Op pad met Brusselse wielertoeristen: 'Rondom Brussel vind je alles'

De regen tikt zachtjes tegen de regenjasjes van alle wielrenners die in de Dansaertstraat in het centrum verzameld hebben. Omdat de weersvoorspellingen ons voorhouden dat later op deze zaterdagochtend de zon nog zal doorbreken, zijn er toch meer dan tien coureurs opgedaagd. Wanneer groepsleider Marco “C’est parti!” uitroept, overstemt het geluid van fietsschoenen die zich vastklikken in pedalen even de gezapige regen. Daarna slingeren we ons door het kalme zaterdagochtendverkeer van de stad.

‘We’, dat zijn zo’n tien wielrenners die deze eerste ochtend van het weekend vieren door met de fietsclub van fietsenwinkel Kring een rondje van zo’n tachtig kilometer in het Brusselse achterland te gaan fietsen. De samenstelling van de groep is zeer gevarieerd: geboren Brusselaars, expats en mensen met wortels in Vlaanderen en Wallonië. Marco spreekt Frans, maar onderling is ook veel Engels, Nederlands en zelfs Duits te horen.

Niet langer verkeerd rijden

Op de Louizalaan (we zijn via de Zavelwijk en het Poelaertplein op weg naar het Ter Kamerenbos) komt Lutz naast me rijden. Hij is een Duitse veertiger die voor BNP werkt. “Er is niemand die, wanneer hij jong is, zegt: ‘Later ga ik in Brussel wonen.’ Maar ik woon hier al meer dan tien jaar en ben hier heel graag.”

Lutz heeft de fiets een paar jaar geleden ontdekt. “Toen ging ik gewoon alleen op pad, maar ik wist niets van de sport. Ik deed het fout. Niemand zei tegen me dat ik soms ook rustig aan kon fietsen en ik kende de mooie wegen rondom Brussel niet goed.” Inmiddels is hij aangesloten bij verschillende Brusselse Facebookgroepen met wielrenners. “In groep is het veel leuker: je leert mensen kennen en vooral: je rijdt niet meer verkeerd.”

Nog voor we de stad uit zijn, is iemand lek gereden. We zetten ons allemaal aan de kant tegen de gevel van de huizen, zodat we droog staan, en wachten tot de pechvogel zijn band vervangen heeft. Dit is een sociale groep die wacht op renners met materiaalpech of die op een heuveltje even niet konden volgen. Op de donderdagavondrit van Kring gebeurt dat niet, dan is het koers op de openbare weg en wordt er geknokt om wie als eerste terug is.

Beroemd en berucht

De meest beruchte Brusselse ‘koersgroep’ is In de Linde. Zij vertrekken vier keer per week vanaf Café In de Linde voor een rit door het Pajottenland op het scherpst van de snede, met gemiddeldes die regelmatig boven de 40 kilometer per uur gaan. “Persoonlijk durf ik niet met hen mee te rijden, ze rijden soms heel gevaarlijk,” zegt Dries Verhaeghe, die ik een paar dagen na de rit bel om de Brusselse wielertoeristenclubs te inventariseren.

Verhaeghe is de beheerder van een Whatsappgroep met meer dan honderd Brusselse wielertoeristen die elkaar berichten sturen wanneer ze een ritje plannen.
“Wielertoerisme is meer iets van het Pajottenland,” legt Verhaeghe uit. “In Brussel is het nog niet zo ver uitgebouwd. Binnen de groepjes wielertoeristen zelf leeft het wel, maar daarbuiten niet echt. Al neemt het wielertoerisme ook in Brussel toe. Fietsen zit in het algemeen in de lift in Brussel en mensen sporten meer. Dat versterkt elkaar, denk ik.”

Geen officiële clubs

Terug naar die druilerige zaterdagochtend. Nadat we de stad via Ter Kamerenbos en het Zoniënwoud verlaten hebben, breekt er her en der een zonnestraaltje door. De regenjasjes worden opgeborgen en het tempo kan wat omhoog. Reden we in de stad nog zo’n 25 kilometer per uur, hier gaat het rond de 28. We passeren Hoeilaart, Overijse en Duisburg en slaan prachtige kleine baantjes tussen de velden in. Ze bestaan nog: landbouwweggetjes met amper verkeer, waar lintbebouwing het zicht op de glooiende akkers niet belemmert.

Groepsleider Marco wijst ons feilloos de weg. Hij is een geboren en getogen Schaarbekenaar. De fiets ontdekte hij in Brussel zelf. “Eerst was ik triatleet,” vertelt hij. “Ik ben graag actief en buiten. Maar op den duur zat ik alleen nog op de fiets en ben ik gestopt met lopen en zwemmen.”

Grand Départ

Tot Marco’s verbazing, bleek er geen enkele officiële club voor wielertoeristen in Brussel te bestaan. “Er werd wel gefietst,” vertelt hij. “Maar dat speelde zich meer af in het informele circuit. De meeste fietsgroepen of clubjes bestonden uit mensen die elkaar al kenden vanop café en die onderling afspraken.”

Via via leerde hij Boris Terlet kennen. Hij opende op dat moment net een nieuwe fietsenwinkel en wilde daar een wielerclub aan koppelen. “Hij vroeg me om de ritten mee te organiseren en te begeleiden,” legt Marco uit. “Voor de rit kunnen ze een koffie komen drinken en na afloop is er soms een biertje in de achtertuin van de winkel. Bij de wielerfederatie Brussel-Wallonië zijn we sinds dit jaar de enige officiële Brusselse club voor wielertoeristen.”

Dat is ook wat Terlet zal vertellen wanneer we na afloop van de rit nog even blijven hangen in zijn fietsenwinkel. “Er was eigenlijk niets geregeld voor wielrenners, toen we hier twee jaar geleden mee begonnen. De Grand Départ heeft wel dingen in beweging gezet. Wij willen ons heel graag identificeren als dé Brusselse wielerclub. We laten tenues maken met het logo van de stad, gaan relaties aan met wielerclubs uit andere grote steden in de wereld en organiseren in september voor de tweede keer een wedstrijd in Brussel. We krijgen ook een klein beetje financiële steun van de stad.”

Divers gezelschap

Ondertussen bevinden we ons op het verste punt van onze rit, bijna in Leuven. We beginnen aan de terugrit naar de stad en de zon laat zich nu volop zien. Naast me fietst Diallo. “Ik fiets heel veel, jij ook?” vraagt hij met een enorme glimlach op zijn gezicht. Diallo komt uit Guinee, maar woont in Nederland. “Vandaag ben ik hier omdat mijn vriendin in Brussel woont. Als ik haar kom bezoeken in de weekends, probeer ik altijd met Kring mee te fietsen.”

Het Brusselse wielerpeloton is zeer divers. “Vaak is het een mengeling van Vlamingen en expats,” probeert Verhaeghe de Brusselse wielertoerist te typeren. “Franstalige Brusselaars op de fiets kom ik niet veel tegen, terwijl ik wel veel Fransen spreek. De meesten zijn eind de twintig, en ook wel wat dertigers en veertigers.”

Brussel en omstreken

Dat komt wel overeen met de groep waarmee wij het laatste deel van de fietssnelweg tussen Leuven en Brussel insturen. We rijden rustig de stad in via Evere en komen tot stilstand voor de fietsenwinkel. Ik bedank Marco voor de prachtige route door Vlaams-Brabant.

“Rondom Brussel kun je alles vinden wat een wielertoerist nodig heeft,” besluit hij. “Wil je vlak rijden? Dan kun je richting Mechelen gaan. Je kunt naar de Muur van Geraardsbergen via het Pajottenland of de bossen opzoeken in het zuiden van de stad.” En vandaag reden we over de rustige baantjes richting Leuven.