Sportcolumn David Steegen: De Bleiters

Zondagmorgen, halftien. Drie zelfstandigen, één politicus, één architect, één kaderlid van een Brusselse verhuisfirma, zijn echtgenote en één woordvoerder blazen verzamelen aan de Jetse kant van het Elisabethpark. Allemaal Brusselaars.

De politicus heeft enkele maanden geleden met enkele anderen een heuse wielerclub opgericht: De Bleiters. Toepasselijke naam in mijn geval. De keren dat ik sereen en ontspannen mee kon pedaleren met de embryonale versie van De Bleiters, zijn op een hand te tellen. Altijd afzien. Je ne suis pas un Flandrien. Ik kreeg een afkeer van fietsen. Het eigen falen en het gebrek aan mededogen van mijn maten stuwden me naar de rollen in de kelder. De nieuwe wieleruniformen bleven bijna een vol jaar onaangeroerd.

Ik heb al lang spijt. Waarom heb ik toegezegd? Een dag eerder heb ik op de rollen gefietst en een wedstrijd gespeeld met de veteranen van Ritterklub Jette. Overschatting. Bovendien heeft het zomeruur een waardevolle stonde recuperatie afgepakt. We worden er niet jonger op.

Een deel van de groep is me wat vroeger komen oppikken. Ik kan niet meer terug. Het vooruitzicht om voortdurend achteraan te bengelen vernietigt de weinige moed die ik heb. We rijden langs de basiliek de Leopold II-laan af richting centrum, aan het Saincte­letteplein hartje Brussel rechtsaf, om het vers aangelegde fietspad te volgen langs het kanaal tot in het centrum van Halle. We ontwijken de glasscherven en ander zwerfvuil. Wie krijgt Brussel ooit proper?
Vanuit het carnavalsstadje gaat het naar het glooiende Pajottenland, Gaasbeek, Vlezenbeek, Dilbeek, om te eindigen in café De Linde. Dit ultieme bruine wielercafé (sinds 1875) is een baken voor alle echte wielrenners. Het café van Emile 'Miel' Daems, de Brusselse winnaar van Parijs-Roubaix, wereldkampioen, triomfator in Milaan-San Remo en in vier etappes van de Tour, ligt op het driegemeentenpunt tussen Dilbeek, Sint-Agatha-Berchem en Sint-Jans-Molenbeek. Kan het Brusselser?

Op weg naar De Linde kruisen we tientallen wielertoeristen. Hun pakjes zijn veel minder mooi dan de onze. Rond de middag komen de coureurs aan in het grensgebied, bij Lisette Vosté. Wie hier voor de eerste keer komt, voelt zich er voor eeuwig thuis. Het is een Daring- (en RWDM-)café. Wanneer ik binnenstap, roept een oude, besnorde coureur: "Et bien, monsieur Steegen, ça vous change du col et de la cravate du Sporting."

Tijdens de rit praat ik veel en lang met Eric, nen echte Brusseleir en Sporting Boy, over voetbal, Anderlecht, de koers, de politiek en andere essentiële bijkomstigheden. Eric ontfermt zich over mij. Ik draai ongemerkt mee en geniet. Mijn rollen en Erics vriendelijkheid doen wonderen. Ook mijn lieve echtgenote verdient alle lof voor het verjaardagscadeau-2009. Het is genieten op de fiets. Mooi weer, lekker tempo.

In het café hangt welgeteld één verwijzing naar Royal Sporting Club Anderlecht. De kampioenenfoto 1963-'64. Het seizoen dat Anderlecht Real Madrid uitschakelde. Schilder Yvan-van-'t-Rad, getatoeëerd van boven tot onder en gehuld in de uitrusting van de Belgische nationale ploeg, komt even met ons zwanzen. Het kan niet beter.

Na enkele pinten keren we terug naar huis. Moe en voldaan. Ik neem me voor om zoveel mogelijk met De Bleiters te fietsen. Op één voorwaarde: het eindpunt moet De Linde zijn. Het centrum van Brussel op zondag.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht