Loopster Catherine Lallemand zegt competitie vaarwel

Catherine Lallemand is een gúlzige loopster. De ingeweken Brusselse proefde tijdens haar carrière zowel van de piste en het veld als de bergpaden en de weg. Het leverde haar een mooi palmares op, maar ook flink wat ontgoochelingen. Onlangs nam ze een beslissing: haar loopschoenen hangt ze niet aan de haak, ze blijft actief als trainer.

'D ankzij de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona kreeg ik de smaak te pakken," vertelt de 32-jarige Lallemand. "Op mijn twaalfde was ik begonnen met lopen, maar kort daarna ben ik door ziekte vier jaar moeten stoppen. In 1996 pikte ik de draad weer op en werd ik meteen Belgisch crosskampioene. Toen is het voor mij echt begonnen."

Als jong meisje combineerde Lallemand cross en piste. Het leverde haar een paar Belgische titels op, en mooie ereplaatsen op Europese en zelfs wereldkampioenschappen. Tot ze op een dag besliste de piste vaarwel te zeggen. "Als je op een bepaald niveau terechtkomt, word je geconfronteerd met doping. Ik heb meisjes gezien die volledig onder de doping zaten. Ik weigerde dat en heb de piste links laten liggen. Ik wou absoluut niet in die vicieuze cirkel belanden."

Lallemand begon in de bergen en later op de weg te lopen. "Ik ben met berglopen begonnen op aanraden van een kennis. Het sprak me wel aan omdat het een sport is die 'natuurlijker' is, gezonder. Maar ik veronderstel dat je er ook wel doping vindt. Ach, doping is overal."

"Het heeft me nooit doen walgen van de sport. Iedereen doet wat hij wil. Als iemand die zichzelf dopeert, nog in de spiegel kan kijken, des te beter voor hem..."

In het berglopen groeide Lallemand snel uit tot de Europese top. In 1997 en 1998 werd ze respectievelijk derde en vierde op het WK voor junioren. In 2003 kwam haar moment de gloire: "Ik ben toen Europees kampioene bij de senioren geworden. Dankzij die zege was ik meteen gekwalificeerd voor het daaropvolgende WK, maar daarvoor heb ik bedankt. Dat was in Alaska en ik moest er alleen heen. Op dat moment wou ik me ook meer concentreren op de marathon."

"Berglopen is een wedstrijd op bergpaden langs een parcours van acht à tien kilometer. Vrij kort, maar heel zwaar en intensief. Een goede verhouding gewicht/lengte is ook belangrijk. Ik loop nu nog altijd af en toe een bergloop." En nog was de honger van Lallemand niet gestild. Vooral in de halve marathons behaalde ze een paar successen, onder meer een Belgische titel. Maar ze bouwde door de jaren vooral een speciale band op met de 20 km door Brussel. "Die heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn carrière: ik heb er drie keer gewonnen (in 2005, 2006 en 2007, TS). Mijn laatste competitie was niet voor niets de 20 km van dit jaar. Ik ben tweede geëindigd. Uiteraard had ik liever gewonnen, maar het was toch een mooi afscheid."

Vrijheid
Onlangs besliste Lallemand te stoppen met competitielopen. Ze heeft naast haar sportcarrière altijd gewerkt, en dat begon door te wegen. De recuperatie tussen de trainingen gebeurde op de werkvloer, wat niet meteen ideaal is. Een aanslepende blessure speelde ook een beslissende rol.

"In België krijg je alleen een profcontract als je een topniveau haalt. Ik behoorde alleen in het berglopen echt tot de top, en dat is geen olympische discipline, waardoor het minder in the picture staat. Maar ik heb geen spijt, ik ben trots op wat ik heb bereikt. Eén ding mis ik wel: een deelname aan de Olympische Spelen. Door de Spelen ben ik toch begonnen met lopen. Maar uiteindelijk verandert het niets aan mijn leven. Ik zou er niet rijker of groter van zijn geworden."

Lallemand kan terugkijken op een mooie, uitgebreide carrière. Ze omschrijft zichzelf als een gepassioneerde, vastberaden en ongeduldige atlete. Die kenmerken neemt ze nu mee als coach. "Ik ben personal trainer. Voor 'gewone' mensen, niet speciaal voor atleten. Of ik in de toekomst atleten ga trainen? Dat kan ik nu niet zeggen, dat zien we later wel. Ik stop nu met competitie, maar stoppen met lopen doe ik zeker niet. Lopen is vrijheid, en dat wil ik niet missen."