Michel De Wolf trekt zijn voetbalschoenen weer aan

Michel De Wolf (51) beleefde zijn sportieve hoogtepunten bij Anderlecht en de Rode Duivels; hij was toen de dertig al ver voorbij. Nu is hij voorzitter van vierdeprovincialeclub Klabbeek - "een sociaal project" -, waar hij af en toe nog eens meespeelt.

"O p mijn zestiende heb ik de school opgegeven om te gaan werken bij Forges de Clabecq," vertelt Michel De Wolf. "Dat heeft me veel bijgebracht: ik wist wat het was om hard te werken om je geld te verdienen. Ik zat toen bij RWDM op de bank en kreeg op mijn achttiende mijn kans tegen La Louvière. Dankzij die wedstrijd kreeg ik een profcontract en ben ik gestopt met werken."
RWDM kwam De Wolf op veertienjarige leeftijd weghalen bij Clabecq/Klabbeek. Hij leerde er de knepen van het vak en werd een vaste waarde. "Ik speelde met grote namen als Boskamp en Wellens. Boskamp heeft mij alles geleerd in het voetbal, hij was een beetje mijn mentor. Ik heb hem later als trainer gehad - dat was wat anders."

"We hadden op Molenbeek een leuke groep, we amuseerden ons. Natuurlijk waren de derby's tegen Anderlecht spe­ciaal, door de rivaliteit die er heerste. Ik herinner me duels tussen Rensenbrink en De Vriese waar de vonken van af sprongen. Boskamp was ook hard, hij wou altijd winnen. Het was leuk om voor een vol stadion te spelen."

De Wolf speelde tot zijn 25ste bij RWDM - en daar dreigde het te eindigen. "Tijdens een wedstrijd tegen Lokeren heb ik door een ongelukkige tackle een beenbreuk veroorzaakt bij Maurice De Schrijver. Mentaal was dat heel moeilijk. Had ik mijn vrouw niet gehad, dan was ik toen gestopt met voetballen. Ik was een harde verdediger, maar in mijn carrière van negentien jaar ben ik maar zeven wedstrijden geschorst. Uiteindelijk ben ik naar AA Gent getrokken. Ik wou weg, en RWDM kon het geld goed gebruiken."

Uitgaan
Vijf jaar heeft De Wolf bij Gent gespeeld, waar hij de beker van België won. In zijn laatste jaar bij de Gentenaars zakte de ploeg naar tweede klasse. "Ik zei dat ik zou stoppen met voetballen als ik mee naar tweede moest. Ze hebben dat ingezien en hebben me verkocht aan Kortrijk. Daar heb ik twee fantastische jaren gevoetbald. Daar is het bij gebleven, want Aad de Mos wou mij."
De Wolf speelde vervolgens dus vier jaar bij Anderlecht, waar hij drie titels en een beker van België won én Europees speelde. Sportief waren het zijn mooiste jaren. Naast het veld was het wat aanpassen. "Ik had vooral voor kleinere clubs gespeeld. Daar was de sfeer familialer. Als er iets te zeggen viel, dan wérd het ook gezegd. Volgens mij los je veel problemen op als je een glas gaat drinken. Ik heb gehoord dat er op Anderlecht zelfs geen zaal meer is waar de spelers samenkomen. Dat snap ik niet. Daar smeed je toch vriendschappen en een goede groepsgeest? Af en toe samen weggaan, dat hoort erbij."

Italië 1990
Anderlecht greep onlangs net naast de titel. De ploeg is door de jaren veranderd, individualistischer geworden vooral. "Ik weet niet of wij beter waren, maar er was meer wil. Nu zijn ze te zeer afhankelijk van spelers als Boussoufa. Bij ons kon iedereen een goal maken. Wie is nu nog bang voor Anderlecht?"
Hetzelfde geldt voor de Rode Duivels. De Wolf verzamelde 42 selecties en beleefde de hoogdagen van onze nationale ploeg op drie WK's, in 1986, '90 en '94. "Mexico 1986 was natuurlijk een ongelooflijke ervaring. Maar de beste ploeg hadden we in '90. We konden toen heel ver geraken, we waren beresterk en speelden ons eigen spel. Spijtig genoeg stuitten we op Engeland. Het was de grootste tegenslag in mijn carrière. We hadden het zeker even goed kunnen doen als in Mexico."

Van Gabon naar Klabbeek
Na vier jaar Anderlecht werd het contract van de toen 36-jarige De Wolf niet meer verlengd. Hij besloot nog één jaar bij Marseille te gaan spelen, waarna hij zijn schoenen aan de haak hing. De Wolf werd trainer van onder andere Kortrijk, hij verkocht tweedehandsauto's in Marseille en was een jaar lang bondscoach van Gabon - om uiteindelijk terug te keren naar Klabbeek.
Na een periode als jeugdtrainer nam hij het roer over toen de voorzitter de club dreigde op te doeken. "En zo ben ik nu al twee jaar voorzitter. Klabbeek is niet alleen een voetbalclub, het is een sociale organisatie. We hebben honderd vijftig jongeren uit de buurt, van wie de meesten uit een achtergesteld milieu komen. Ze komen om zich te amuseren, dat is belangrijker dan het resultaat. Af en toe speel ik eens mee omdat sommige jongens door hun werk of school niet kunnen spelen. Ik heb beslist dat ik 102 ga worden. Ik zit dus op de helft; ik kan nog heel wat bereiken."