Sportcolumn David Steegen: Honger

De U16 (‘under sixteen’) van de Duitse natio­nale ploeg kijkt bewonderend naar de profs van Royal Sporting Club Anderlecht. De Duitse jongetjes eten naast onze eetruimte in de La Manga Club, een resort dat op maat gemaakt is voor teams die zich in de beste omstandigheden willen voorbereiden op het behalen van nieuwe titels en bekers. De Duitse toekomst breekt met alle clichés. Veel kleine jongetjes, en ze hebben niet allemaal blauwe ogen en blond haar. De Duitse nationale ploeg is een afspiegeling van de werkelijkheid. Özil, de Duitse smaakmaker van de huidige Mannschaft en van Real Madrid, zal vele opvolgers kennen.

Elk jaar trekt de Brusselse voetbalelite naar La Manga - 'de mouw' - in het uiterste zuiden van de Costa Blanca. Ik ben de profvoetballers en de technische staf een dag later achternagereisd. Op het vliegtuig maak ik kennis met enkele busladingen dynamische senioren die opgewonden (de meest gestelde vraag: "Madame, waar is het bestek?") de barre Belgische winter ontvluchten voor het warmere zuiden.

Ook de Belgische Quick-Step-wielerploeg is op pad, naar Calpe, waar ze tot 20 januari al hun renners verzamelen om de start van het wielerseizoen voor te bereiden. Wilfried Peeters, voormalige wielerglorie en sport­directeur, vertelt me dat het de enige keer is dat hij al zijn renners op hetzelfde moment ziet. Sommigen zal hij meer dan een jaar niet zien. Wielrennen is een individuele sport.

De sfeer zit er goed in La Manga. Boussoufa dolt en zanikt. Een goed teken, weten de ingewijden. Tijdens de ochtendtraining komt monument Michel Preud'homme ons nog even groeten, samen met enkele spelers van FC Twente die net een week La Manga achter de rug hebben. Hij vraagt of ik de vriendenwedstrijd die RSCA binnen enkele dagen tegen concurrent PSV Eindhoven speelt, laat opnemen. "Zoveel middelen hebben we niet," zeg ik lachend.
De nieuwe Senegalese stopper, de tweeëntwintigjarige Seck, mag 's avonds, net voor het avondmaal, zijn doop ondergaan. Een liedje zingen voor de hele groep. Zelfverzekerd staat hij op en zingt hij een WK-liedje van Frankrijk. Ook een goed teken. Zijn landgenoten Kouyaté en Diandy, al wat langer bij paars-wit, vallen hem als eersten bij en voor we het weten, is de hele kern in het Afrikaans aan het zingen. Seck is goed begonnen. Morgen mag hij de pers toespreken. Zijn tweede vuurdoop.

Na het avondmaal neemt de coach het woord. Hij ontvouwt de plannen voor het laatste en cruciale deel van het seizoen. Ariël Jacobs doet dat in drie talen. Team­manager José Garcia vertaalt discreet voor de Spaanssprekenden.

De coach is een geboren redenaar. Hij zegt de zaken op de juiste manier en het juiste ogenblik. "Honger moet ons drijven, niets anders," zegt hij. De zaal is muisstil. De profvoetballers, die even voordien nog aan het dansen waren, kijken ernstig voor zich uit. Topsporters beheersen de eentonigheid. Dat is hun grootste kracht. Jaar na jaar slapen, trainen, slapen, trainen, slapen, trainen, en dat tien maanden lang: het is niet bepaald spannend.
Om halfnegen ontbijten we. Wanneer we met slaperige ogen de eetzaal betreden, zitten de kleine Duitsertjes al in een krachttraining. Onze beurt om bewonderend toe te kijken.