Sportcolumn David Steegen: De Lijst

Ik kom om negen uur aan op de club. Het vooruitzicht van een doordeweekse dag brengt rust. Een paar interviews, twee persconferenties en een paar afspraken. Mijn vrouw belt me paniekerig. “Jacques heeft net gebeld. Je moet gaan. Naar het schijnt zijn er heel weinig plaatsen.” Ik neem het zekere voor het onzekere. Jacques is een vriend, de papa van Jarne, elf jaar en spits van de U12 van Ritterklub. Jarne is een klasgenoot van onze jongste, Julia. Ze worden groot, onze kinderen. Het middelbaar wenkt.

De inschrijvingen worden pas vanaf zes uur 's avonds opgenomen. Ik herschik en delegeer en rij vloekend naar Jette. Ik neem plaats in de wachtrij met ouders. Een ondernemende oma heeft zich opgedrongen als de bewaakster van 'de Lijst'. Ik ben nummer 26. De lijst is officieus, maar ze helpt de rust te bewaren. Tegenstrijdige geruchten voeden de onrust. Volgens sommigen zouden er 122 beschikbare plaatsen zijn. Anderen beweren dat er maar 53 zijn. Ach, we zien wel.

Ik ken enkele papa's en mama's. Stijn is vanuit het Gentse in Brussel beland. Hij wisselt af met zijn vrouw: zij geeft les aan het Sint-Guido-Instituut, de school van Lukaku. Wolfgang, de papa van Ramses, is een van de weinige mensen die consequent leven: het hele gezin verplaatst zich met de fiets. Door weer en wind. Wolfgang is onderzoeker aan de Universiteit Antwerpen. Hij weet het een en ander over hersenactiviteit. Boeien­de man. Met Inge heb ik tijdens mijn adolescentie nog dictie en toneel gevolgd aan de muziekacademie van Jette. Zij heeft op het Sint-Pieterscollege gezeten, waar we vandaag onze kinderen willen aanmelden.

De sfeer is goed. We lachen veel en leren elkaar kennen. Een papa van Albanese afkomst vraagt me naar de toestand op RSC Anderlecht. Hij belandde 22 jaar geleden in Brussel en gaat nooit meer weg. Hij kent Besnik Hasi, mijn collega en assistent-coach. De man is een kenner en liefhebber. Een andere papa, van Marokkaanse oorsprong, is trots dat Boussoufa de Gouden Schoen heeft gewonnen. De aangename gesprekken verzwelgen de tijd.

De rij zwelt aan. Nieuwelingen worden prompt door Wolfgang op de lijst gezet. Hij heeft kundig de ondankbare taak van Oma overgenomen. Een blijk van assertief en menselijk leiderschap.
De diversiteit op de lijst is groot. Een rasechte Brusselaar wil zijn zoon inschrijven. De jongen is erbij, helemaal gehuld in een uitrusting van Germinal Beerschot. "Vroeger zat hij bij jullie," vertelt hij me in onvervalst Brussels. "Helaas niet goed genoeg," zegt de voetbalvader met een zucht. Ik raak aan de praat met drie Marokkaanse moeders. Eentje heeft een sterke Hollandse tongval. Even voordien heb ik met hun zonen op de speelplaats gevoetbald. Perfect drietalige jongetjes. Ze gaan naar school in het Nederlands, voetballen in alle talen en thuis praten ze Frans, Arabisch en Nederlands. Echte Brusselaars. "Vanwaar dat Hollandse accent?" vraag ik. "Een groot deel van mijn familie woont er en ik heb er vele zomervakanties doorgebracht. Ken je Ibrahim Afellay?" - "Natuurlijk!" Wie kent er de talentrijke Nederlander niet die nu voor Barcelona voetbalt? "Hij is dichte familie," zegt ze trots. "Kapper Mimoun uit Laken, ook familie, heeft zijn moeder bijgestaan toen PSV Eindhoven hem kwam halen in Utrecht."

Ik beleef een wonderlijke dag. Ver van communautaire kwesties en gekibbel. Harmonie bestaat. Met dank aan de Lijst.