Fabio Polazzi zit weer met hoofd en benen bij de koers

Fabio Polazzi stond vorig jaar op het punt om door te breken, tekende een contract bij het Italiaanse Cinelli, maar zag de hoofdsponsor over de kop gaan nog voor zijn profcarrière goed en wel kon beginnen. De zwaarste klap volgde afgelopen winter: Polazzi was de vriend en reisgezel van Frank Vandenbroucke toen die plots overleed aan een longembolie in het bed van een Senegalese prostituee. Voor Polazzi stopte de wereld even met draaien.

"Heel vreemd om dat van zo dichtbij mee te maken. Het was of ik in een film zat. Frank was dood, er was het politieonderzoek, ik moest dagenlang blijven als getuige. Urenlang heb ik toen aan de telefoon gehangen met mijn familie en vriendin. Praten, praten, praten. Ook met de familie van Frank. Zo'n tragische en irreële periode!"

"Ik ben er lang mee bezig geweest. Nu nog denk ik veel aan Frank. Niet in de koers: als je op de fiets zit in het peloton, dan moet je geconcentreerd zijn. En toch: ik draag hem in me mee. De eerste overwinning die ik boek, zal voor Frank zijn. Maar het moet een serieuze wedstrijd zijn, geen kermiskoers. Ik zou zo graag nog eens winnen."

Een echte winnaar is Fabio Polazzi niet. Een straffe renner, dat wel, vooral bergop. "Regelmaat is mijn sterkste troef, maar ik mis inderdaad wat snelheid om het af te maken. Ik ben vrij licht gebouwd en dus schuw ik geen klimwerk. De Ardense Pijl, de Druivenkoers in Overijse, de GP van Wallonië: dat zijn de wedstrijden die me het best liggen. Alleen wist ik het allemaal even niet meer deze winter. Na Franks dood twijfelde ik zelfs of ik nog op de fiets zou stappen."

"Een maand lang heb ik niks gedaan, maar toen ben ik toch maar gaan trainen. Ik rijd nu voor de continentale ploeg Veranda Willems, maar heb er geen profcontract. Wel mag ik profkoersen meerijden. Ik worstelde me door het voorjaar, maar half mei ging het niet meer, ik was compleet leeg. Twee weken totale rust brachten raad: in de Ronde van de Oise voelde ik me echt weer renner worden. En de conditie piekte: elke dag reed ik sterker."

Onlangs reed Polazzi zich in de kijker tijdens de Ardense Pijl. Vorig jaar finishte hij als derde, nu vierde. "Het is nu of nooit. Ik ben intussen toch al 25; nu geniet ik nog van een Rosetta-contract (startbaanovereenkomst via Actiris, red.) . Volgend seizoen is dat gedaan. Dus hoop ik dat er toch nog een doorbraak volgt en dat ik de komende maanden een profcontract kan versieren. Lukt dat niet, dan vrees ik dat het uit is. Dan moet ik mijn passie definitief opzijschuiven. Want 'na de uren' koersen als liefhebber, daar pas ik voor."

Haren en Evere
Polazzi is geboren en getogen in Haren, maar woont nu samen met vriendin Marie in Evere. Zij is de dochter van oud-renner Marc Moens. Ook Polazzi's pa heeft nog gekoerst. "Hij nam me als kind mee voor fietsritjes. Na een tijdje kreeg ik een mountainbike en op mijn dertiende stapte ik echt in het wielrennen. Ik ben er nog altijd vol van. Een supportersclub? Neen, die heb ik niet. Voor een renner uit een dorp op het platteland is zoiets logisch: die kent iedereen. In de stad werkt dat niet: daar weten ze aan het eind van de straat al niet meer wie je bent. Ik ken mijn naaste buren, maar veel meer niet. Haren een dorp? Vroeger misschien, nu niet meer."

"Mijn ouders komen uit de streek rond Napels. Daar is het wielrennen al evenmin populair. Toscane, dat is de koersstreek bij uitstek. Maar daar ken ik geen mensen die een duwtje in de rug kunnen geven. In Brussel ook niet. Je kunt de renners hier op de vingers van een hand tellen."

"Met Zakaria El Darabna ga ik weleens trainen, maar hij rijdt tegenwoordig veel in Afrika. Dus oefen ik meestal in mijn eentje. Van Evere gaat het dan over Sterrebeek naar Vossem en Tervuren. En in Overijse is het al lekker golvend. Eigenlijk rij ik alleen de eerste en de laatste tien minuten van de training in de stad."