Jean Narcy, de man achter de lijfliederen van RWDM en Union

'Eviva Molenbeek' en 'C'est l'Union qui sourit', de clubliederen van de Brusselse voetbalclubs Union en RWDM zijn voor de eeuwigheid verbonden. Dat is de erfenis van Jean Narcy, de besnorde charmezanger die zijn opgang maakte via de oude muziekbals in de binnenstad. “Kiezen tussen Union en RWDM? Dat kon hij niet.” Een portret aan de vooravond van de Zwanzederby.

Exact 99 vinylplaten staan er op zijn discografie en elke Brusselaar kan wel een nummer uit dat repertoire meezingen of op z'n minst neuriën. Het verhaal van chanteur populaire en Brussels voetbalfan Jean Narcy – echte naam Jean Huet – begint al op zijn dertiende in café-concert, zoals er toen heel wat waren, La Capitale langs de Anspachlaan.

“Hij was er groom en zeulde er met de valiezen en het materiaal van artiesten die er elk weekend optraden,” vertelt Marcelle Hologne, de weduwe van Jean Narcy. Ze zit in een comfortabele sofa in haar appartement met uitzicht op het gemeentehuis van Ukkel. Naast haar haalt ook dochter Catherine Huet herinneringen op aan haar vader. “In de jaren 1950 had je elk weekend dansfeesten in Brussel. Het hulpje zijn in La Capitale was voor papa een droom, want hij kon al die zangers en entertainers van dichtbij aanschouwen.”

De vijfjarige Jean kwam in het jaar 1937 aan in Brussel. Met nog tien broers en zussen woonden ze in een huis in de Fabriekstraat in het centrum. Zijn ouders baatten een klein café uit in Sint-Gillis, Jean sprong er geregeld op de wankele houten tafels als er gezongen kon worden. Moeder Jeanne was actrice én ook een goede zangeres.

Orkest van Delfosse

“Het zat echt wel in de familie hoor,” glundert Marcelle. “Zingen en acteren. Toen zijn baas in La Capitale hem op een dag vroeg om 's avonds mee te doen aan een zangwedstrijd voor amateurs, won hij die meteen.”

In februari 1955 kent Narcy zijn eerste echte muzikale hoogtepunt. Hij mag een kort voorprogramma spelen in de Ancienne Belgique voor het optreden van de Franse zanger Tino Rossi, bekend van het lied ‘Méditerranéé'. Maar zijn muziekcarrière kent pas echt een start begin jaren 1960 met z'n eerst single 'Mon petit poupousse', een rasecht chanson de charme.

Dochter Catherine en vrouw Marcelle bladeren ondertussen door grote en al licht vergeelde fotoboeken. Het is alsof ze elke foto nog eens voor een eerste keer te zien krijgen. “Kijk hier, dit is een foto met Hector Delfosse, de legendarische Belgische accordeonist,” wijst Catherine aan. “Ze hebben elkaar ook ontmoet op een van die grote bals toen, later is papa bijna 25 jaar lid geweest van zijn orkest.”

'Il endosse tous les maillots, Eddy, Eddy Merckx! Il est le roi du vélo Eddy, Eddy Merckx! Le monde entier applaudit, Eddy, Eddy Merckx! L'enfant du pays.'

De samenwerking met Delfosse levert in 1969 de single 'Bravo Eddy' op. Het is het grootste succes van Narcy. Hij bezingt er de lof van de toen nog wielerlegende in wording, Eddy Merckx na zijn eerste overwinning in de Ronde van Frankrijk.
Wat nog opvalt bij de foto's van een zingende en soms poserende Narcy: zijn snorretje is een persoonlijk handelsmerk tijdens zijn carrière.

Standard en Anderlecht

Maar de rode draad is sport. Voetbal eigenlijk. Met 'Allons les rouges et blancs' en 'Allons les mauves' brengt Narcy, bijgestaan door de accordeon van Delfosse, een muzikale ode aan voetbalclubs Standard Luik én Anderlecht. De twee singles worden in hetzelfde jaar (1967) uitgebracht.
“De platenfirma Decca merkte op dat de voetballiedjes wel aansloegen bij de voetbalfans,” legt Marcelle uit. Vaak zat er dan bij de vinylplaat ook een papieren poster met de teamfoto van de voetbalploeg. “Dankzij de samenwerking met Decca, Delfosse en veel concerten in Brussel, Wallonië, het noorden van Frankrijk en soms in Vlaanderen, maakten we echt mooie jaren mee.”

'Dès que les joueurs montent sur la pelouse, les supporters, agitant leur drapeau, et des couleurs du club blanc, noir et rouge, saluent leurs gars qui ont du sang de taureau, et dans une ambiance de corrida, ils jouent pour remporter le résultat'

Hoe verder Marcelle en haar dochter naar achteren bladeren in het plakboek met foto's, hoe meer fans van RWDM en ook Union de revue passeren. Catherine houdt halt bij een foto van haar vader met een groepje RWDM-fans in een opnamestudio. “Dit is een foto van de opname van de elpee RWDM, de supporters konden sommige liedjes op die plaat meezingen.”

Eviva Espana

Jean en Marcelle frequenteerden het Fallonstadion in Sint-Lambrechts-­Woluwe en de plaatselijke voetbalclub Racing White. De fusie van Racing White met Daring Molenbeek is de basis voor de nieuwe club RWDM, maar ook voor het lied 'le RWD de Molenbeek' in 1974.
Tot vandaag de dag schalt het lied, dat geschreven werd op de tonen van 'Eviva España', nog elke thuismatch door de boxen van het Machtensstadion in Molenbeek, ook nu er door het coronavirus geen fans aanwezig zijn.

“Als we op tv naar een wedstrijd kijken van RWDM, Union of Standard, dan horen we zijn liedjes heel vaak,” zegt Catherine. Het is ook wel uniek dat één artiest de uitvoerder is van drie clubliederen in eenzelfde land. “Ca fait vraiment chaud au coeur, als je zijn muziek en teksten hoort in zo'n stadion, je denkt dan toch even 'ah, papa is er nog'.”

'Dans les combats, maître des destinées, il fut toujours le héros éclatant, Son nom s'évoque en de glorieux trophées, Et c'est pour eux que nous allons, chantant: C'est l'Union, c'est l'Union, c'est l'Union qui sourit, c'est l'Union, c'est l'Union Saint-Gilloise'

We zijn bijna helemaal door de rijke en bijzondere muziekcarrière van Jean Narcy gebladerd. Marcelle toont een foto van een van zijn laatste optredens. Haar man draagt een zwart maatpak, met daaronder een donkerblauwe trui met V-hals, een wit hemd en een geel-blauwe das. Het decor is de groene mat van het Joseph Mariënstadion in Vorst, de thuishaven van Union. Achter Jean doemt de volkstribune op, de gradins, met de voorheen bekende schreeuwerige reclamepanelen voor lokale handelszaken. En de snor, die pronkt nog vol trots.

Het eeuwige wonder

“Op Union waren we echt thuis. We zijn daar lang vrijwilligers geweest. De broers van Jean waren fan van de club, dat was de reden waarom wij ook naar het Dudenpark gingen.”
In 1987 komt de single 'C'est l'Union qui sourit' uit. Narcy bezingt zijn liefde voor de club met de woorden 'C'est l'Union l'éternelle merveille', het eeuwige wonder. De volkszanger bouwde op zijn manier een brug tussen Union én RWDM, want ook voor de Molenbeekse club stak hij zijn bewondering niet weg: 'Le RWD de Molenbeek connaît la musique, pratique le plus beau football': RWDM beheerst de situatie en speelt het mooiste voetbal.

“Maar kiezen tussen RWDM en Union? Nee, dat kon Jean niet. En ik ook niet hoor,” schudt Marcelle het hoofd. “Hij hield gewoon van beide clubs en de volkse sfeer die er was op de tribunes. En dat combineerde hij met zijn passie voor zingen en entertainen.”

Narcy overleed in Ukkel op 11 december 2014. Tien dagen later brachten de fans van Union hulde in een competitiewedstrijd met een spandoek met daarop: Rust in vrede, Jean Narcy. Zijn Brusselse voetbalhymnes, die zijn voor de eeuwigheid.