Kunstschaatster Isabelle Pieman over haar dromen en ambities

Isabelle Pieman (24) is samen met Kevin Van der Perren de Bel-gische kunstschaatshoop. Ook al is kunstschaatsen hier amper bekend, Pieman gaat voor haar carrière en droomt van de Olympische Spelen.

"Het is niet gemakkelijk om goed ijs te vinden in België," vertelt Pieman. "We hebben in totaal maar een vijftiental schaatspistes, die niet allemaal van goede kwaliteit zijn. In Brussel hebben we nu alleen nog schaatspiste Poseidon in Woluwe. Ik ben aangesloten bij de club van Vorst Nationaal, maar dit jaar is de piste niet meer open gegaan. Daarom ga ik nu regelmatig op de piste in Liedekerke trainen."

Pieman begon op zevenjarige leeftijd eerder toevallig met kunstschaatsen. Toen ze met haar ouders op een zondagmiddag naar de ijspis­te ging, was ze verkocht. Haar talent werd snel opgemerkt en ze zette door in de sport. In België is het moeilijk om hogerop te raken in het kunstschaatsen, maar toch heeft Pieman besloten om voluit voor haar carrière te gaan. "Ik train elke dag. Rond de middag ongeveer een uur, als er bijvoorbeeld geen scholen op het ijs zijn. 's Avonds zijn er meestal een tweetal uren voorbehouden voor clubs. Spijtig genoeg zijn er tijdens die club­uren onder andere ook jongere schaatsers op de piste. Ik kan dus amper op een piste trainen die ik voor mij alleen heb, ik moet altijd wel opletten. Het gebeurt ook regelmatig dat ik op de piste train terwijl andere mensen gewoon toertjes schaatsen. Dat is natuurlijk verre van ideaal."

De Brusselse traint meestal alleen, maar soms gaat ze naar Woluwe om met haar trainer te schaatsen. Ze trekt ook regelmatig naar het buitenland om daar te gaan schaatsen. In landen als Duitsland en Zwitserland zijn de condities beter. En ook naast het ijs werkt ze aan haar conditie. Dat doet ze momenteel nog alleen, maar in de toekomst hoopt ze ook daarvoor een begeleider te vinden.

Geld
Pieman heeft na haar secundaire opleiding talen gestudeerd. Ze heeft ervoor gekozen om eerst voluit voor haar sportcarrière te gaan voor ze werk in de talen zoekt. Al is het financieel zeer moeilijk. "Ik heb geen sponsors, ik heb alleen hulp van mijn ouders. Ze betalen alles, van a tot z. Ik verdien alleen wat geld door les te geven aan kinderen, en af en toe strijk ik wat competitiegeld op. Maar dat is alles. De kosten lopen op, want kunstschaatsen is een dure sport: de laarzen, de schaatsen, de kostuums, de muziek, enzovoort."

Naast al de 'basiskosten' moet Pieman ook haar reiskosten en die van haar trainer betalen. De federatie heeft volgens haar amper geld, waardoor ze financieel niet tussenbeide komt. Ook niet bij een wereld- of Europees kampioenschap. "Het is echt moeilijk om het hoofd boven water te houden. Ik doe het uit liefde voor de sport. Maar het is moeilijk."

Tijdens haar carrière heeft de Brusselse al heel wat mooie momenten meegemaakt. Ze behaalde al verschillende ereplaatsen op kam­pioenschappen en werd Belgisch kam­pioen. Ook haar deelnames aan het Europees kampioenschap en het wereldkampioenschap blijven haar zeker bij. "Op zo'n WK en EK strijd je tegen de groten en ben je met de top bezig. Dat zijn zaken die me enorm motiveren. Ik schaats ook graag op gala's, zoals op Proximus Stars on Ice. Je bent er vrijer en kunt meer aandacht besteden aan het show­aspect. Ik hou er wel van om het publiek te bespelen."

Op het laatste Belgisch kampioenschap moest Pieman tevreden zijn met een zilveren medaille. Onterecht, zegt ze: "Het was zeer du­bieus. De winnares was minder goed, maar er werd alles aan gedaan om haar te doen winnen. Het was een grote ontgoocheling. Ik had een goede prestatie geleverd. In de seniorencategorie is bijvoorbeeld de driedubbele sprong verplicht, maar dat kan dat meisje zelfs niet. Heel wat mensen hebben mij gelijk gegeven, maar het blijft een zware ontgoocheling."

Twee jaar
De volgende jaren wil Pieman er alles aan doen om vooruit te gaan. Ze zal blijven werken, al zijn de condities verre van ideaal. Aan het ronselen van sponsors begint ze niet. "Ik zoek er niet actief naar. Om sponsors te hebben, moet je al echt aan de top meedraaien. Ze willen eerst resultaten zien, en dan helpen ze."

Ook de kunstschaatssport moet nog evolueren. Een tweetal jaar geleden werd een nieuw quotasysteem ingevoerd dat de sport volgens haar minder aantrekkelijk maakt. "Er wordt nu op alles gelet. Om je punten te halen moet je veel zaken in een korte tijd doen, wat het minder esthetisch maakt. Het is ook minder makkelijk te volgen."

De carrière van een kunstschaatster loopt tot ongeveer dertig jaar. Met haar 24 jaar vindt Pieman dat het nu of nooit is. "Ik ga nog twee jaar voluit voor de sport. Als het niet lukt, dan ga ik op zoek naar ander werk. Maar ik wil eerst voluit voor mijn carrière gaan. Ik heb het gevoel dat ik nog meer kan bereiken. Ik wil later geen spijt krijgen."