Sportcolumn David Steegen: Het ritueel

Ik loop net geen uur in het wat verouderd Elisabethpark voor de basiliek van Koekelberg. De nacht voordien was kort, zoals altijd voor een topwedstrijd. Zenuwen. Het lopen gaat me niet goed af, maar ik houd vol. Het is een mentale kwestie.

Ik erger me aan alles. De vuilnishopen in het park maken mij ronduit kwaad. Net Brussel zou containers lege blikjes kunnen verzamelen op een zonnige zondag. Verpakkingen van chips liggen overal verspreid, gebruikte zakdoeken ontsieren de paden. Maar de opzichters kuieren gezapig door de brede paden en keuvelen rustig. Al die smeerlapperij valt duidelijk niet onder hun bevoegdheid.

Brussel heeft vele overheidsdiensten met vastomlijnde competenties. Maar wie moet de straten en de parken proper houden? In eerste instantie de burger zelf. Als dat niet lukt, mag een beetje repressie gerust. Maar door wie, en hoe?

Het zwerfvuil beperkt zich overigens niet tot de groene long voor de basiliek. De omliggende straten zijn besmeurd met etensresten, gebruikte luiers, lege plastic flessen, rottende frieten en meer van dat moois.

Ik loop mijn frustraties eraf en laveer tussen de blikjes. Het 1-3-verlies tegen Standard zal vanavond rechtgezet worden. Op Brugge. Daar doen we alles aan. Ik verander zelfs mijn gewoonlijke parcours. Misschien zal de ingreep een kentering teweegbrengen. Als het slecht gaat, houdt een mens met alles rekening. Ik drink zelfs geen koffie net voor het vertrek naar het Venetië van het Noorden. Een gewoonte die ik al bijna twee seizoenen plichtmatig onderhoud.
Een dag eerder waren we zelf kampioen geworden, met de veteranen van Ritterklub. Het werd een viering in mineur, want we verloren van Rusas (Royal Union Sportive Albert Schaerbeek, het voormalige Crossing Schaerbeek, een sterk collectief dat in verschillende talen voetbalt. Zelden zo'n goed elftal meegemaakt in de veteranenreeksen. En toch zijn ze geen kampioen geworden, ze krijgen niet elke week een ploeg samen. Als het verlies maar geen voorbode is voor de wedstrijd van zondag...

Na de veteranenwedstrijd verzamelt de harde kern van het elftal bij mij thuis - wij spelen voor de enige club ter wereld waarvan de kantine op een bepaald uur sluit, om 18 uur zaterdagavond moeten we eruit. We vieren bescheiden een jaar met goede prestaties. Het is een gezellige lenteavond. Alles ziet er plots rooskleuriger uit vanuit mijn stadstuin. De wijn heeft zijn werk gedaan: morgen zal Anderlecht triomferen, daar twijfelen we niet meer aan.

Na drie minuten Club-Anderlecht is alle hoop weggeëbd. 1-0 achter. Na het laatste fluitsignaal (en een 3-0-eindstand) daal ik met loden voeten af naar de catacomben, waar we de concullega's van blauw-zwart feliciteren. Dat hoort zo, groot zijn in de nederlaag. De voorzitter leest de spelers de levieten in de kleedkamer, iets wat de general manager de dag nadien herhaalt. Even later gaan de vier meest invloedrijke spelers van het A- elftal op eigen initiatief naar de coach.

Daar kan geen ritueel tegenop. Al dat gedoe heeft er trouwens niets aan veranderd. De audiëntie van de spelers spreekt boekdelen. Er zit eindelijk beweging in. Het besef is er. De kentering is vermoedelijk ingezet.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht