Goalball-speler Klison Mapreni, de jongste Belg op de Spelen

Londen is nog niet uitgesport. De Olympische Spelen zijn nog maar net afgelopen, of daar zijn de Paralympics al. Klison Mapreni (19) wil met de Belgische goalball-ploeg eerst en vooral genieten van het hele gebeuren. Tegelijk zegt het competitiebeest in hem dat in sport alles kan, dus ook een medaille op de Paralympics.

"Bij goalball raast de bal soms met honderd kilometer per uur over het veld," legt de Brusselaar uit. "Al halen alleen de echte toppers die snelheden. Dat kan hard aankomen, want we blokken de bal af met ons lichaam. We duiken naar geluid, want er zit een bel in de bal. Heel de wedstrijd zijn we geblinddoekt en het gebeurt wel eens dat je de bal tegen het hoofd krijgt. Met een bal die 1,25 kilogram weegt, kan dat hard aankomen."

Goalball is een sport specifiek voor slechtzienden. Ploegen van drie spelen op een veld van achttien op negen meter. Elke speelhelft is in drie zones onderverdeeld, en de bal moet bij elke doelpoging al die zones raken. Op de grond zorgen reliëflijnen ervoor dat de spelers hun positie vinden.

"De sport is ontzettend zwaar voor de gewrichten. Als je schiet, moet je op jezelf draaien, zoals discuswerpers, zeg maar. De kinesitherapeuten die ons bij de nationale ploeg volgen, zeggen dat dit een rampzalige sport is voor de knieën (lacht). Ik ben in januari geopereerd aan mijn meniscus, en dat heeft mijn voorbereiding op de Paralympics danig in de war gebracht. Ik ben pas in mei herbegonnen. Maar goed, ik denk dat het wel zal lukken."

Klison Mapreni speelt in clubverband bij Havi2Brussel, dat tot de Belgische top behoort. De competitie wordt vooral van november tot februari gespeeld, maar toernooien en stages zorgen ervoor dat Mapreni er zowat heel het jaar mee bezig is.

Concurrentie
Reizen naar het buitenland zijn geen uitzondering. De trip naar Londen moet de mooiste worden. Daar zijn op 29 augustus de Paralympics van start gegaan, die nog tot en met 9 september lopen. Voor de tweede keer op rij zijn onze goalballers erbij. "Onze kwalificatie voor de Paralympics was een grote verrassing. We versloegen de Zweden, die hoger gerangschikt staan dan wij. Je mag België zeker bij de twintig beste landen wereldwijd rekenen. De kwalificatie zorgde voor een ontploffing van blijdschap, we waren net kleine kinderen. Ongelooflijk. Dat is waarom je aan sport doet."

De Brusselaar zit al sinds zijn zeventiende in de nationale ploeg en was dan ook niet verrast door zijn selectie voor de Paralympics. Tot voor kort was er ook weinig concurrentie in ons land, al ziet Mapreni een kentering. "Je hebt in onze ploeg zowel jongere als meer ervaren spelers, en er komt een sterke lading aan de komende jaren."

"Het probleem van onze sport is het beeld dat veel mensen hebben. Wij zijn sporters die heel het jaar door trainen, hoor. Of het nu Usain Bolt is of een paralympiër, we zweten allemaal even hard. Veel mensen gaan naar de Paralympics uit medelijden. Dat wil ik niet, dan blijven ze beter thuis. Nu, ik versta het wel ergens. De Paralympics doen mensen niet dromen, in tegenstelling tot andere sportevenementen."

De Belgische goalballers ontmoeten straks China, Iran, Algerije, Zuid-Korea en Canada in hun poule. Ze spelen elke dag een match alvorens, hopelijk, naar de kwartfinales door te stoten.
De Paralympics worden in dezelfde infrastructuur gespeeld als de afgelopen Olympische Spelen en zullen ook een heus circus worden, maar dan op ietwat kleinere schaal. "Er zullen iets van een 3.770 atleten en bijna drieduizend journalisten aanwezig zijn. Dat is het dubbele van de vorige Paralympics in Peking: bemoedigend en een stap vooruit. Er worden ook veel toeschouwers verwacht."

"Mijn ploegmaats vertelden me dat in Peking iedereen zijn adem inhield toen een bal op een speler belandde, en zoiets hoor je wel. Als er een paar duizend toeschouwers in de zaal zitten, dan zal dat een flinke aanpassing vergen, want een wedstrijd goalball vraagt nu eenmaal een grote dosis concentratie."

Medaille
En nu? "Ik ga echt profiteren van dit toernooi. Je weet niet of je dit nog een tweede keer zult meemaken. Ik wil geen enkel moment missen en alles geven tijdens de matchen. Ik ben een competitiebeest. Ik kan er niet tegen dat sporters zeggen dat ze voor pakweg de kwartfinale gaan. Je doel moet zo hoog mogelijk zijn. Als er een medaille in zit, graag!"

Mapreni hoopt binnen vier jaar ook naar de Paralympics in Rio de Janeiro te kunnen, maar eerst en vooral wil hij genieten. "Ik zie mezelf nog een tiental jaar ballen tegen mijn hoofd krijgen (lacht). Zolang ik het fysiek aankan, ga ik voort. Een palmares is op je negentiende niet zo belangrijk. Belgisch kampioen ben ik al geweest. Maar ik ben er niet zo mee bezig. De sport beoefenen met de ploeg, daar doe ik het voor. Ik amuseer me kapot, er heerst zo'n goede sfeer met de andere spelers... Dat maakt me gelukkig."