Sportcolumn David Steegen: Allez, Eddy!

De beste wielrenner aller tijden is ontroerd. Je zou voor minder. Een mens wordt niet elke dag eredoctor aan een universiteit. Een Brusselse universiteit dan nog. Brussel, zijn stad.

De Vrije Universiteit Brussel lauwert regelmatig intelligente mensen die waardevol zijn voor de gemeenschap. Brusselse jongeren die naar de provincie trekken om te gaan studeren, onderzoeken beter eerst wat hun eigen stad aan academische mogelijkheden allemaal te bieden heeft, tenzij ze iets willen studeren wat niet in de hoofdstad aangeboden wordt.
Eddy Merckx staat onwennig in zijn gloednieuwe toga tussen gerenommeerde wetenschappers als Marleen Temmerman, arts en politica, de kankerspecialist Ronald Levy, de fysicus Costas Soukoulis en de etnisch expert Donald L. Horowitz.

Als 'de Kannibaal' zijn prijs in ontvangst neemt, galmt het applaus door de aula minstens even hard als voor de wetenschappers. Soukoulis vertelt achteraf aan Merckx dat hij hem als kind zoveel mooie herinneringen geschonken heeft. Griekenland is geen wielerland. Dat is de meerwaarde van de uitzonderlijke atleet.

Vanzelfsprekend is dit niet de eerste hommage. Edouard Louis Joseph baron Merckx is al meermaals gelauwerd, maar dit ereteken is uniek en baanbrekend. Het compliment komt uit onverwachte hoek: een intellectuele elite erkent sport. De tiende rector van de VUB, sportminnaar Paul De Knop, roemt Merckx om zijn toegankelijkheid, zijn palmares en zijn inzet. Een understatement. Eddy Merckx verenigt mensen; het eredoctoraat bewijst dat sport een bindmiddel is. Hoeveel jongeren zijn er niet beginnen te fietsen dankzij Merckx? Zijn voormalig uitdager, de Franse wielrenner Jacques Anquetil, beschreef de ultieme wielrenner als volgt: "Men neme de benen van Merckx, het hoofd van Merckx, de spieren van Merckx, het hart van Merckx en de zegedrift van Merckx." Vriend en vijand roemen hem. Eddy Merckx heeft jarenlang generaties landgenoten in vervoering gebracht. Toch is de Woluwenaar altijd bescheiden gebleven. Dat heb je met echt grote kampioenen. Sinds zijn laatste dag als coureur zet Merckx zich in voor talloze goede doelen. Een mens uit de duizend.

De VUB schept een fantastisch precedent in dit land. Sport wordt eindelijk als een volwaardig onderdeel van de maatschappij gerespecteerd. In vele landen gebeurt dat al jaren.

Merckx is een bescheiden man en voelt zich wat minderwaardig op dat grote podium in die gigantische aula vol intellectuele dames en heren en gestelde lichamen. De wielrenner heeft niet eens zijn middelbare school afgemaakt. Het wielrennen ziet hij als 'de harde universiteit van het leven'.

Verdienen de haast bovenmenselijke prestaties van de derde (VRT) en vierde (RTBf) Grootste Belg evenveel respect als de verwezenlijkingen van iemand die een pil tegen een dodelijke ziekte uitvindt? Natuurlijk! Rolmodellen uit de sportwereld betekenen evenveel voor een gemeenschap als academici. De successen van Vincent Kompany en Romelu Lukaku hebben een directe weerslag op kinderen van alle rangen en standen. Ook in de moeilijke wijken van de grote steden.

Sport zal de wereld niet redden, maar verdient wel meer respect. En dat heeft de VUB goed begrepen.

----------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht