Judoka Sami Chouchi: ‘Ik heb geleerd dat arbeid loont’

Brussel kan op een paar sterke judoka’s rekenen. Neem nu Sami Chouchi (21): een beloftevolle jongere die eindelijk helemaal aan het ontbolsteren is. Heel wat talent, hard werk en een grote drang om te presteren zorgden ervoor dat hij de laatste jaren steeds beter presteerde. De overstap naar de senioren zette geen rem op de reeks knappe resultaten die hij neerzet.

“Ik twijfelde vroeger te veel aan mezelf om goed te kunnen presteren,” vertelt Chouchi. “Nochtans doe ik sinds mijn vijfde al met veel overgave aan judo. Het kalmeerde me en ik had er veel plezier in. Maar tijdens wedstrijden wou het kopje niet mee. Wat doe ik hier? Voor wie doe ik het? Die vragen stelde ik mezelf elke keer opnieuw. Ik stelde mezelf in vraag. Dat heeft lang geduurd, maar in november 2010 heb ik de klik gemaakt.”

De Brusselaar speelde in die periode met het idee om na zijn secundaire studies naar het buitenland te trekken. Dat kwam zijn trainer en de federatie ter oren, en die zetten al hun middelen in om dat te voorkomen. “Ik weet dat er heel wat telefoontjes werden gepleegd, onder meer tussen mijn trainer en de federatie, en uiteraard kreeg ook ik ze aan de lijn. Het heeft me echt wel zwaar aan het denken gezet, op een bepaald moment kwamen de tranen me in de ogen omdat ik niet wist wat te doen.”

“Uiteindelijk hebben ze me overtuigd en ben ik me ook meer gaan toeleggen op mijn sport. Pas op, de jaren daarvoor trainde ik ook al vier à vijf keer per week, maar naast de tatami was ik met heel wat andere zaken bezig. Vandaag leef ik echt voor mijn sport.”
Chouchi heeft het topsportstatuut waardoor hij zijn studies Lichamelijke Opvoeding aan de ULB kan spreiden. Hij maakt er gebruik van om dagelijks twee keer te trainen en van al de nodige zorgen te genieten. Ook op psychologisch vlak. “Ik heb nu een contract bij het Adeps (Franstalige tegenhanger van Bloso, red.). Ik leef echt als een prof. Dat houdt in dat ik een aangepast dieet volg en onder meer opgevolgd word door een kinesitherapeut en een physical coach. Ook mijn familie heeft mij veel bijgebracht, mede dankzij hen heb ik geleerd dat arbeid loont.”

“Sinds vorig jaar bezoek ik regelmatig een sportpsycholoog. Dat is geen tovenaar, maar door over allerhande zaken te praten heeft hij me echt wel geholpen. Nu besef ik tijdens wedstrijden dat ik daar voor mezelf sta, ik stel me de juiste vragen.”

Fighting spirit
De resultaten van Chouchi stegen evenredig met zijn toenemende inspanningen. Hij verzamelde de afgelopen jaren heel wat mooie ereplaatsen op internationale tornooien, maar het was op het Belgisch kampioenshap in 2011 dat hij naam maakte.

“Ik had de maand ervoor slecht gepresteerd op het Europees Kampioenschap bij de junioren en was niet geselecteerd voor het WK. Ik trok dus naar het BK zonder verwachtingen: de prestaties waren wat minder, ik was nog nooit Belgisch kampioen geworden en ik was met mijn achttien jaar oud toch wel gevoelig jonger dan mijn concurrenten. Maar door stressloos te kampen, presteerde ik zeer sterk. Tot ieders verbazing haalde ik de titel binnen. Je moet weten dat men mij op dat moment amper kende.”

“Ik ben met mijn voetjes op de grond blijven staan en ben hard blijven werken. Elk goed resultaat is een stap vooruit, en het helpt je de nodige opofferingen te doen. Door al de trainingen, competities, stages, etc. kan je minder tijd doorbrengen met je familie en vrienden. Vorig jaar heb ik welgeteld tien dagen vakantie gehad. Ik had het daar vroeger moeilijk mee, maar nu weet ik waarom ik het doe.”

Chouchi noemt zijn fighting spirit en zijn doorzettingsvermogen als voornaamste kwaliteiten. De twijfelaar van vroeger is veranderd in een zelfverzekerde judoka die het harde werk niet schuwt. Hij bedankt zijn trainers voor hun lessen en probeert hun raad om te zetten in ippons en waza-ari’s. “Ik sta vandaag met vertrouwen op de mat. Dat dank ik aan de uitstekende trainingen en de goede resultaten. In september vorig jaar heb ik bijvoorbeeld een bronzen medaille behaald op het Europees kampioenschap bij de junioren. Ik zie dat als een mooie afsluiter van al die jaren als junior. Ik beschouw dit als mijn mooiste resultaat, tot nu toe.”

“Sinds dit jaar kamp ik bij de senioren, maar ik heb de stap goed verteerd. Zo werd ik onder meer derde op de World Cup in Praag. Het gaat goed, maar de competities volgen elkaar in sneltempo op. Het feit dat ik zonder al te veel druk aan de competities begin, verklaart voor een deel waarom het zo goed gaat.”

Dromen zijn bereikbaar
Het seizoen is nog relatief jong en er komt nog heel wat af op de Brusselaar. De werklast is hoger, dus blijft hij geconcentreerd en gaat hij zeker niet zweven. Maar als hij naar de toekomst kijkt, durft hij ambitieus te zijn. “Ik wil Europees kampioen worden, wereldkampioen, Olympisch kampioen. Je moet durven dromen, hé (lacht). Al mag je niet overdrijven. Ik werk er hard voor en zie wel waar ik uitkom. Of ik het in mij heb? Als je al wat je in je hebt in de strijd smijt en beetje bij beetje voortbouwt, dan kan dat volgens mij wel.”

“Ik wil slagen, en misschien word ik dan wel een voorbeeld voor sommigen. Maar laat me eerst maar presteren alvorens we daar over beginnen te praten. Wat ik wil, is dat indien men mij op het einde van mijn carrière vraagt of ik heb bereikt wat ik wou, ik daar bevestigend op kan antwoorden. Dat is mijn doel. Zaken die vijf jaar geleden dromen waren, zijn nu bereikbaar geworden. Ik heb dus al heel wat vooruitgang geboekt. Zo zie je maar: arbeid loont.”