Sportcolumn David Steegen: Afstand

Zondagmiddag. De prijzen voor de beste voetballer, scheidsrechter, keeper en trainer en voor de topschutter van de Jupiler League van 2010-’11 worden uitgereikt in Thurn & Taxis. Het gala van de profvoetballer van het jaar, de jaarlijkse afsluiter van het seizoen, is gereduceerd tot een bijna intieme lunch, geserveerd door een sterrenchef.

De Pro League, de organisator, heeft twee vertegenwoordigers per club uitgenodigd. De meeste clubs hebben hun kat gestuurd. Alleen de winnaars en een forse delegatie van kampioen KRC Genk zijn in groten getale naar Brussel afgezakt.

Plaats van het gebeuren is een trendy bar-restaurant in de prachtig gerestaureerde industriële opslagplaats, een voormalig post- en douanegebouw. Ik heb de eer om aan tafel te zitten met de drie beste scheidsrechters van het land: Frank De Bleeckere, Johan Verbist en de Brusselaar Jérôme Efong Nzolo.

De tafelgesprekken zijn gemoedelijk. Over de kinderen, het werk, de stress... Het is hoogst zeldzaam dat je rustig kunt praten met een scheidsrechter. Onze contacten vinden altijd plaats in een sfeer van hoogspanning - de wedstrijd. Na twee seizoenen clubleven weet ik dat ik een bepaalde afstand tot de scheidsrechters moet bewaren. Te informeel is niet goed, te afstandelijk is af te raden. Ik hou dus afstand. Niet makkelijk als de man in het zwart je ploeg een loepzuivere strafschop onthoudt of een geldig doelpunt afkeurt.

Ariël Jacobs geeft het voorbeeld. Na de match zondert hij zich altijd even met de spelers af voor een korte debriefing. Net lang genoeg om af te koelen en even later de refs te danken voor hun inzet. Een gouden regel. Ik vertel het aan de man die onlangs de enige echte Clásico, Barcelona-Real Madrid, de terugwedstrijd van de halve finale van de Champions League, heeft mogen fluiten. Hij zit naast mij aan tafel. Enkele seizoenen geleden floot hij een uiterst bewogen Club Brugge-RSC Anderlecht. Jan Breydel kan koud en grimmig zijn. Akelig ook. Gele en rode kaarten regende het uit de borstzak van Frank De Bleeckere. Confetti. Hij was alle controle kwijt. Spelers ruiken dat en speelden gretig op zijn twijfels in. De wedstrijd ontaardde volledig, geweld nam de overhand. We herinneren ons de middelvinger van Gilles De Bilde, een woedende Jestrovic, provocaties aan beide zijden en vele spelonderbrekingen. Gif spoot letterlijk uit de grasmat.
Ook ik ging op in de wedstrijd en vond dat mijn club ernstig benadeeld werd. De waarheid zal ergens in het midden liggen. Elke arbiter heeft een dramatische wedstrijd nodig om beter te worden. Inmiddels is De Bleeckere uitgegroeid tot een Europese topper. In december stopt hij ermee. Jammer.

Ik stel hun alle drie de vragen die je anders nooit kunt vragen. Hoe ze met spanning omgaan? Waar ze de motivatie halen? Of ze zich niet eenzaam voelen? Refs zijn op zichzelf aangewezen, ze schrijden bijna ongemerkt in de marge van het profvoetbal. Na de wedstrijd krijgen ze een glaasje champagne en een diner aangeboden door de thuisclub. Verder reikt de betrokkenheid niet.
Of De Bleeckere het spelletje niet zal missen? De beslissing wordt ingegeven door zijn leeftijd. De recuperatie verloopt trager, vooral mentaal, en hij wil op een hoogtepunt eindigen.
Frank De Bleeckere wordt door spelers en trainers uitgeroepen tot de beste van België. Terecht.

--------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht