Parkour: snel over stedelijke obstakels

Je zo snel mogelijk verplaatsen en onderweg allerhande hindernissen overwinnen: het is een kunst, en het heet parkour. Het Xtreme Team ijvert ervoor de sport officieel te laten erkennen. Ambitie genoeg.

"De oorsprong van onze club ligt in Mexico," vertelt Mateo Vasquez (21), een van de vijf oprichters. "Medeoprichter Francisco was er lid van het plaatselijke Xtreme Team. Toen we gelijklopende plannen bleken te hebben, besloten we de naam over te nemen. Met de oprichting van onze vzw hebben we al een belangrijke stap gezet, maar het is pas een begin."

De passie voor parkour bracht de oprichters samen. De film Yamakasi, waarin parkour uitgebreid aan bod komt, betekende een boost voor de sport en trok heel wat jongeren aan. Ook Vasquez. "Na die film ben ik meteen buiten dezelfde stunts gaan uitproberen. Dat leverde me heel wat schaafwonden op, ondanks mijn turnverleden: ik ben zelfs nog twee keer Belgisch kampioen geweest. Met parkour ben ik in hetzelfde milieu gebleven, al beoefen ik mijn sport nu in een verscheidener en stedelijker gebied.

Limieten verleggen
"Brussel is mijn speeltuin. De hindernissen die je tegenkomt, zijn altijd anders en meestal onbekend. Bij parkour moet de verplaatsing snel, vloeiend en nuttig zijn. Als er esthetiek en wat show bij komt, een salto bijvoorbeeld, dan spreek je eerder over free running."

De sport is volgens Vasquez niet gevaarlijker dan voetbal, al is een echte traceur, een beoefenaar van parkour, zonder een schram hier en daar 'geen echte'. Je moet de limieten van je lichaam aftasten en verleggen, zonder al te zotte dingen te doen. "Je moet altijd je kopje erbij houden en van je fouten leren. En natuurlijk moet je ook wel durven. Toen ik begon, was ik niet omkaderd en deed ik maar wat. Soms met pijnlijke gevolgen."

"Wij bieden nu als eersten een parkourschool aan. Die lessen worden gegeven in de Schaarbeekse École 1 in de Josaphatstraat 229: op vrijdag voor onze leden, en op zaterdag zijn het gratis lessen in samenwerking met het Internationaal Bureau van de Jeugd, dat toch steeds een veertigtal jongeren langs stuurt. We hebben twaalf leden, maar dat aantal groeit snel. Nu werken we nog in de zaal, op turntoestellen, maar op het eind van het schooljaar willen we onze leden het echte werk laten zien. We hebben zelf een opleiding Parkour Generation in Londen gevolgd, waar we ook een diploma hebben behaald."

Platte stad
Parkour wint in Brussel aan populariteit, en vandaag zijn er een honderdtal traceurs, zowel mannelijke als vrouwelijke. Om hun sport ten volle te beoefenen, lanceren ze regelmatig uitnodigingen op Facebook. "Onze Parkourdays kunnen een hele dag duren. Soms komen we op onverwachte plekken terecht. Wist je bijvoorbeeld dat je op het dak van Passage 44 een super panorama over Brussel hebt? Mijn favoriete spot ligt aan metrostation IJzer, waar we op een verlaten parkeerterrein ons hart kunnen ophalen. We storen er niemand en verzorgen spektakel voor de twee woonblokken die erop uitgeven. Spijtig genoeg is Brussel een nogal platte stad met niet zoveel spots."

"In het begin werd de politie regelmatig op ons afgestuurd omdat mensen dachten dat we iets hadden mispeuterd. Ondertussen kennen ze ons wel en weten ze wat we doen. Eigenlijk zouden we hen kunnen helpen met onze lessen. Het zou hen leren hoe ze gemakkelijker dieven kunnen vangen."

Het Xtreme Team is een jonge ploeg met gemotiveerde leden. Iedereen heeft zijn taak, en die wordt met passie en overgave volbracht. "België is een van de weinige landen die de sport nog niet hebben erkend. In landen als Engeland, Italië of Frankrijk is parkour de gewoonste zaak van de wereld. Wij willen er alles aan doen om die erkenning rond te krijgen en ook een federatie op te richten. Daarvoor moeten we politici interpelleren en hen overtuigen. We proberen dat onder meer via de jeugdhuizen, om hen te bewijzen dat het aanslaat en heel wat voordelen heeft."

Op 19 mei volgt een volgende stap in hun plan, want dan organiseren ze in de sporthal van Ganshoren een groots spektakel. Het Team verwacht er drie- à vijfhonderd mensen. "We geloven echt in onze sport. Waarom zouden er in de toekomst bijvoorbeeld geen parkourparken kunnen komen, zoals er ook overal voetbalveldjes zijn? Parkour is een goede manier om je energie te kanaliseren, en het kan je helpen in het leven. Dat weten wíj, nu moeten we de mensen daar nog van overtuigen."