Straffe Ketten, de eerste gay rugbyclub van het land

De Straffe Ketten zijn twee jaar na hun oprichting een groot succes en hopen begin volgend seizoen aan te kunnen treden in een competitie. “Bang voor de reacties? Tja, dan was ik er beter niet mee begonnen,” zegt oprichter en voorzitter Jean-Yves Lestienne (32).

"Vrienden van mij wilden rugby spelen, maar waren bang om zich aan te sluiten bij een 'normale' ploeg," vertelt Lestienne, die zelf een tweetal jaar bij Kituro Schaarbeek speelde. "Ze vreesden de reacties en waren niet zeker of ze geschikt waren voor rugby. Daarom richtte ik nu bijna twee jaar geleden de Straffe Ketten op. Rugby is geen homofobe sport, maar er heerst wel machismo. Bij ons is iedereen welkom, zolang hij minstens achttien jaar oud is en een doktersattest kan voorleggen."

De oprichting van de gay-friendly rugbyclub was een schot in de roos. Na wat reclame in de Brusselse homobars kwamen maar liefst 32 mannen naar de eerste training. Het onverwachte enthousiasme is nooit verdwenen, en vandaag hebben ze een kern van een vijftigtal spelers. "Ik vroeg me af wie dat allemaal waren (lacht). De reden van het onmiddellijke succes is misschien dat het iets nieuws was in de homowereld. Bij Brussels Gay Sports (BGS) waren er behalve volleybal ook geen ploegsporten. Aanvankelijk zaten we in hun structuur, nu werken we onafhankelijk. We hebben een andere visie op bepaalde zaken."

Net als bij elke sportclub is er een zeker verloop, maar de Straffe Ketten kunnen voor elke training op meer dan twintig spelers rekenen. "Niet iedereen kan twee keer per week trainen," zegt Jens Popelier (26), speler en lid van de raad van bestuur. "We zitten in Brussel en iedereen heeft een veeleisende baan. Maar we hebben toch een mooie harde kern. We tellen een vijftiental nationaliteiten uit alle hoeken van de wereld. Er lopen ook een paar hetero's rond. Dat zijn dan bijvoorbeeld jongens die het niveau bij de andere clubs wat te hoog vonden. Nu, uiteindelijk valt ons niveau goed mee. We zijn overgeschakeld op twee trainingen per week en onze trainer Didier helpt ons vooruit. De meesten kennen nu toch al bijna alle spelregels. Oefening baart kunst."

Na een begin in het Jubelpark en een paar omzwervingen hebben de Straffe Ketten een thuis gevonden bij Kituro Schaarbeek. Behalve van de infrastructuur genieten ze er ook van de rugbykennis die er hangt. "We trainen samen met hun veteranen," vervolgt Popelier. "Dat zijn zowel mannen die er een lange carrière op hebben zitten als mannen die nu pas beginnen. Spelers van Kituro die geblesseerd zijn en even op een lager pitje willen trainen, doen dat ook regelmatig bij ons. Het is een ideale wisselwerking."

"Slechte reacties krijgen we niet. Veel mensen hebben amper homovrienden en hebben - tja - een bepaald beeld van ons. Maar dat verandert als ze ons leren kennen. Daarbij, een tackle van een homo komt even hard aan. Rugby is een mannelijke sport die heel respectvol is en een ruime blik heeft."

Dat de homogemeenschap in Brussel het regelmatig hard te verduren krijgt, is geen geheim. De Straffe Ketten hebben geen oplossing klaar, maar ze kunnen wel helpen. "Het is een feit dat er altijd mensen klaarstaan om ons te viseren of ons aan te vallen. Maar als rugbyspeler tank je heel wat zelfvertrouwen. Als ik 's avonds laat over straat loop, voel ik me zelfverzekerder en veiliger. Een van onze leden heeft zelfs eens dief gepakt. Hij zag hoe iemand de handtas van een dame stal, en pakte uit met een tackle om hem af te stoppen. En dat allemaal dankzij de Straffe Ketten (lacht)."

Levenswijze
Bijna twee jaar na de eerste training heeft de rugbyclub nog geen onderdak in een competitie. Dat is nochtans de wens van heel wat leden. "De kans zit erin dat we beginnen in de derde regionale Franstalige liga," pikt voorzitter Lestienne in. "Daar kunnen we rustig blijven groeien en hopelijk af en toe een overwinning boeken. Tot nu toe hebben we al heel wat vriendschappelijke matchen gespeeld. We zijn zelfs vierde geëindigd op het Europees rugbykampioenschap, en in juni nemen we deel aan het gay wereldkampioenschap in Manchester. We krijgen steevast positieve kritieken, en hopelijk kunnen we die lijn doortrekken."

De Straffe Ketten zouden geen rugbyclub zijn als er geen stevige derde helft op het programma stond. Zoals het bij rugby hoort, is het veld een slagveld, maar wordt er achteraf verbroederd aan de bar. "We zijn een bende vrienden die ook naast het veld veel samenkomen. Ieder weekend vinden we elkaar terug in de bars. We zijn meer dan een club, het is een levenswijze geworden."
"Vooruitkijken doen we niet te veel. Maar toch dit: op 14 april organiseren we een toernooi met vier ploegen, waaronder een uit Parijs en een uit Amsterdam, om onze tweede verjaardag te vieren. Voorts willen we ons amuseren en hopen we de homofobie in de sport wat onder de aandacht te brengen."