Myriam Dierickx zag carrière in rook opgaan

Myriam Dierickx was een rijzende ster in het schermen. Maar zoals het zoveel Belgische sporters vergaat, moest ze haar droom opgeven: te weinig financiële middelen. Vandaag geeft ze les bij La Maison de l’Escrime, een school die later op het jaar haar vijftigste verjaardag viert.

"Mijn ouders trokken het financieel niet meer," vertelt de 23-jarige Myriam Dierickx. "Ze konden de hoge wekelijkse kosten niet meer opbrengen. Ik wou internationaal doorbreken en daarvoor reisde ik elke week naar het buitenland. Van de federatie krijg je dan geen enkele steun. Uiteindelijk heb ik voor mijn studie gekozen en is mijn carrière uitgedoofd."

Dierickx was op zestienjarige leeftijd - vrij laat - met schermen begonnen. Om het eens te proberen. En omdat de tennislessen volzaten. "Aanvankelijk was het vooral de sfeer die mij aantrok. Na de les gingen we gezellig samen iets drinken. Maar langzaam aan werd ik ook verliefd op de sport."

"Schermen is zowel fysiek als mentaal een veeleisende sport. Sommigen vergelijken het met schaken. Wat me vooral aantrekt, is dat ik me kan uitleven op een vrij kalme manier. Ik had vroeger woedeaanvallen; dan vloog ik uit tegen mensen om me heen. Dankzij het schermen zijn die fel verminderd. Schermen heeft mij geleerd mijn karakter beter te kaderen."

Al na een jaar schreef Dierickx zich - 'voor de uitdaging' - in voor haar eerste competitie. Haar ster rees snel. "Ik haalde al gauw goede resultaten. Dat heeft me echt gemotiveerd. Ik won de federatiebeker dankzij de punten die ik tijdens het seizoen had verzameld. In 2005 ben ik Belgisch kampioene geworden."

Maar even snel was haar ster weer tanende. "Ik denk dat ik met die Belgische titel te snel mijn doel heb gehaald, want de motivatie was weg. Ik wou dan internationaal doorbreken en behaalde een paar plaatsen in de top twintig, maar ik ben moeten stoppen door ontoereikende financiële middelen. Ik sukkelde ook met tendinitis aan mijn zitvlak. Uiteindelijk heb ik gekozen om voluit voor mijn studie te gaan."

Barrière
Tegenwoordig geeft Dierickx vooral les aan jonge schermers. Trainen doet ze nog maar een keer per week. Als lesgeefster heeft ze een drukke agenda, al blijft de droom om het te maken met haar sabel. "Ik heb veel spijt dat ik niet heb kunnen doorzetten. Ik weet niet of België nu een groot schermster moet missen, dat kan ik niet zeggen. Maar het kon niet."

Schermen heeft net als golfen een elitair imago. Daar komt langzaam verandering in, al blijven de kosten voor een barrière te zorgen. "Het loopt toch in de honderden euro's. Dat is niet iedereen gegeven. Als club lenen we materiaal uit, dat helpt heel wat mensen wel. Maar die barrière blijft."

Dierickx geeft les bij La Maison de l'Escrime: in 1961 was het de eerste schermclub van Brussel. Dit najaar viert de school haar vijftigste verjaardag. Door de jaren heeft ze een stevige reputatie opgebouwd, mede dankzij de Verhalle Challenge, die dit jaar al voor de twintigste keer wordt georganiseerd. "Daar komen schermers uit heel Europa op af," vertelt Dierickx. "Onder hen vind je heel wat kampioenen en echte toppers. Dit jaar komt er overigens een speciale editie van de Challenge."

"Onze club is de fiere bewaarder van de Eed van de Schermers, waardoor we ook een rol spelen in de Ommegang. Elk jaar vertegenwoordigen leden van de club daarin de schermers. We lopen mee in de optocht, gekleed in de traditionele klederdracht van schermers. Iedereen binnen de club is er trots op."

Dierickx is sinds dit jaar officieel schermleerkracht. "Mijn volgende doel is de graad van meester behalen. Het duurt nog een vijftal jaar voor ik zo ver ben. Dat is mijn manier om in de schermwereld actief te blijven. Van een carrière droom ik nog elke dag, maar ik moet met spijt toegeven dat het er wellicht nooit meer van komt."