Sportcolumn David Steegen: Light

Hoogspanning voor de thuiswedstrijd tegen Club Brugge. Voor allebei de teams is het de wedstrijd van de laatste kans. Werken op de Dag van de Arbeid. Paars-wit heeft iets recht te zetten.

De ploeg is er klaar voor. De blamage van de heenwedstrijd - 3-0-verlies - moet uitgewist worden. Zonder Jonathan Legear. Geblesseerd. Zonder leider Juhasz, want die is geschorst. Boussoufa is weg. Kapitein Deschacht is al maanden niet beschikbaar, Polak is naar Duitsland, en de ziekenboeg blijft druk bevolkt.

Roland Juhasz vertelt me voor de wedstrijd dat de spelers er zin in hebben. "Ze hebben honger, de opwarming zit goed," zegt de rijzige Hongaar. Ik hoor het gelaten aan, maar toch ben ik hoopvol. Veel invloed op het wedstrijdverloop kan de omkadering niet bieden, maar we beleven de wedstrijd alsof we mee voetballen. Op de dag des oordeels bepalen uitsluitend de spelers, de coaches en de scheidsrechters de uitslag.

Na de match ben ik leeg, alsof ik ook op het veld heb gestaan. Biglia mag een kruis over zijn seizoen maken; hij is voor enkele weken geblesseerd. De prestatie is verdienstelijk, vooral ook omdat we door het noodlot niet gespaard gebleven zijn. Wie de opstelling van RSC Anderlecht tegen FC Brugge in het begin van het seizoen had kunnen voorspellen, is een ziener. Marecek en Kljestan in het midden, Veselinovic en Lukaku als spitsenduo, Lecjaks op de linksback, het spelsysteem noodgedwongen omgegooid tijdens de eindspurt, Kouyaté die in een enkele wedstrijd omgevormd wordt tot centrale verdediger om Juhasz te vervangen.

De ontgoocheling is groot. Coach Ariël Jacobs staat de media waardig te woord. Hij heeft alle redenen tot klagen, maar hij doet het niet. Groot man. Ik handel de interviews af op automatische piloot. Het scoreloze gelijkspel komt heel hard aan. We voelen ons machteloos.

Adrie Koster, de trainer van Brugge, is een beminnelijk man. Ik kijk altijd uit naar zijn komst. Een gentleman. Ik lees hem ook graag, Koster praat altijd over voetbal. De man heeft al wat moeten slikken. Vechtpartijen op trainingen, openlijke aanvaringen tussen eigen voetballers tijdens wedstrijden, grondige bestuurswissels. Hij is de eerste die mij ietwat los krijgt van het gebeuren. Hij glimlacht.

De berusting doet haar intrede. Ook onze coach ontdooit stilaan. De wedstrijd is nu helemaal achter de rug, het verwerkingsproces kan beginnen. Dankzij de glimlach van Koster.

De persbabbel verloopt gemoedelijk. Een journalist vraagt aan Ariël Jacobs of de druk niet te groot is nu Anderlecht echt wel moet winnen in Genk om nog kans op de titel te maken. En Genk moet twee keer thuis winnen om kampioen te worden. Thuis tegen RSCA en Standard. "Tja," zegt de coach met een glimlach, "als we hier allemaal rekening mee moeten houden, dan moeten we zelfs niet in Genk gaan voetballen." Een kwinkslag. RSC Anderlecht zit niet in zak en as. Als we Brugge in bedwang kunnen houden met een noodelftal, dan zijn we tot veel in staat. Dat bewijst de club elke keer weer.

Koster vraagt naar gewoonte een cola voordat we aan de persconferentie beginnen. Tijdens de perspraat merk ik dat hij een cola light gekregen heeft. "Sorry voor de light," zeg ik hem. "Nou, dat is dan net als de wedstrijd," relativeert hij. Nu is de spanning helemaal weg.

--------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht