Tafeltennis Logis Oudergem: 'Niet té ambitieus zijn'

"Logis Oudergem heeft de beste ploeg." Anthony Maeck (29) schuwt de grote woorden niet. De promovendus heeft kwaliteit aangetrokken, en Brusselaar Maeck ziet het met plezier gebeuren. Na een carrière op het hoogste Belgische niveau is hij vierde speler bij zijn eeuwige liefde. Met ambitie, maar niet ten koste van alles.

'A ls jeugdspeler was ik niet uitzonderlijk goed," vertelt Anthony Maeck. "Van mijn achtste tot mijn 23ste ben ik stap per stap gegroeid bij Logis, elk jaar wat sterker. In mijn beginjaren was ik op Belgische kampioenschappen bijvoorbeeld niet in de top tien te vinden. Uiteindelijk heb ik die titel toch twee keer behaald bij de -21. Op mijn zestiende ben ik echt doorgebroken. Dat vraagt niet alleen talent, maar ook wilskracht en doorzettingsvermogen. Als ik iets doe, dan doe ik het graag goed."

Vijftien jaar lang was Logis de thuisbasis van Maeck. Hij begon op de jonge leeftijd van zestien bij hun eerste ploeg, toen ze nog in de tweede divisie speelden. De club staat bekend om haar jeugdwerking en geeft jong talent een kans. "Daarna speelden we zeven jaar lang in de superdivisie (hoogste klasse, red.) waarin ik vooruitgang ben blijven maken. We hebben toen ook de finale van de Beker gehaald, waarin we verloren tegen het oppermachtige La Villette. Dat was knap, hoor: vier amateurs tegen wereldtoppers. Op mijn 23ste heb ik een transfer naar het Franse Nancy afgedwongen, maar daar ben ik na één jaar opgestapt omdat ze hun beloften niet nakwamen."

"Als prille twintiger was ik topsportatleet en leefde ik van en voor het tafeltennis. Ik reisde naar China, Brazilië en Singapore om individueel toernooien te spelen. Ik was toen driehonderdste op de wereldranglijst. Mooie tijden waren het, maar ik wist dat er een einde aan zou komen. Ik ben altijd voluit gegaan, maar ik ben geen Jean-Michel Saive." Toch werd de Brusselaar een negental keer geselecteerd voor de nationale ploeg. Zo mocht hij in 2006 naar het WK in Bremen, waar hij voor twaalfduizend mensen tegen Zuid-Korea speelde. Het is nog altijd zijn mooiste herinnering.

Op clubniveau zette Maeck na het Franse avontuur zijn carrière voort bij Sokah Hoboken, waar hij twee keer derde eindigde in de superdivisie. In die periode liet hij tafeltennis ook een beetje los, want hij zocht (en vond) werk. "Die jaren als prof waren super, maar ook bij de politie heb ik het naar mijn zin. De druk is nu ook veel minder. Als prof teken je telkens contracten voor één jaar. En het blijft tafeltennis, de salarissen liggen niet zo hoog."

"Ik heb die jaren voluit beleefd, ik heb nergens spijt van. Ik ben blij met wat ik uit mijn carrière heb gehaald. Verschillende jaren behoorde ik toch tot de Belgische top tien."

Geen zotte dingen
Twee seizoenen geleden belandde Maeck weer bij zijn 'familie', zoals hij Logis noemt. De club stond laatste in de tweede divisie en Maeck werd bij een vergadering geroepen. Hij geraakte opnieuw betrokken bij de club, die zich dat seizoen toch wist te handhaven. En toen kwam de vraag om terug te komen. "Ik vroeg me af waarom, ik speelde toch in de superdivisie? Uiteindelijk heb ik het toch gedaan. Vorig seizoen was moeilijk, maar we hebben toch de promotie afgedwongen. Ik had een voortrekkersrol omdat de competitie te zwak was voor mij. Ik won een tachtigtal wedstrijden en verloor er drie."
"Als we met die ploeg waren aangetreden in de superdivisie, dan waren we op het einde van dit seizoen gezakt, vast en zeker. Maar met Jean-Michel Saive hebben we een topper aangetrokken. Ik had hem eens gepolst en zijn eerste antwoord gaf me hoop."

De komst van Saive is een stap in de ontwikkeling van de club. Sponsors happen toe, net als de supporters. "Voor onze eerste thuismatch waren er vijfhonderd supporters. Als we doorgroeien naar de halve finale en de finale van de competitie, dan kunnen we duizend toeschouwers halen, daar ben ik zeker van. Zonder blessures hebben wij de beste ploeg."

"Wedstrijden worden met drie gespeeld; ik ben de vierde. Als er dus iemand geblesseerd uitvalt, val ik in. Vergeet niet dat er drie profs boven mij staan, hé. Mijn niveau is wat minder dan vroeger. Als prof trainde ik zeven uur per dag, nu is dat pakweg zeven uur per week."

Logis Oudergem is een ambitieuze club, die na de Belgische titel graag in Europa zou schitteren. Maeck tempert die ambities toch enigszins. "Alles is uiteraard mogelijk, maar laten we het toch maar stap per stap bekijken, en niet té ambitieus zijn. Anderhalf jaar geleden stonden we nog laatste in de tweede divisie. Ook financieel gaan we geen zotte dingen doen. Het belangrijkste is dat de club blijft leven en dat de jongeren hun kans krijgen. Er zijn al een tweetal gasten die aan de deur van de eerste ploeg staan te kloppen. Het is alvast goed begonnen."