Isabelle Pieman terug van Olympische Winterspelen

Een tiental mensen en één cameraploeg: dat was de sobere ontvangst van de Belgische olympische ploeg op de luchthaven. Oké, ze brachten (nog) geen medaille mee, maar hun deelname was spraakmakend. Neem nu Isabelle Pieman: een Brusselse aan de top, en niemand die ernaar omkijkt.

Isabelle Pieman deed perfect wat van haar verwacht werd, ze zette zelfs een nieuw persoonlijk record neer. Foutloos, maar net niet goed genoeg om door te stoten naar het finale schaatsnummer: de lange kür. "Enorm jammer, ja. De eerste 24 gingen door. Voor mij was het de ideale kans geweest om nog wat extra punten te scoren en enkele plaatsjes te winnen. Maar ik mag niet ontevreden zijn. Ik schaatste echt op niveau. Iedereen was enthou­siast, en ook vanuit het BOIC kreeg ik schouderklopjes."

Er volgden veel mails, ook van onbekende mensen, zelfs uit China. Een oud-klasgenote uit Ganshoren vond Pieman na vijftien jaar terug en liet een berichtje na op haar website. "De reacties en steunbetuigingen doen echt deugd. Deelnemen aan de Spelen is en blijft natuurlijk speciaal. En er zijn ook de camera's: pas dan gaat blijkbaar de wereld open. De media kunnen een sport en een atleet maken of breken. Krijg je geen aandacht, dan besta je niet."

Viert het Belgische bobsleeën hoogtij, dan is dat zonder twijfel te danken aan de Canvas-tv-reeks in het zog van de structurele aanpak waarmee het vrouwenteam uit de grond werd gestampt: in amper drie jaar tijd van nergens naar de subtop. Kunstschaatster Isabelle Pieman daarentegen deed het zowat helemaal solo, jarenlang. Geen korte, explosieve opstoot, maar jarenlang voorzichtig werken in Belgische - lees: povere - omstandigheden. Topsport gedijt hier niet. Het beste bewijs is de huidige doorbraak van Pieman: amper acht maanden woont en traint ze in Duitsland, en meteen stoot ze door naar de Europese top. Géén toeval.

"Ik begon te schaatsen op mijn zevende," vertelt Pieman (26). "Gewoon in Woluwe, op de kleine Poseidon-baan. Daarna sloot ik me aan in Vorst, maar die club heeft sinds het opdoeken van de schaatsbaan in Vorst-Nationaal zelfs geen uitvalsbasis meer. Ook in Liedekerke was ik jarenlang te gast. Maar mijn studie ging altijd voor. Ook daar kon ik overigens op weinig
tegemoetkomingen rekenen. Ik koos voor een sportschool in Woluwe, maar schaatsen kon op geen enkele manier ingepast worden in het lessenpakket. Anders zou het diploma niet gehomologeerd worden."

Na de studie kon er wel overdag getraind worden. Maar dan zonder de trainer erbij, want die was dan aan het werk. Pieman heeft geen topsportstatuut en krijgt geen wedde of onkostenvergoeding. Verplaatsingen, zaalhuur, trainers... zelfs haar schaatsen moet ze zelf betalen. Ze leeft, reist en werkt bij de gratie van haar ouders.

Mentaal moest het ergste nog komen: vorig jaar stapte coach en vriend Laurent Vandeneucker totaal onverwachts uit het leven. Pieman zocht het isolement op en ze verhuisde, van Sint-Agatha-Berchem naar Duitsland. Daar legde ze de basis van haar doorbraak. "Ik woon nu in Oberstdorf, pal tegen een schaatscentrum met alles erop en eraan: drie grote schaatsbanen, fitnesszalen, alles binnen handbereik. Ik trof er ook een professionele trainer die me klaarstoomde voor internationale competities."

Dit seizoen brak Pieman al tot drie keer toe haar persoonlijke record. De progressiemarge lijkt dus groot. "Ik ken mijn limieten nog niet. 26 jaar is al vrij oud in het wereldje; tegen dan hebben de meesten het wel gehad. Maar ik heb dus een andere, tragere weg afgelegd. Ik kijk alweer uit naar de volgende uitdaging: het WK in Turijn, 22 tot en met 28 maart."