Jens Christiaens: 'De volleybalschool was misschien te zwaar'

Zowat elke sporter droomt ervan om van zijn passie te kunnen leven. Jens Christiaens heeft een andere kijk op de zaak. De volleyballer viert op 10 april zijn 21ste verjaardag, maar heeft al een goedgevuld parcours achter zich. Hij koos ervoor om sportief een stapje terug te zetten om aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB) te kunnen studeren. Dit seizoen vond hij het gezochte evenwicht in zijn leven.

“Ik was al regelmatig in de volleybalzaal te vinden toen ik nog in mijn kinderwagen zat,” vertelt Christiaens. “Mijn moeder speelde volleybal en nam me wel eens mee. Zowat heel mijn familie zit trouwens in het volleybal. Door van kleins af in aanraking te komen met de sport, nam ik allerhande zaken onbewust over. De bewegingsschool waar ik als jonge gast heen ging, heeft me ook veel bijgebracht. Mijn motorische vaardigheden zijn goed ontwikkeld en daar pluk ik vandaag nog steeds de vruchten van.”

Het was bij Grimbergen dat de Brusselaar zijn eerste stappen zette in het volleybal. Hij kon zich naar eigen zeggen geen betere opleiding wensen. Ook bij de jeugdploegen van Hofstade en Lubbeek deed hij het goed en speelde hij regelmatig voor regionale en nationale titels. Maar de voornaamste stap die hij als jongeling zette, was de toetreding tot de volleybalschool.

“Tijdens de eerste graad van het middelbaar zat ik op de volleybalschool in Leuven, alvorens drie jaar naar die in Vilvoorde te gaan. Het was een verrijking, ja. Maar ik zou het niet opnieuw doen. Het was heel zwaar, misschien te zwaar. Elke dag was ik drie, vier of zelfs vijf uur bezig met volleybal. Dat betrof zowel techniek, powertraining als video-analyse, etc.”

“Wat mij vooral bijblijft, is dat ik er buiten ben gegaan met een zwaar kraakbeenletsel in de knie. Had ik een maandje mogen rusten in het begin van de blessure, dan was er niets ergs geweest. Maar ik moest blijven trainen, die knie blijven belasten. Uiteindelijk ben ik het seizoen nadat ik van de school af was onder het mes gemoeten. Nu heb ik er niet veel last meer van.”

Pijnlijke erfenis
Christiaens verliet de volleybalschool na het vijfde middelbaar, om persoonlijke redenen. Hij trok naar Waremme, dat toen net naar de hoogste klasse was gepromoveerd. Zij zagen Christiaens regelmatig aan het werk aangezien de ploeg van de volleybalschool eveneens in liga B uitkomt. Voor de Brusselaar was deze transfer een volgende stap richting de top.

“Ik stond er vroeger niet bij stil, maar als je op de volleybalschool zit en op een hoger niveau gaat spelen, ga je toch denken aan het hoge niveau. Langs de andere kant besefte ik dat ik met mijn 1m 88 klein ben voor het volleybal. Mijn voordeel is dat ik hoog kan springen en kracht heb in mijn slag. Ik ben nogal explosief. Ik heb dus altijd mijn mannetje kunnen staan.”

“Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn vertrek uit de volleybalschool. Ik was pas zeventien en mocht al op het hoogste Belgische niveau spelen. Ik had het geluk dat mijn toenmalige coach als veertienjarige was begonnen in liga A en zichzelf soms in mij herkende. Hij gaf me de juiste tips en begeleidde me goed.”

In februari kreeg Christiaens zijn erfenis van de volleybalschool gepresenteerd: hij kon zijn been niet meer strekken of plooien en moest een operatie ondergaan. Maar hij keerde achteraf sterk terug en dankzij een goed tweede seizoen in de eredivisie dwong hij een transfer af naar het Nederlandse Tilburg. Dat was een satellietploeg van Maaseik, waardoor hij ook bijna dagelijks bij de Belgische topploeg trainde.

“Ik had een auto en appartement van de club, ik was er volledig prof. Met twee trainingen per dag kan je moeilijk nog iets anders doen. Aanvankelijk was het uiteraard een droom die uitkwam, maar naarmate het seizoen vorderde, begon ik me de vraag te stellen of ik wel sterk genoeg zou zijn voor dat niveau.”

“Ik ben niet de speler die de pannen van het dak speelt, dat weet ik. Mijn receptie en mijn blok moeten beter, maar mijn grootste werkpunt is het mentale. Als je een slechte set hebt gespeeld, moet je je daarover kunnen zetten en de klik maken. Dat lukt mij nog niet echt. Het lijkt gemakkelijk, maar dat is het niet. Ervaring speelt hier een belangrijke rol in.”

Keuze voor zekerheid
Ondanks de twijfel speelde Christiaens een goed seizoen in Nederland. De club eindigde derde en haalde de halve finale van de beker van Nederland. Hij tekende dan ook een nieuw contract, maar financiële problemen gooiden roet in het eten. Tilburg ging failliet en de Brusselaar keerde terug naar eigen land.

“Het was toen al eind mei, dus waren de meeste ploegen al volzet. Gelukkig heb ik een plaats gevonden bij VDK Gent, dat net was gepromoveerd. Maaseik had me ook een voorstel gedaan, maar ik dacht dat ik er heel het seizoen op de bank zou zitten. Dan verkies ik iets lager te spelen en zeker te zijn van mijn plaats.”

“Ik heb geen spijt van die keuze. Op sportief vlak was het een stapje achteruit, ja. Maar ik ben ook begonnen met mijn studies Kinesitherapie aan de VUB en wou een goed evenwicht vinden. Gent traint ‘s avonds, dus is het perfect te combineren.”

Ondanks een moeilijk seizoen heeft Christiaens toch besloten bij Gent te blijven (zie kaderstuk). Hij heeft het er naar zijn zin en vond er het evenwicht tussen zijn sport en zijn studies. Veel verder wenst hij nog niet vooruit te kijken. “De studies die ik doe met de absolute top combineren is zeer moeilijk, maar het kan wel. Het topsportstatuut heb ik als speler uit de liga A sowieso. Je moet er gewoon mentaal sterk genoeg voor zijn en karakter hebben. Ik zie wel wat er de komende jaren op mij afkomt. Kies ik terug voor het profstatuut? Ga ik eerder voor een fulltime job? Dat zal de toekomst uitwijzen.”

“Zoals zowat alle spelers droomde ik van het profstatuut. Maar plezier blijft mijn grootste drijfveer. Als dat er niet meer is, dan stop ik. Ik moet met mijn hart kunnen spelen.”

KIEZEN IS VERLIEZEN

Jens Christiaens heeft besloten om bij VDK Gent te blijven. Reeksgenoot Guibertin trok nochtans stevig aan zijn mouw. “Vroeger droomde ik ervan ploegen tegen elkaar uit te spelen tijdens onderhandelingen, maar nu die kans zich voordeed zat ik met de handen in het haar. Het was echt wel moeilijk om er uit te geraken. Kiezen is verliezen, hé. Dit jaar hebben we met Gent heel wat nederlagen geleden, maar tot mijn verbazing hebben we dat goed verteerd. Door de financiële vereisten van liga A behouden wij komend seizoen onze plaats, ondanks dat we laatste zijn geëindigd. Niks moet dus tijdens de play-offs.”