Sportcolumn David Steegen: Home and Away

Zaterdagavond 6 augustus, halfzes. Ik breng het weekend met mijn naaste familie door in de enige echte badstad van het land, met de nadruk op -stad: Oostende. Elke familie heeft zo haar gewoonten en rituelen.

Mijn vrouw en ik drinken een aperitief in de Brasserie du Parc, het café van het gelijknamige hotel. Hôtel du Parc is een landmark, een baken. Het prachtige beschermde art-decohotel doet denken aan Brussel tijdens de hoogdagen. Het Brussel van Victor Horta, Gustave Strauven en Henry van de Velde. Kenners zien het verschil tussen art nouveau en art deco, maar voor mij, leek en trotse Brusselaar, staan beide stijlen heel dicht bij elkaar. Het gebouw dat de rode draad in mijn leven vormt - de Basiliek van Koekelberg -, schijnt art deco te zijn. Wereldvermaarde gebouwen en monumenten zijn in art-decostijl opgetrokken: het Chrysler-gebouw in New York, het Tuschinski in Amsterdam en het Christusbeeld in Rio de Janeiro.

We voelen ons helemaal thuis in de brasserie van het Oostendse hotel. Plots gaat de telefoon. Ik neem zuchtend op. Ik heb nu echt geen zin in journalisten of ander werk. Nu even niet; we genieten. Ik kijk naar het schermpje en beantwoord onmiddellijk de telefoon. Het is de zaakwaarnemer van Romelu Lukaku. "David, Christophe hier. Er is een akkoord met Chelsea." Alles wordt stil. Oostende ligt op de weg naar Londen.

Een tweede oproep komt bijna gelijktijdig binnen. Herman Van Holsbeeck. We spreken af dat we klokslag 19 uur het vertrek op de website aankondigen. Na de telefoongesprekken voel ik me helemaal leeg. Andere terrasgasten hebben ongewild meegeluisterd. De man naast ons troost me bijna. "Tja, daar valt niets aan te doen. We zijn een klein voetballand. Jammer voor Anderlecht."

De dag ervoor heeft de Gouden Jongen zijn laatste doelpunt tegen KV Mechelen gescoord. Toen Mbark Boussoufa vertrok, waren er ook emoties. 'Bous' was al een doorgewinterde vedette. Dat maakt het aanvaardbaar. Met Romelu is het anders. Het is alsof het lievelingsbroertje, plots groot geworden, in het buitenland gaat werken of studeren. Traantjes.

In het appartement wordt het vermaledijde persbericht opgesteld. Tijdens de redactie flitsen de twee seizoenen met Romelu Lukaku door het hoofd. Op de dag van zijn eerste doelpunt (augustus 2009), op Zulte Waregem, voetbalde ik tegen zijn vader op het toernooi van Black Star in Neder-Over-Heembeek. De eerste persbriefing kan ik me moeiteloos voor de geest halen. Zijn laatste mediaoptreden, in Extra time op Canvas, was nauwelijks vijf dagen voor de bevestiging van zijn vertrek. In de wagen vertelde hij me hoe dankbaar hij was voor de korte gesprekken die we voor elk interview voerden. "Na de vergaderingen lees ik je raadgevingen twee keer. Niet meer. Ik kan snel onthouden, en dan pas vorm ik mijn mening. Dat is echt wel super," zei hij. Een achttienjarige die praat en denkt als een dertigjarige.

Romelu Lukaku heeft alles helemaal alleen afgedwongen, maar alle medewerkers van Royal Sporting Club Anderlecht mogen trots zijn. Zij hebben stuk voor stuk, van hoog tot laag, een belangrijk aandeel in zijn succes en ontwikkeling gehad.

De twee grootse persoonlijkheden van het Belgische voetbal, Vincent Kompany en Romelu Lukaku, zijn als voetballer en als mens in Brussel groot geworden en hebben vanuit de hoofdstad onnoemelijk veel harten veroverd. Toeval bestaat niet.

-------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht