Sportcolumn David Steegen: La Perla

Al weken zitten de supporters van paars-wit op hete kolen. Na de derde plaats van vorig seizoen geven ze uiting aan hun ongenoegen. RSCA mag hoogstens tweede worden. Nooit lager. Maar voordat Ivic kwam, heeft Sporting ooit zeven jaar niets gewonnen. Met spelers als Rensenbrink, Ressel en Van der Elst.

Dagelijks worden medewerkers van de club overstelpt met e-mails en brieven van fans. Het is niet makkelijk te ondergaan als een mens van Anderlecht houdt en voor de club werkt. We zijn allemaal supporters. Onlangs kregen we de moeilijkst te slikken boodschap. Een bruine envelop met twee verscheurde abonnementen. Ik kijk naar de namen. Ze zijn van twee zelfverklaarde supporters van Anderlecht. Journalisten.

Ach, soms zit er een positieve brief tussen. De drang is groot om uit te leggen dat de broodnodige sterspelers zich misschien wel binnen de club bevinden. De jongelingen Fernando Canesin, Dennis Praet en Nathan Kabasele zullen misschien ontploffen? Ziguy Badibanga is al op de goede weg. En wie weet presteert Sacha Iakovenko ook wel plots? Niemand kan het met grote zekerheid voorspellen. Romelu Lukaku stond er ook ineens, vroeger dan verwacht.

Voetbal is geen wetenschap, en gelukkig maar. Een zaak staat vast: de Sporting-supporter wil sterren. Aankopen. We werken in alle geledingen naarstig aan de verre en aan de nabije toekomst. Wie niet tegen druk bestand is, blijft hier beter weg. We hopen met z'n allen, in Neerpede en aan de Théo Verbeecklaan, even hard op de komst van de witte merel die het Brusselse voetbal weer de glans moet geven die het verdient.

Die ochtend staat de algemeen directeur plots aan mijn kantoor. "David, ik houd je wel op de hoogte, maar bereid je voor, we gaan er eentje aankondigen," zegt hij zacht. "Normaal krijg ik voor de middag alles rond met Club Brugge" - en weg is hij.

Even later zie ik hem, vergezeld van zijn vader en zijn makelaars, de oprijlaan van het jeugd- en trainingscomplex op wandelen. De kleine Venezolaan glimlacht zijn witte tanden bloot. Hij dartelt onze kantoren binnen. Ronald Vargas hoort bij Anderlecht. De wereld stopt even met draaien. Iedereen stopt met werken. Mijn medewerkster, een West-Vlaamse met een door en door paars hart, kijkt me met fonkelende ogen aan. We denken aan hetzelfde. Laat iedereen maar lullen. Dit is 'm, onze nieuwe vedette. Ik denk terug aan het begin van de jaren negentig.
In de loop van de namiddag stelt mijn baas hem aan me voor. Ik heet hem welkom en vertel hem dat we allemaal heel gelukkig zijn met zijn komst. Ik noem hem La Estrella, 'de ster'. Ronald Vargas lacht. Hij lijkt opgelucht.

Nu, ik weet dat clubliefde relatief is. Nog geen jaar geleden verklaarde Jelle Van Damme dat Sporting Anderlecht zijn club was; enkele weken later tekende hij in Luik. Ronald Vargas voelt anders. "Als Lukaku blijft, dan maakt hij er dertig met jou in de rug," zeg ik hem na alle interviews.

Op het einde van de bewogen dag drinken we een glas champagne (Vargas drinkt water) in het kantoor van de algemeen directeur. Mijn vrouw en oudste dochter komen langs en delen in ons geluk. Ik zie het bij Real Madrid nog niet gebeuren.

Ronald Vargas voelt zich al helemaal thuis. Zijn vader vertelt me dat zijn bijnaam La Perla is. We spreken hem niet tegen. Ronald Vargas hoort in Brussel.

----------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht