Sportcolumn David Steegen: Ritterklub

De veteranen van de Ritterklub zijn weer kampioen. Voor de derde keer in vijf jaar. Naar gewoonte sluiten we het seizoen af met een etentje. In Halle ditmaal, in het eetcafé van de levenspartner van onze nieuwe trainer Alain.

De meesten zijn er; de groep is hecht. Vanaf volgend seizoen worden we geleid door een nieuwe voorzitter. De Ritter-vets nemen hun sport ernstig. We zijn 'maar' veteranen, maar de groepsdynamiek is vergelijkbaar met die van alle andere sport- en voetbalclubs ter wereld, van FC Barcelona tot FC Ganshoren, van de U10 tot de eerste ploeg. Er zijn leiders, humoristen, lopers en meelopers (godzijdank), vrijbuiters en indivi­dualisten. Alles komt samen in de sport.

Half werk is niet aan ons besteed. We winden ons op over de druk van de ballen, de kleur en kwaliteit van de uitrusting en het niveau van de wekelijkse trainingssessie. De omkadering is bijna uniek voor ons (bedenkelijke) niveau. We ontberen wel een clubdokter en een preparateur. Tot voor kort hadden we zelfs een T2, een assistent-trainer die ons ook fysiek klaarstoomde. Zijn gedrevenheid zorgde weleens voor spanningen. Generatieconflicten. Maar de T2 stopt ermee. Jammer. Jarenlang gaf hij present. Ach, gedane zaken nemen geen keer. Jean-Pierre stopt wel op een hoogtepunt, en dat siert hem. We wensen hem veel succes. Waarmee precies, dat weten we niet zo goed. Wat komt er na veteranenvoetbal? Fietsen? Kleinkinderen heeft hij (nog) niet. Tuinieren? We hopen dat hij zijn gading vindt.

Johan, rots in de branding, is ook aanwezig. Hem kunnen we nog niet missen. Onze pater familias. Hij doet letterlijk alles voor ons. Onze nieuwe coach geniet als bijnaam Baresi - naar de legendarische Franco van AC Milan -, en binnenkort noemen we hem geheid Mister, naar het voorbeeld van de vele statige en licht ontvlambare Italiaanse trainers. Mister is een voetbaldier en heeft een Zuid-Europees uiterlijk. Hij voetbalde in nationale. Hij praat en roept met kennis van zaken. Enkelen hebben het daar moeilijk mee. Zij verwarren passie met brutaliteit. Kleine jongetjes in lijven van middelbare leeftijd.

Onze voormalige coach Peter wordt voorzitter. Ja, we hebben zelfs een voorzitter. We zullen hem missen als sportieve leider. Peter is, net als de meesten, een Ketje. Hij herkent de zwakke en de sterke punten van elke speler als geen ander. Een pleintjesvoetballer. Maar dat zijn we bijna allemaal.

De meesten hebben inmiddels Brussel voor de Rand ingeruild. Maar hun clubje hebben ze nooit de rug toegekeerd. Er is al eens een meningsverschil, zelfs ruzie, we zijn soms meer de Ketjesclub van Jette.

Binnen de club voetballen we op een eiland. Er is amper contact met het hoofdbestuur. De veteranen zijn een club binnen de club. We vieren ons eigen feestje. Dat komt ook omdat we geen kantine hebben: die moeten we delen met grote broer RSD Jette, de club van de gemeente. We zouden geen Belgen zijn als er, na jaren, geen compromis uit de bus is gekomen.

Verandering is op komst. Dankzij onze ontslagnemende voorzitter, Sven. In september is hij politicus af en gaat hij de maatschappij in. Hij ijverde jarenlang om de Ritterklub, armlastige vierdeprovincialer, te steunen. We krijgen nieuwe velden en een eigen kantine pal tegenover... de kantine van RSD.

Celtic en Rangers in Jette. We snakken nu al naar het nieuwe seizoen.

-----------------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht