Klimmen. Mathilde Brumagne scheert hoge toppen

Brussel lijkt wel een kweekvijver voor topklimmers. Mathilde Brumagne (21) voelt zich zowel op de klimmuur als op het klif thuis en draait al eventjes mee aan de top. Na sterke prestaties in de jeugdreeksen moet ze zich nog wat aanpassen aan de seniorencompetitie.

"Ik weet al niet meer hoeveel keer ik Belgisch kampioene ben geworden," zegt Mathilde Brumagne. "Bij de jeugdreeksen pakte ik elk jaar de titel. Ik ben bij de junioren ook twee keer Europees kampioene geworden, bij de senioren ben ik negende geëindigd op het EK. Mijn vorige seizoen was niet super. De overgang naar de senioren vraagt heel wat aanpassingen. Het is stresserend en je kunt je geen foutje veroorloven."

Op zevenjarige leeftijd kreeg Brumagne de klimmicrobe te pakken toen ze met haar broer ging klimmen in klimzaal Poseidon. Een viertal jaar geleden nam trainer Christophe Depotter haar onder zijn vleugels. De Brusselse klimster ging intensiever trainen en proefde van de competitie.

"Het geweldige aan de sport is dat je jezelf voortdurend moet overtreffen. Je wordt ook aldoor met verschillende situaties geconfronteerd. Je moet sporen vinden om te klimmen, andere bewegingen en de juiste methode vinden. Klimmen is een complete sport. Zowel fysiek als mentaal vraagt het heel wat engagement."

Spaanse kliffen
De Brusselse klimster beklimt zowel de muur als het klif. In de zaal wordt er getraind en aan competitie gedaan; op kliffen ontdekt ze nieuwe uitdagingen en nieuwe manieren om te klimmen. "Op het klif wordt geen competitie georganiseerd, maar de prestaties worden zeker erkend binnen het wereldje. Kiezen tussen de twee kan ik niet. In de openlucht, met een prachtig uitzicht op een klif klimmen, is fantastisch. Meestal ga ik met vrienden in Spanje klimmen. Heerlijk."

Verzuurd
Brumagne behoort niet zomaar tot de Europese top. Ze werkt er hard voor en bezit een kwaliteit waar velen in de klimwereld haar om benijden: "Ik heb veel uithoudingsvermogen. Na een tijd treedt er verzuring op in je voorarmen waardoor je de grepen niet meer kunt vasthouden. Door met je armen te schudden probeer je dat weg te werken. Bij mij lukt dat vrij goed, waardoor ik al klimmend kan recupereren."

"Op dit moment train ik vijf à zes keer per week, drie tot vier uur per training; dat kan zwaar zijn." Binnenkort wordt dat weer teruggeschroefd, als het academiejaar van start gaat. Brumagne studeert biologie in Louvain-la-Neuve, waar ze een topsportstatuut heeft. "Eind dit jaar rond ik normaal gezien mijn derde jaar af. Ik zit op kot in Louvain-la-Neuve, maar gelukkig is er een rechtstreekse bus naar Kraainem, waardoor ik vrij veel in Brussel kan trainen."

Brumagne en meervoudig wereldkampioene Muriel Sarkany zijn maar twee voorbeelden van het Brusselse klimtalent, en Loïc Timmermans (artikel hieronder) bewees met een tweede plaats op het wereldkampioenschap dat de opvolging verzekerd is. "Ik heb niet meteen een uitleg voor dat succes. Ik zie wel dat de laatste jaren steeds meer mensen het klimmen willen uitproberen. Daaronder zijn ook getalenteerde jongeren. De sport slaat aan en ontwikkelt zich goed in België. Dat is leuk."

Tragisch
De toekomst van de jonge Brumagne is nog wat wazig. Ze wil klimmen, dat staat vast, maar verder? "Ik zou natuurlijk graag zoveel mogelijk reizen en klimmen; ik heb geen zin om al te gaan werken. Het lijkt me nog veraf. Ik ga nog een master volgen na mijn derde jaar, ik heb dus nog wat tijd om na te denken."

"Momenteel word ik financieel bijgestaan door het Adeps en mijn sponsors. Het is niet zo evident om er je werk van te maken. Vooral omdat het amper in de media komt. Je kunt er wel van leven, maar het is niet zo dat je in het geld zwemt."

Op sportief vlak wil en moet ze haar talent bevestigen. De komende weken staan een paar internationale competities op het programma. "Ik wil zowel in de zaal als op het klif vooruitgaan. Ik voel me goed, en ik zie wel wat er uit de bus komt."

Het klimseizoen wordt overschaduwd door de tragische dood van Chloé Graftiaux. De jonge Belgische klimster maakte een dodelijke val in het Mont Blanc-massief. "Iedereen kende Chloé. Het is nu eenmaal een klein wereldje. Ik heb aan heel wat stages en wedstrijden met haar deelgenomen. Haar plotse overlijden heeft me echt geraakt."

"Chloé deed aan alpinisme, dat is niet vergelijkbaar met wat ik doe. Wanneer ik een klif beklim, zijn er al grepen in vastgemaakt. Bij alpinisme moet je die zelf steken. Omdat je daarbij niet alles kunt controleren, is het een gevaarlijkere sport. Ik heb er al aan gedacht om ook aan alpinisme te gaan doen, maar Chloés dood heeft mijn ambitie toch afgekoeld. Maar wie weet, ooit..."