RWDM bezwijkt onder de druk en moet hopen op revanche in Seraing

Een totale offday? Of konden sommige spelers niet goed om met de druk? RWDM speelde zaterdag tegen Seraing niet alsof er een promotie naar 1A op het spel stond. Een gelijkspel had gekund, met de paar grote kansen die er wel degelijk waren, maar mits wat meer branie en killerinstinct had Seraing de finale zelfs al in een definitieve plooi kunnen leggen. En dat was niet waar het uitverkocht Edmond Machtensstadion op gehoopt had.

Het vooruitzicht op promotie roept de sfeer van de grote dagen op in Molenbeek. Om dat vast te stellen, hoefde je niet te wachten tot het eerste fluitsignaal. Om 16.00 uur werd de spelersbus van RWDM, op terugkomst van afzondering, al opgewacht door een enthousiaste meute supporters, hongerig naar succes. Onder een zee van bengaals vuur betraden de spelers hun thuishaven en kregen ze al een voorsmaakje van wat hen te wachten stond. Een prachtige tifo net voor de aftrap zette nog even de puntjes op de i: ‘Take me back where I belong’ was de niet mis te verstane boodschap van ultragroep BP05.

Een vol en sfeervol stadion kan in twee richtingen werken. Een ploeg kan vleugels krijgen als gevolg van de elektrische ambiance, boven zichzelf uitstijgen en zo de droom van de massa waarmaken. Maar ook het omgekeerde is mogelijk: dat de sfeer en de massale druk verlammend werken. Helaas voor RWDM leken de spelers zaterdag vooral in die tweede situatie te zitten. Rechtsback Ibrahima Sankhon, om maar iemand te noemen, leek nagenoeg de volledige tweede helft met de daver op het lijf te spelen.

En toen had RWDM er al een eerste helft opzitten waarin het voornamelijk achter de feiten aanliep – op het openingskwartier na was Seraing heer en meester, met sluipschutter Mikautadze als eeuwige gesel van de defensie. Ook de snelle infiltraties van Maziz speelden Molenbeek parten. Doelman Théo Defourny toonde zich wederom een betrouwbaar sluitstuk, maar moest zich vlak voor rust dan toch gewonnen geven op een heerlijke krul van Mikautadze.

Twee keer de lat

Kwam RWDM dan helemaal niet in het stuk voor? Toch wel. In de eerste periode kwam De Camargo het dichtst bij een goal, toen hij een puike individuele actie van Hazard net niet in doel kon verlengen. En na de rust was de gelijkmaker een mogelijkheid geweest, want RWDM kwam even een stuk scherper voor de dag. De vrije trap van Rommens op de lat had beter verdiend, en zeker de geweldige omhaal van De Camargo in de rebound, die ook al het doelhout raakte. En een kopbal van Vorogovskiy werd slechts op het nippertje van de lijn gekeerd. De kwieke invaller El Ouahdi liet zich in het slot opmerken met een knappe solo, maar zijn schot ging rakelings over.

Maar RWDM was over het algemeen toch in hetzelfde bedje ziek als de voorbije maanden – aanvallend te traag, te doorzichtig, te weinig doelgericht. De technisch onderlegde Thomas Ephestion kan nagenoeg alles met een bal – alleen doet hij het niet. Of op het verkeerde moment. Tegen de mindere goden van 1B konden de Brusselaars dat manco nog enigszins camoufleren, maar tegen een ploeg die een heel jaar lang de kanonnen van eerste klasse A partij gaf, betaal je zo’n amechtig aanvalsspel gewoon cash. Zeker als ook de gebruikelijke over-mijn-lijk-mentaliteit ontbrak.

En RWDM miste ook wel de explosiviteit van Kevin Nzuzi, met zeven doelpunten topschutter van dit RWDM. Hij was geschorst voor deze partij omdat hij het vorige week, in een volledig overbodige partij tegen Westerlo, het in zijn hoofd haalde om op zeventig meter van het eigen doel een onbesuisde tackle in te zetten en zo zijn vijfde gele kaart van het seizoen te pakken.

Processie van Echternach

Vooral het slotoffensief, of wat daarvoor moest doorgaan, laat een wrange nasmaak na. RWDM hinkte duidelijk op twee gedachten – proberen de gelijkmaker te scoren, maar ook en vooral niet op een dodelijke Luikse counter stoten – met als resultaat dat eigenlijk geen van beide ambities echt uit de verf kwamen. De misverstanden stapelden zich op, met zichtbare irritaties en ostentatief-met-de-armen-wapperende spelers als gevolg. En de drang naar voren leek veeleer een processie naar Echternach – je zag het publiek bijna met de ogen rollen wanneer Sankhon weer maar eens uit totale wanhoop het balletje terug naar doelman Defourny speelde.

Neem daar ook nog eens de wraakroepende invalbeurt van Aboubakar Keita bij – de vleesgeworden nonchalance die diepteballen over een meter of dertig verstuurde alsof hij in zijn eigen tuin stond te voetballen, ware het niet dat er geen enkele van aankwam bij een medespeler – en je kan begrijpen dat dit niet was wat men er in Molenbeek van verwacht had.

Toch nog één voordeel: de terugwedstrijd is gered. Seraing toonde zich inderdaad nog het gevaarlijkst in de slotfase, maar Defourny behoedde zijn team voor erger. Alles is dus nog niet verloren. RWDM kwam zich dit seizoen regelmatig steviger uit de hoek op verplaatsing. Kunnen de jongens van Vincent Euvrard deze offday van zich wegspoelen met een eersteklassewaardige prestatie in Seraing? De druk zal er alvast niet minder op, want de opkomst en sfeer zal er in Luik alvast niet minder op zijn.

Was de euforie zaterdag al in de vroege namiddag van de partij, dan rekenen de RWDM-fans zich voor de terugwedstrijd wellicht al een heel stuk minder rijk. 1A lijkt plots een heel eind verder weg. Desillusies zijn bij RWDM een specialiteit van het huis, maar deze heeft toch nog één silver lining: er volgt nog een herkansing.