Sportcolumn David Steegen: Ossie

De conciërge van het mooie Londense hotel is formeel. “Geen zorgen, er is geen enkel gevaar. Het is een veilige buurt. You’ll be fine, sir,” zegt hij met een glimlach. De man vraagt me waar ik vandaan kom. “Ah, Brussel!” zegt hij. “Daar heb ik enkele jaren gewoond. Bij het Zuidstation, en geloof me, daar is het veel erger.” Mijn goede vriend Stefan, een Chelsea-supporter, had ons aangeraden om een taxi tot voor het stadion van de Noord-Londense club Tottenham Hotspur te nemen.

Fulham en Chelsea, in het westen van Londen, zijn mooie wijken. Het Ukkel van Londen. Seven Sisters, de thuishaven van de Spurs, is dan weer een multiculturele wijk die te vergelijken zou zijn met de moeilijkste Brusselse wijken. Mijn echtgenote is er niet gerust op. We moeten opgekleed naar het stadion. We worden immers ontvangen door de Legends Club van de Spurs. Tottenham Hotspur weet hoe het met zijn helden moet omgaan. De sterren uit het verleden blijven eeuwig helden.

Vorig seizoen nam mijn collega van Tottenham contact met ons op. De trui van Enzo Scifo, gedragen tijdens de Uefa Cup-finale tegen Tottenham in '84, werd geveild voor het goede doel, de Tottenham Tribute Trust. Die is in het leven geroepen om voormalige Spurs-voetballers in nood te ondersteunen. De heenwedstrijd van de Uefa Cup-finale eindigde op 1-1. Morten Olsen maakte helemaal op het eind van de wedstrijd gelijk. Er viel toen een dode aan het Noordstation in Brussel. De woelige jaren 1980. Bijna dag op dag een jaar later zouden er tientallen doden vallen op de Heizel.

De terugwedstrijd eindigde ook op 1-1. Strafschoppen beslisten de wedstrijd; Arnór Gudjohnsen miste de laatste. De Spurs wonnen de Europa Cup. Tottenham Hotspur was toen een erg on-Britse voetbalploeg. Ze speelden heel mooi, verzorgd voetbal. Glenn Hoddle, Chris Waddle, Gary Lineker, Martin Peters en David Ginola. Maar niemand kan tippen aan mijn favoriet: de Argentijn Osvaldo 'Ossie' Ardiles. Ardiles won het WK in 1978. De sierlijke middenvelder speelde destijds met rugnummer 1. In volle Falklandoorlog voetbalde hij in Engeland. Een belezen man uit de betere Argentijnse kringen. Van fluweel was hij. De strateeg was geliefd, door vriend en vijand, in het Verenigd Koninkrijk en ver daarbuiten.

De lange metrorit naar het noorden van Londen verloopt rustig. Supporters van Spurs en Blackpool, de tegenstander van de dag, reizen broederlijk naast elkaar. Het vooruitzicht om Modric, Bale en Defoe in levenden lijve te zien voetballen, is opwindend. We melden ons voor de wedstrijd aan bij de balie van de Legends Club. We krijgen het obligate bandje om de pols en nemen onze plaatsen in. De wedstrijd is heerlijk. Modric lijkt echt op Johan Cruijff. Tijdens de rust mogen we koffie drinken in een wat oubollige ruimte waar vergeelde voetbalfoto's de wanden sieren. Paul Gascoigne in actie. In een hoekje staan enkele oudere mannen samenzweerderig te praten en te lachen. Plots neemt een oude man het woord. Hij stelt ons Mark Falco, een voormalige Spurs-aanvaller die vele prijzen won, voor. Daarna volgen Paul Allen, en nog iemand die ik niet ken. Het rijtje wordt afgesloten met de kleinste van de hoop. Osvaldo Ardiles. Ik krijg een krop in de keel. Plots ben ik weer twaalf jaar. Het oude, kleine mannetje glimlacht lief en bescheiden. De tweede helft gaat helemaal aan mij voorbij. Ik krijg de nummer 1 van het WK '78 maar niet uit mijn hoofd. Happiness.

----------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht