Fernand Nisot, de jongste Rode Duivel ooit

Het kan verkeren. Bij zijn geboorte leek Nisot maar een kort leven beschoren. “Hij was de vijfde van zeven kinderen,” zegt Daisy Rémont, een van Nisots kleindochters. “Onze grootvader was prematuur bij de geboorte. Zijn vader (Hyppolyte, red.) was gynaecoloog en heeft hem toen in krantenpapier gewikkeld,” vervolgt ze. Er was weinig hoop dat de kleine Fernand het zou overleven. Toch geschiedde het eerste van vele wonderen in zijn leven. “Zijn vader dacht dat zijn pasgeboren kind dood was en stond op het punt om hem te begraven. Toen hij even later polste of het een jongetje of een meisje was, bleek Fernand aan de beterhand te zijn. Hij was gered door krantenpapier,” voegt Daisy’s zus Christine eraan toe.

Meteen werd duidelijk wat voor winnaarsmentaliteit Nisot had. Diezelfde mentaliteit zou hem er later tijdens WO I ook doorsleuren. Nisot volgde een opleiding tot ingenieur aan de militaire school en werd bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog naar het front gestuurd.

Aan het front heeft de jonge Brusselaar drie keer geluk gehad. “Een keer werd gevreesd dat ze een arm moesten amputeren,” vertelt Daisy. “Een andere keer overleefde hij na een aanval bedolven onder de aarde van de loopgraven. 24 uur heeft hij daar toen gelegen. Slechts één medesoldaat overleefde de aanval ook.”

“De zwaarste verwonding liep hij toch op aan zijn hoofd, nietwaar Daisy?” zegt zus Christine. “Zijn schedel was als het ware ‘ontploft’. Koningin Elisabeth kwam toen enkele soldaten bezoeken in een ziekenhuis in De Panne en vroeg aan de artsen wat er met Fernand was gebeurd. Ze moesten zuurstofwater (waterstofperoxide) toedienen aan zijn hersenen en de wonde reinigen, maar de artsen hadden daarvoor niet het geschikte materiaal. Toen heeft de koningin beslist om hem met haar persoonlijke auto over te plaatsen naar het Neumann-ziekenhuis van Calais.” “Hij heeft haar daarna zelfs een brief geschreven, om haar te bedanken voor alles,” komt Daisy tussenbeide. Elisabeth schreef een bedankbrief terug.

Nisot was iemand met enorm veel fantasie, die niet verlegen was om een grap uit te halen. Zo leerde hij ook zijn vrouw kennen. Isa Lafontaine was de kleindochter van de bekende Antwerpse kunstschilder François Lamorinière. “Na veel omzwervingen is ze met haar ouders in Brussel beland,” vertelt Christine. “Naast zijn liefde voor voetbal, hield Fernand er ook van om te tennissen. Dat deed hij op Léopold Club in Ukkel, waar ook Isa speelde. Op een dag ging hij naast haar aan tafel zitten, zonder zich voor te stellen. Dat was in die tijd heel ongebruikelijk. Hij vroeg of ze de volgende dag met hem wou tennissen. Ze hebben drie keer tegen elkaar gespeeld, zonder ook maar een woord te wisselen en na hun derde afspraakje heeft hij haar ten huwelijk gevraagd,” gaat Christine verder.

“Samen hebben ze drie dochters gekregen, onder wie onze moeder,” zegt Daisy. “Ze hielden alle drie heel veel van Fernand, net zoals wij trouwens. We noemden hem niet voor niet bon papa gâteau. Het was een fantastische man en de meest magische en wonderbaarlijke grootvader die je kan hebben,” vervolgt ze. Christine pikt in. “Hij berispte ons nooit, dat liet hij over aan onze grootmoeder. Wel gaf hij haar steeds de instructies om ons te berispen. Zo was hij.”

Gedoopt in Congo

Het huwelijk van Fernand en Isa had veel voeten in de aarde: Isa was niet gedoopt en wou dat ook niet. “Ze moesten de toestemming vragen van hun priester en ze heeft zich pas laten dopen op een van hun missies in Congo,” vertelt Christine. “Fernand is toen zwaar ziek geworden, een bloedvergiftiging. Er was geen hoop meer. Ze heeft toen voor hem gebeden, voor het eerst in haar leven. Als die van hierboven echt bestond zoals Fernand altijd dacht, moest hij het maar eens bewijzen.”

“En effectief, de dag nadien was Fernand als bij wonder genezen,” gaat Daisy verder. “Isa liet zich toen dopen, maar ze is nadien nooit meer naar de kerk gegaan. Fernand daarentegen ging elke zondagochtend om zes uur naar de mis. Hij was enorm bezig met spiritualiteit en geloof, je zou voor minder na zoveel bijna-doodervaringen.”

Het koppel verhuisde voor het eerst naar de Belgische ex-kolonie in 1926. Fernand werkte na WO I als ingenieur voor Union Minière en stond in Congo in voor het onderhoud en de inspectie van de machines in de Brouwerij van Katanga en in de cementfabrieken.

Daisy weet dat ook rond een van hun missies naar Congo een mooi verhaal hangt. “Het was in de voordagen van WO II. Het bedrijf had hem al laten weten dat hij bij een eventuele uitbraak van een nieuwe oorlog, naar Congo moest verhuizen. Na de invasie van de Duitsers moesten Fernand en zijn gezin de boot nemen in Frankrijk om zo naar Congo te reizen. Toen bleek dat de grens al gesloten was, probeerden ze een andere post even verderop. Met succes. Een van de douaniers herkende hem als de voormalige voetballer. Zijn bekendheid heeft hem en zijn gezin toen geholpen.”

Olympisch goud

Het record van jongste Belgische international is iets waar de zussen terecht trots op zijn. “We hopen echt dat hij het record houdt. Het was ook iets waar hij fier op was,” zegt Christine. Nisot verdedigde zijn hele leven de rood-witte kleuren van Léopold Club. Bij de nationale ploeg kwam hij slechts veertien keer in actie, maar trof hij wel tien keer raak. Een van die veertien wedstrijden speelde hij op de Olympische Spelen van 1920 in Antwerpen. “Hij speelde alleen tegen Spanje in de kwartfinale (3-1 winst, red.). De reden daarvoor was dat vooral Antwerpse spelers de voorkeur kregen,” vertelt Christine.

België haalde het later in de finale van Tsjechoslovakije met 2-0. “Die finale was een smet op hun winst. Na een snelle strafschop voor de Belgen werd de wedstrijd nog grimmiger. Bij een 2-0-stand ging een van de Tsjechoslovaken door het lint en werd hij van het veld gestuurd. Zijn teamgenoten waren het niet eens met die beslissing en besloten het veld te verlaten. De ploeg werd gediskwalificeerd en zo won België het goud,” zegt Daisy. De gouden medaille verpatste Nisot later. Wel hield hij een bekertje bij als aandenken. De jongste Rode Duivel ooit stierf uiteindelijk op 78-jarige leeftijd in Putte, net over de Nederlandse grens. Daar woonde het koppel in het huis van Isa’s grootvader, middenin het groen van de Kalmthoutse Heide.