschwein Marc Wilmots, bij RSC Anderlecht in dezelfde periode met Yves Vanderhaeghe en Besnik Hasi. De meesten zijn nu ook coach en maken daar niet tactisch het verschil, met uitzondering van Vanderhaeghe, maar brengen teamgeest en werklust over op hun jongens.

Dit weekend zag je Yves’ KV Oostende niet voor niets twee keer terugkomen na een doelpunt van kampioen Gent. Bij Anderlecht worstelt Hasi soms met de champagnevoetbalstijl van het huis, maar staken Defour, Okaka en zelfs Deschacht op speeldag 12 het kot toch soms in brand op z’n Besniks. Het resultaat: 3-1 met goals die er bijna met speler en al passievol werden ingeramd, net als enkele dagen eerder tegen Tottenham. Voor zo’n inzet en spelers kom ik naar het stadion en ga ik na 90 minuten meeleven en aanvuren uitgeput met schorre stem, maar voldaan terug naar huis. Sporters mogen verliezen, maar niet zonder het laatste percentje energie en adrenaline uit hun en mijn lichaam te persen.

tvbrussel-sportman David Nassel ziet sport als een onontbeerlijk onderdeel van zijn levensvisie

Bekijk ook de reportage van tvbrussel: