Sportcolumn David Steegen: Improviseren

Zondagmiddag. Mijn echtgenote stelt een culturele gezinsuitstap voor. Het zal misschien de spanning wegnemen van de uitwedstrijd diezelfde avond. RSC Anderlecht moet naar de Kempen om tegen ‘zwart beest’ KVC Westerlo te voetballen. Nooit makkelijk. Vooral niet na het zware verlies tegen Ajax Amsterdam.

Mijn eega heeft kaarten voor Bronks, hartje Brussel. We gaan met de fiets. Onze nieuwe buren, een jong gezin met wortels in Antwerpen, inspireren. Het zijn consequente fietsers. Verfrissende mensen. Waar veel mensen over praten, doen zij gewoon.

De jeugd geeft het voorbeeld. De vier kilometer korte tocht is rijk aan contrasten. Eerst door het Elisabethpark aan de basiliek. Veel wandelaars en spelende kinderen bevolken de groene long van noord-Brussel. Hier en daar hoopjes zwerfvuil. We krijgen dat park en de omliggende straten maar niet proper. Zo nu en dan betrappen de buurtbewoners een moeder die een gebruikte luier zomaar op straat gooit, of een chauffeur die even stilstaat om zijn asbak leeg te gooien in de goot. Sommige Brusselaars hebben echt geen burgerzin.

De Leopold II-laan heeft een fietspad dat naast de hoofdweg kronkelt. Auto's met buitenlandse nummerplaten, van Nederland - nochtans een fietsland - tot Oekraïne, houden geenszins rekening met het pad, laat staan met de fietsers erop.

Aan het Saincteletteplein klaart de fietswereld op. De gloednieuwe weg voor tweewielers is nog onbezoedeld. Niets heerlijker dan op 'vers' macadam te rijden. We steken over aan de eerste brug, naast het Klein Kasteeltje. Binnendoor over kleine straten met kinderkopjes.

Aan het theater heerst een gezellige drukte, maar plek om de vier tweewielers te stallen is er niet. De voorgevel van het Griekse restaurant Strofilia dan maar. De Belgische Improvisatie Liga (BIL) treedt op in het Bronkstheater. Voor veel (heel) jonge kinderen en hun ouders. Veel van die kinderen zijn wat te klein voor de show. Er mag gegooid worden met pantoffels als het publiek het niet eens is met de beslissingen van de hoofdscheidsrechter. Dat hebben de kleintjes niet begrepen: voortdurend gooien ze met alles wat ze in handen krijgen. De absolute kinderhel breekt los. Kinderen lopen af en aan terwijl de acteurs proberen te spelen. Gekrijs en gegil verstoren veel sketches van de jonge acteurs en actrices. Ik heb met hen te doen, alle goede bedoelingen ten spijt.

De meeste volwassenen laten betijen. Stellen dat het in een voetbalstadion beschaafder toe gaat, zou overdreven zijn, maar we schrikken toch. De stress heeft zich nu helemaal van mij meester gemaakt. De woelige BIL-wedstrijd - met hoogte- en dieptepunten - heeft voor innerlijke hoogspanning gezorgd. Ik snak naar de buitenlucht, en naar de fietstocht terug. Die zal me ongetwijfeld bedaren. Niets is minder waar. De korte weg naar huis is hoogst ergerlijk. Stadsbussen zien ons niet rijden, wagens zoeven rakelings voorbij. De fietspaden worden ingenomen door geparkeerde bestel- en andere voertuigen.

Thuis maak ik me klaar om naar het verre Westerlo te gaan. Na een verkwikkende douche vertrek ik vol goede moed. Twee doelpunten en enkele uren later keer ik terug naar de hoofdstad. RSCA heeft voor de derde keer verloren in de competitie. De crisis loert om de hoek. We hebben al betere Brusselse dagen gekend.

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht