Lucas Diniz Pinheiro, bouwvakker in Brussel, topzaalvoetballer in Parijs

Jaarlijks komen tientallen voetballers in België aan op zoek naar roem en glorie. Lucas Diniz Pinheiro (25) kwam voor het zeer ambitieuze Brussels United spelen. Met de club liep het slecht af, maar Pinheiro keek niet om: vandaag combineert hij zijn werk in de bouw met zaalvoetballen bij Koersel en Sporting Parijs.

"Geen enkele Braziliaan kan een week zonder voetbal," vertelt de goedlachse Pinheiro. "Ik heb dan ook niet getwijfeld om voor het zaalvoetbal naar België te verhuizen. Het was een nieuw avontuur. In Brazilië is het moeilijk om door te breken. Je hebt er zoveel spelers, zoveel concurrentie. Zaalvoetbal wordt er op hoog niveau gespeeld. Ik heb zeker geen spijt van mijn stap naar Europa."

De jonge Braziliaan werd zoals zoveel landgenoten met de bal aan de voet geboren. Hij begon als negenjarige in clubverband in zijn thuisstad Belo Horizonte. Dankzij zijn talent kreeg hij een plaats op een privéschool waar sport een belangrijke plaats kreeg. Naast de drie voetbaltrainingen per week kreeg hij evenveel atletiektrainingen op zijn bord. "Dat heeft me steviger gemaakt en helpt me, denk ik, vandaag bij mijn werk in de bouw."

"In 2001 ben ik voor het eerst naar Europa gekomen, voor het WK bij de scholieren in Frankrijk. Ik liep de sprintnummers en behaalde als hoogtepunt een vierde plaats. Uiteindelijk koos ik voor zaalvoetbal, en ergens in de loop van 2006 werd ik opgebeld door Marcos Braga, die toen trainer was geworden bij Brussels United. Hij bood me de kans om naar Brussel te komen." Bij Brussels United, dat in de competitie van de Koninklijke Belgische Voetbalbond uitkwam, had Pinheiro naast de trainer nog zes andere landgenoten als ploegmaats. Er werd professioneel gewerkt en de ambitie om kampioen te worden werd niet onder stoelen of banken gestoken. Toch werden de sportieve ambities niet waargemaakt en doken er financiële problemen op.

Zingen en feesten
Na het faillissement van Brussels United trok Pinheiro naar Amigo Schepdaal, dat in de Belgische Zaalvoetbalbond uitkomt. "Minder professioneel, maar ik heb er zowat al mijn matchen gewonnen. Twee keer de titel, één beker en twee supercups. Na twee jaar ben ik overgestapt naar Koersel, waar ik ook al een titel, beker, supercup en het kampioenschap van Limburg heb gewonnen. Verliezen staat nu eenmaal niet in ons woordenboek."

Ondanks de vele overwinningen en titels speelt de Braziliaan vandaag bij Koersel op amateurniveau, met wekelijks één training en één match. "Overdag werk ik in de bouw, vooral plafonds steken en werken met gipsplaten. Werk dat eigenlijk vooral fysiek veel van je vraagt. Maar ik kan ertegen, ik ben nooit te moe om te gaan voetballen." Nochtans legt Pinheiro heel wat kilometers af om een balletje te trappen. Toen hij een paar jaar geleden een toernooi speelde met Schepdaal, liet de voorzitter van Sporting Parijs zijn oog op hem vallen. In januari 2010 begon hij bij de Parijzenaars. "Het was geen moeilijke keuze om voor Sporting te tekenen. Het is opnieuw een avontuur. Ik vind dat je kansen moet creëren. Daarbij kan ik het perfect combineren met Koersel, want in België spelen we op vrijdag en in Frankrijk op zaterdag."

Ook bij Sporting, waar het niveau toch hoger ligt dan in België, rijgt Pinheiro de titels en bekers aan elkaar. Hij wordt er omringd door landgenoten met wie hij wekelijks op en neer rijdt. Duizend kilometer om een match te spelen tegen Straatsburg is geen uitzondering. "We zijn met vier en we carpoolen elke week naar de trainingen en de matchen. Slapen doen we dan niet. We amuseren ons, we zingen en feesten (lacht). Net alsof ik dan even terug ben in Brazilië. Ik zie mijn vrienden soms meer dan mijn vrouw."

"Het is mijn ambitie om zo ver mogelijk te geraken met Sporting. Aan een transfer denk ik niet meteen. De sterkste Europese competitie is de Spaanse. Maar dat zou nu een te grote stap zijn voor mij, vooral fysiek. Beter was het om eerst naar een tussenniveau te gaan, in Rusland bijvoorbeeld, en dan de stap te zetten." Nochtans haat de Braziliaan de kou. Hij mist zijn vaderland en zou later graag terugkeren. Maar eerst heeft hij nog plannen in België. "Ik wil later voetbaltrainer worden, maar daarvóór zou ik eerst graag naar de universiteit gaan. Ik denk aan een studie burgerlijk ingenieur. Dat is een project voor de komende jaren - eerst nog wat sparen. En het moet uiteraard combineerbaar zijn met voetbal. Want dat laat ik nooit vallen, ik kan niet zonder."