Sportcolumn David Steegen: Tomislav

Ik was vijftien toen de Kroaat in Brussel neerstreek. We waren meteen voor hem gewonnen. RSC Anderlecht voetbalde spectaculair. Arie Haan werd de onbetwiste patron van de ploeg, de Deen Morten Olsen gaf achterin het karakter dat nodig was, en Juan Lozano, overgekomen van het failliete Washing­ton Diplomats, gaf het geheel creativiteit en superieure techniek.

Het eerste seizoen speelde RSCA iedereen kapot. Op zes speeldagen voor het einde was Sporting zeker van de titel. De eerste landstitel na zeven jaar. Ivic had persoonlijkheid, een man uit één stuk met een groot hart. Ondanks felle kritiek van de pers hield hij vast aan 'zijn' systeem. Tegenstanders wisten zelden raad met de massale druk die door het geoliede voetballeger van de hoofdstad uitgeoefend werd. Revolutionair offensief uitbraakvoetbal. Een meester-tacticus.

Ivic werd ingehaald om kleur te geven aan RSCA. De club was op het einde van een cyclus aanbeland. De drie seizoenen voor zijn komst was Sporting Anderlecht telkens in de eerste ronde uitgeschakeld. Bovendien werd er niets noemenswaardigs gewonnen. Constant Vanden Stock moest herschikken. Kopen en verkopen. Swat Van der Elst stak de plas over naar New York, net als Robbie Rensenbrink, die na negen jaar Anderlecht voor de Portland Timbers ging voetballen. De belangrijkste inkomende transfer was zonder twijfel Tomislav Ivic. Hij zorgde onmiddellijk voor spektakel en controverse. Sommige analisten vonden hem te defensief. Ivic week nooit, hij was de vleesgeworden voetbalpassie. Een grote vernieuwer. Dat hadden wij hier nog nooit gezien. Er kwam prompt een indoorhal in Neerpede. We hebben die hier zelf gebouwd, zo had Constant Vanden Stock zelf beslist. Die hebben we tot vorig seizoen gebruikt.

Ivic was een koppig man, hij streefde voortdurend de perfectie na. Het allesomvattende systeem. Als het werkte, was het volmaakt. Vooral Juan Lozano bleek de ontbrekende schakel te zijn. Ivic was zijn tijd vooruit. Alles met de bal, nooit een bosloop en toch stond het toenmalige RSCA op fysiek vlak verder dan al de rest. De Kroaat wilde winnen door de bal te gaan halen op de speelhelft van de tegenstander. Daarvoor moest hij spelers op ongewone posities uitspelen. Middenvelder Olsen werd als laatste man geposteerd en de ultieme 'nummer 10', spelmaker Ludo Coeck, werd uitgespeeld als verdedigende middenvelder. Het collectief was heilig; Ivic verafschuwde individuele creativiteit. Tijdens een wedstrijd tegen Beveren schold hij aanvaller Kenneth Brylle de huid vol omdat die vanuit een moeilijke hoek met een technisch perfecte stiftbal gescoord had terwijl er naast hem een ploegmaat vrij stond.

We hebben veel aan hem te danken. Kleur, passie en vastberadenheid. Maar tijdens zijn derde seizoen was zijn rijk uit. Ivic raakte verstrikt in zijn tactische kronkels. Toch zijn we hem dankbaar gebleven.

De Ivic-zaal is enkele weken geleden met de grond gelijkgemaakt. De Joegoslaaf zou het niet erg gevonden hebben, hij zou begrepen hebben dat vooruitgang een prijs heeft. Dit jaar hebben we Neerpede heropgebouwd. Een pareltje. Jammer dat hij het nooit gezien zal hebben.

Tomislav Ivic is een Sporting Boy. Niets meer, niets minder.

---------------------------
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht