Stephanie Van Wel: 'Droom van Olympische Spelen'

De familie Van Wel is een echte badmintonfamilie. Dochter Stephanie (19) plukt daar de vruchten van, maar moet na een moeilijke periode strijden voor haar plaats bij de Belgische top. Daarom is ze nu de weg van het harde werk ingeslagen, en wil ze al het talent uit haar lijf halen. Waar dat haar precies zal brengen, ziet ze later wel.

'B adminton zit gewoon in de familie," geeft Van Wel op als reden voor haar sportkeuze. "Ik heb nochtans verschillende sporten beoefend, maar het is bij badminton gebleven. Door van kindsbeen af met mijn ouders naar allerhande badmintoncompetities te gaan heb ik een band gecreëerd met de mensen uit het milieu. Het is eigenlijk een grote familie."
Van Wel werd al in haar prille jeugd samen met haar broer Raphael onder handen genomen door hun vader. Ze sloot zich bij het Leuvense W&L aan om aan wedstrijden te mogen deelnemen, en sprong daar al op jonge leeftijd in het oog. "In Brussel zijn de clubs eerder recreatief. Wie wil groeien in badminton vindt hier moeilijk zijn gading."

"Tijdens de individuele trainingen met mijn vader is de basis gelegd. We speelden in het begin vooral als ik zin had, een paar keer per week in een basisschool dichtbij huis. Het was nooit van moeten, enkel voor het plezier. Af en toe gingen we naar de club om onderlinge matchen te spelen. Toen mijn vader de basis had gelegd, ben ik net als mijn broer overgestapt naar een andere trainer."

De doorgedreven trainingen wierpen snel hun vruchten af want de Brusselse behoorde al op jonge leeftijd tot de nationale selecties, en verzamelde titels alsof het niets was. Maar die overmacht bleef niet duren. "Tot bij de -17 was er echt een groot verschil. Maar toen de anderen naar de topsportschool overstapten - ik wou niet omdat ik mijn leven in Brussel had - hebben ze me bijgebeend. Vandaag zijn we aan elkaar gewaagd."

"Het succes steeg niet naar mijn hoofd, zo ben ik niet. Integendeel, ik heb niet zoveel zelfvertrouwen en blijf altijd werken. Maar bij verlies kreeg ik wel telkens een klopje. Twee jaar geleden ben ik dan op mijn niveau blijven hangen, onder meer door teveel individueel te trainen. Toen heb ik echt een moeilijk jaar gehad. Op een bepaald moment heb ik mijn racket zelfs een paar weken aan de kant gelegd. Ik was het beu. Maar daarna heb ik de knop omgedraaid en beseft dat ik ook het recht heb om te verliezen. Het is niet gemakkelijk om jezelf daarvan te overtuigen."

Feesten aan de VUB
Die moeilijke periode heeft Van Wel uiteindelijk sterker gemaakt. Ze stapt vandaag met minder angst het veld op, en voelt vooral gezonde stress. Sportief vond ze de laatste jaren van het secundair haar tweede adem. Ze bleef school lopen in Etterbeek, maar dankzij haar topsportstatuut kon ze regelmatig naar Antwerpen sporen om er aan de topsportschool te trainen. "Vandaag zit ik bijna elke dag in Antwerpen om telkens een viertal uur te trainen. Ik oefen er met de Belgische toppers bij de volwassenen. Daarnaast volg ik studies om onderwijzeres te worden via afstandsonderwijs."

De lerares in spe heeft bewust gekozen om voluit voor haar sport te leven. Dat houdt naast die uren training aan de topsportschool ook in dat ze bijvoorbeeld nauwlettend haar voeding in het oog houdt. Het gaat er allemaal wat serieuzer aan toe. "Het is een ander leven dan dat van mijn vrienden die naar de VUB gaan, en elke dag kunnen feesten. Ik heb gekozen voor de sport, en neem dat serieus. Ik ga uit van het idee dat zolang ik het niet probeer, ik niet zal weten of ik het kan. Ik ga er nu voluit voor, en zie of ze nog iets uit mij kunnen halen. Achteraf kan ik nog altijd gaan studeren aan de universiteit. Toen ik al mijn vrienden in het begin van het schooljaar zag vertrekken naar de universiteit, beleefde ik wel een moeilijk moment."
"Ik voel op sportief vlak al vooruitgang. Zo ben ik, helemaal buiten mijn verwachtingen, onlangs Vlaams kampioen geworden bij de volwassenen. Het bewijst dat mijn inspanningen iets opleveren, en dat is motiverend. Ik doe veel opofferingen en heb een heel ander leven gekozen dan mijn vrienden."

Naast de Belgische competitie speelt Van Wel in de Franse tweede klasse. Ze trekt tien keer per jaar naar Orléans waar ze ook betaald wordt. Dit seizoen speelt ze vooral in de jeugdcategorieën, maar vanaf eind augustus gaat ze de strijd aan met de volwassenen. "Dan zijn er geen excuses meer. Maar ik kijk niet te ver vooruit. Ik ben bang dat ik door doelen op te leggen stress ga creëren. Ik doe mijn best, en zie wel hoe ver ik geraak. Voor ik voluit voor badminton koos, heb ik aan mijn trainer gevraagd of het de moeite waard was. Volgens hem kan ik een plaats in de top vijftig van de wereldranking halen."

"Midden maart gaat het Europees jeugdkampioenschap in Turkije door. Daar ga ik met ambitie heen, hopelijk zit er een medaille in. Andere dromen? De Olympische Spelen zijn mijn ultieme droom. Als ik daar ben geweest, is mijn carrière geslaagd. Hopelijk heb ik het potentieel om het te halen. Ik heb de wil, en werk er alvast zeer hard voor."