RWDM-speler Glenn Claes: ‘Het was erop of eronder voor mijn zoontje'

11 december 2020 was voor Glenn Claes een dag die wel jaren leek te duren. Die dag vond er een alles-of-nietsoperatie plaats, waarbij zijn vriendin Myrthe een stuk van haar lever en halsslagader afstond om hun zoontje Lewis (2) te redden van leverkanker. Tussendoor concentreerde papa Glenn zich op de enige plek waar hij wél een verschil kan maken: het voetbalveld.

4 september 2020. RWDM speelt een oefenwedstrijd op het veld van KAS Eupen. Ook de nieuwe middenvelder Glenn Claes maakt mee de verre verplaatsing naar de Oostkantons, terwijl zijn vriendin Myrthe met zoontje Lewis naar het ziekenhuis in Lier gaat voor een ogenschijnlijk onschuldige, maar lang aanslepende oorontsteking. Tijdens de wedstrijd proberen zijn vriendin en moeder hem tevergeefs te bellen. Na de wedstrijd krijgt hij enkel zijn snikkende moeder aan de lijn. “Heb je Myrthe al gehoord? Het is echt niet goed met Lewisje.” Lewis is al meteen met spoed overgebracht naar het UZ Antwerpen. Teammanager Michaël Marcou brengt Claes in allerijl van Eupen naar het UZA, waar het verdict hem koud overvalt: een levertumor. Zónder uitzaaiingen naar de longen, waar eerst wel voor gevreesd wordt. Het begin van een ellendige rollercoaster waarin Claes, zijn vriendin en Lewis de gangen van het ziekenhuis beter leerden kenden dan hun eigen huis. De intense operatie in december bleek helaas niet het eindpunt van hun lijdensweg.

Vijf operaties

“Of het past om een interview af te nemen? Ja, wel even kijken wanneer, want Lewis ligt opnieuw in het ziekenhuis en mijn vader heeft gisteren een herseninfarct gehad,” antwoordt Glenn Claes kurkdroog wanneer we hem een jaar later contacteren voor een interview. 2021 is nog niet bepaald een grand cru geweest voor de 27-jarige Claes, en tegenslag wordt stilaan een gewoonte. “Een week na de operatie kreeg Lewis last van een bloedklonter: een ramp voor de bloeddoorstroming naar en de werking van de lever. Lewis onderging vijf operaties in een week tijd. Toen ik de chirurge op kerstdag in het ziekenhuis zag, vroeg ik: 'U hier op een dag als deze tegenkomen, dat voorspelt waarschijnlijk niet veel goeds?' en inderdaad: Lewis moest meteen naar het operatiekwartier. Achteraf vertelden ze ons dat het bij die vijfde operatie erop of eronder was: als die niet had gewerkt, wisten ze zelf niet meer wat ze moesten doen.”

“Ik besef goed dat ik in anderhalf jaar tijd mijn zoon, mijn vriendin en mijn vader had kunnen afgeven. Eigenlijk ben ik er nog goed van afgekomen,” gaat Claes verder. “Dat je vriendin een document moet ondertekenen met daarop de financiële implicaties in geval van haar overlijden: dat is moordend. Ik ben meerdere keren met mijn zoon door lege ziekenhuisgangen naar het operatiekwartier gewandeld. Dan gaan die deuren open en staan er twintig anesthesisten op je te wachten. En nadien moet je wachten op de kamer, wetende dat hij misschien niet meer wakker wordt.”

In het jaar dat volgde, wisselde Lewis relatief goede periodes af met nieuwe ziekenhuisverblijven. In september ging hij voor het eerst naar school en Myrthe kon opnieuw aan het werk, maar dat bleek van korte duur, vertelt Claes. “Hij ging na drie weken opnieuw fel achteruit. Meerdere keren acuut nierfalen brachten hem opnieuw in levens­gevaar. Hij verloor tot drie liter water per dag. Nu moeten we hem vocht toedienen via een sonde, om zijn nieren in werking te houden.” Intussen ligt Lewis alweer een maand voltijds in het ziekenhuis. “Het is een hele oefening om zijn bloedwaarden in evenwicht te houden. De medicatie die hij moet nemen voor zijn lever spelen zijn nieren parten, en de medicatie voor zijn nieren hebben dan weer andere ongewenste neveneffecten.”

Toekomstbeeld

Soms is het moeilijk om de moed erin te houden, maar Claes vertelt erover alsof het de normaalste zaak ter wereld is. “Ik doe al een heel jaar dezelfde driehoek: van bij mij thuis naar de club, naar het ziekenhuis en weer terug. Enkele weken geleden was het haast komisch, toen ik een bal op mijn oor kreeg en met een gescheurd trommelvlies naar het ziekenhuis moest. Lewis mocht die dag net het ziekenhuis uit, ik ging erin, en 's avonds moesten we met Lewis weer binnen – hij was bijna gestikt in zijn sonde. Het ziekenhuis is mij dus welbekend (lachje).”

“Lewis heeft al zo veel meegemaakt in zijn leven dat hij het allemaal wel begrijpt,” vertelt Claes over zijn onfortuinlijke zoon. “Maar hij vindt het natuurlijk vreselijk. De ene dag neemt hij zijn medicatie zonder protesteren, de andere dag is dat een ramp. En spuitjes, daar wil hij helemaal niets meer van weten. De laatste keer moest hij zelfs onder volledige narcose, want anders was er geen beginnen aan. Een ander probleem is dat hij moet drinken om zijn nieren te laten functioneren, maar hij is te jong om dat te beseffen.”

Tegelijkertijd denkt de vader ook aan het toekomstbeeld voor zijn zoon. “Het ziekenhuis zal altijd een deel van zijn leven zijn. En zijn leven zal er nooit uitzien zoals dat van zijn leeftijdsgenootjes. Hij volgt nu al een strikt dieet. Ik denk er nu al over na hoe ik hem als puber zal moeten uitleggen dat hij nooit alcohol mag drinken, want hij zou er weleens van kunnen sterven. Ik hoop maar dat hij dat zal begrijpen.”

Voetbal is de enige uitlaatklep die Claes nog heeft. “Voetballen verzet mijn gedachten. Het is niet zo dat de situatie met Lewis me parten speelt als ik op het veld sta, het geeft me net extra kracht. De trainer geeft mij de mogelijkheid om een training over te slaan als mijn hoofd er niet naar staat. Maar dat wil ik juist niet: het doet me goed om geen 24 uur per dag in een ziekenhuiskamer door te brengen. En zodra ik zeg dat ik speel, neem ik mijn verantwoordelijkheid en wil ik dat hij mij beoordeelt zoals al de anderen. Een slechte voorzet wordt niet plots een goeie voorzet omdat mijn zoon in het ziekenhuis ligt.”

Familieclub

De steun die hij binnen heel RWDM kreeg, heeft Claes zeker deugd gedaan. “Wat de club voor mij heeft gedaan, dat zal ik nooit vergeten. Supporters maakten spandoeken met tekeningen van ons gezin. De vrouw van de voorzitter (Natasja Nerinckx, red.) staat bijna dagelijks in contact met Myrthe. Na het herseninfarct van vader heeft de club mijn moeder bloemen gestuurd. Dat soort gebaren waardeer ik enorm. Het toont dat RWDM echt een familieclub is. Mijn contract liep in principe na dit seizoen af en ik had in januari misschien wel kunnen vertrekken, maar heb de club bedankt door mijn contract open te breken. Ik zou hier nog graag lange tijd blijven. Ik wil hier een van de leiders in de kleedkamer zijn en de ploeg mee op sleeptouw nemen.”

Na een wisselvallige start lijkt de trein van RWDM stilaan vertrokken. Twee weken geleden ging RWDM nog knap winnen op het veld van Waasland-Beveren (2-3), waarmee de club even in de running lijkt voor de tweede plaats, die recht geeft op een barragematch voor promotie naar 1A. “Die tweede plek, dat is wel iets dat leeft in de kleedkamer”, geeft Claes toe. “Het is ongelofelijk hoe dicht alles bij elkaar ligt in het klassement. Met iets minder pech hadden we al lang afgetekend tweede gestaan. Maar met twee nederlagen na elkaar kan je plots op de laatste plek terechtkomen. Het is een gekke competitie, waarin alles kan. Het is ook een enorm fysieke reeks, ik denk dat je zelfs in 1A meer tijd aan de bal hebt.”

De prestaties van RWDM zijn des te knap als je weet dat de club over zowat het kleinste budget van alle Belgische profclubs beschikt. “Je kan alleen maar respect tonen voor wat voorzitter Thierry Dailly hier doet. Het is algemeen geweten dat het budget beperkt is, maar iedereen doet zijn uiterste best om er iets moois van te maken. Dat prikkelt ons ook. Wij doen het met beperkte middelen, maar probeer maar eens te winnen van ons. Tegenstanders hebben ons ook al vaak gezegd: ‘Jullie hebben echt een hele goede ploeg, het is niet gemakkelijk om tegen jullie te spelen.’”