Estafette: Wat met het weekend?

Sport is tof. En we doen het graag. Bij ons gaat dat zo: zij sport op maandagen en woensdagen. Dinsdagen en donderdagen zijn voor mij. Die indeling is een vrij recente ontwikkeling. En de geboorte van ons zoontje heeft daar veel, zo niet alles mee te maken. Eerlijk: het is nog wat wennen, die nieuwe tijdsindeling. Maar planning is de sleutel. En tot nu toe werkt onze planning relatief goed.

Maandagavond ziet er doorgaans zo uit: om zeven uur kondig ik de laatste plaat van mijn radioprogramma af. Terwijl het nieuws start, haast ik me naar huis om mijn vriendin te bevrijden uit de klauwen van onze drie maand oude aandachtsjunk. Zij geeft me in vol sportornaat nog enkele instructies. Dezelfde die ik de maandag daarvoor ook kreeg. Ik jaag haar de deur uit richting spinningles. Tijd voor mannen onder elkaar. Ik flans iets eetbaars in elkaar en probeer met eindeloze wandelingen rond de keukentafel, een gedateerd maar na al die jaren nog opvallend compleet arsenaal aan Samson en Gert-liedjes en een flesje afgetapte moedermelk de afwezigheid van mama op te vangen. Die laatste fietst zich op dat moment een dosis endorfine bij elkaar om het tot woensdagavond vol te houden. Nog geen twee uur later staat ze weer thuis. En na een kattenwasje om het uitgezwete zout weg te spoelen, hangt zoonlief alweer aan haar borst. Bijna bedtijd.

Maar maandagen en woensdagen zijn dus voor haar. In topvorm loopt ze als de beste en finisht ze vaak voor het gros van de mannen in wedstrijden. Is ze het lopen even beu, dan ruilt ze haar schoenen voor een touw en een rotswand. Maar lopen met melkklieren in overdrive is geen pretje. En een eventuele lekkage heb je liever aan de hand op de grond met een doekje bij de hand, dan bengelend aan een touw tegen een rotsflank. Borstvoeding verplichtte haar een indoorsporter te worden en het rustig aan te doen. Nou ja, rustig aan. Twee maanden na de bevalling heeft ze haar vaste stek in haar favoriete fitnesscentrum. En dat verkondig ik niet zonder trots.

Feit is dat ik dinsdag en donderdag voor het outdoorluik moet zorgen. Zij is gebonden aan de faciliteiten en uurroosters van een fitnesscentrum. Het enige wat er bij mij gebonden moet worden zijn schoenveters. Een dinsdagavond ziet er doorgaans zo uit: om zeven uur kondig ik de laatste plaat van mijn radioprogramma af. Terwijl het nieuws start, duik ik de toiletten van mijn werkgever in om er sportief gekleed en geschoeid weer uit te komen. Minuten later draaf ik langs de vijvers van Elsene richting Ter Kamerenbos. Loopje gedaan. Etenstijd.

Wat met het weekend? Het weekend is een gevecht. Een gevecht met agenda’s, met sociale wensen en verplichtingen en ja, ook met desiderata aangaande zweet en samentrekkende spieren. Afgelopen vrijdag won zij. Ik was vroeger thuis en zij zag schoon haar kans. Voor ik kon polsen naar de plannen voor de avond maakte de borstvoedingsbeha plaats voor een exemplaar dat wat meer steun en comfort biedt en was het weer mannen onder elkaar: ik, hij, Samson en Gert. Maar de kerk is er om in het midden te houden. Mijn Speedootje hang nog steeds te drogen van afgelopen zaterdag. Onze prioriteiten zijn wat door elkaar geschud. En het is ook al voorgevallen dat er meer gejammerd en geklaagd dan gelopen of gefietst werd. Maar al bij al, geen klachten. Wel integendeel.

O ja, ik schrijf dit op een maandag. Bij deze weet u wat ik vanavond doe.

Bram Van de Velde (@bram_vandevelde op Twitter) is presentator op FM Brussel en actief vrijetijdssporter