Tawfiq Arifi wil vierde keer 20km door Brussel winnen met handbike

Sport kan helpen bij een verwerkingsproces, dat bewijst het verhaal van Tawfiq Arifi (40). In 2009 belandde hij in een rolstoel waardoor hij zijn fietspassie niet meer kon beoefenen. Hij begon met handbike en is ondertussen uitgegroeid tot een internationale belofte. Komende zondag wil hij zijn vierde 20 Kilometer door Brussel winnen, maar zijn ambitie reikt nog verder.

”We waren aan het opwarmen op een baan in Meise die parallel loopt met de A12, toen ik langs achter werd gegrepen,” vertelt Arifi. ”Een dame van 74 was met haar auto op mij ingereden. Eén maand bleef ik in coma, en na nog een maand in het ziekenhuis heb ik zes maanden lang gerevalideerd in het CTR. Op dat moment besef je hoe belangrijk familie en vrienden zijn.”

De Brusselaar had zich er toen al bij neergelegd dat hij zijn passie nooit meer zou kunnen beoefenen. Hij was al een tiental jaar serieus bezig met fietsen en deed dat onder meer bij trainingsgroep Beauval. Hij reed gedurende twee jaar lokale wedstrijden, tot het noodlot toesloeg. “Bij Beauval rijden zowel amateurs als ex-profs en wordt er aan een stevig tempo gekoerst. Ik heb er veel geleerd. Vechten met mezelf om niet te moeten lossen, bijvoorbeeld. Het is daar dat ik Zakaria El Darabna heb ontmoet, een profrenner die een vriend is geworden. Zijn overlijden (aan een hartstilstand, red.) een paar jaar geleden raakt me nog steeds.”

Zakaria was een van de vrienden die Arifi opmonterde na zijn ongeval. Hij had nog in weinig zin, het voorstel om in het revalidatiecentrum aan handbike te doen zag hij niet meteen zitten. Maar toch probeerde hij het. Gelukkig, want hij vond het gevoel terug dat hij op zijn fiets had. “Het stond me meteen aan. Daarom ben ik het bij mijn thuiskomst ook blijven doen. Via de Rolling Lions, een van de weinige Belgische clubs, heb ik een licentie te pakken gekregen en ben ik wedstrijden beginnen te rijden.”

“Mijn eerste wedstrijd was de 20 kilometer door Brussel, in 2011. Daarna volgden nog wat Belgische koersen en sinds 2012 heb ik een UCI-licentie, waarmee ik een internationaal programma kan afwerken. Ik ben door de Franstalige G-sport federatie erkend als internationale belofte. Dat houdt onder meer in dat ik begeleid word door een van hun trainers en steun krijg voor verplaatsingen en stages.”

Touretappe
Handbike is vandaag een serieuze zaak voor Arifi. Hij traint tussen de vijftien en twintig uur per week, verzorgt zich als een topsporter en probeert te pieken op bepaalde afspraken. Net als een wielrenner, alleen moet de kracht nu uit zijn armen komen. De aanpassing was natuurlijk groot, maar zijn wil heeft hem gebracht tot waar hij vandaag staat. “Ik heb al heel wat mooie herinneringen verzameld. Mijn zege in Cappelle-la-Grande bijvoorbeeld, waarin ik solo eindig. Die zege blijft me bij omdat het de eerste koers was die ik echt heb moeten beheren. Het tactisch inzicht is in handbike vergelijkbaar met het wielrennen. Je moet precies weten wanneer je een cartouche afschiet. De snelheid is ook vergelijkbaar: 45 per uur in een profpeloton. De wedstrijden zijn met veertig à zeventig kilometer wel korter.”

“Ik behoor niet tot de besten ter wereld, daar zit ik toch nog onder. Dit seizoen hoop ik hun niveau te bereiken. Ik voel dat ik vooruitgang heb geboekt. Ik ben al veertig, maar in vergelijking met mijn collega’s is dat niet zo oud. Ik hoor zelfs af en toe dat ik nog jong ben (lacht).”
Zijn drie overwinningen van de 20 kilometer door Brussel (2012, 2014 en 2015) zijn voor Arifi uiteraard van grote waarde. Een wedstrijd in zijn stad, op een moeilijk parcours dat volgens hem tot de mooiste behoort waar hij al op gereden heeft. “Als je de Tervurenlaan oprijdt, zit je precies in een etappe van de Tour. Dat is voor mij een belangrijk punt, want zowel beneden als boven staan mensen die ik ken. Dus zelfs al heb ik het dan wat moeilijk, ik moet er wel voluit gaan (lacht).”

“Het is sowieso een wedstrijd die me ligt, ik verkies parcours die wat op en af gaan. Hoe druk mijn agenda ook is, de 20 kilometer door Brussel doe ik altijd. En uiteraard wil ik het voor de vierde keer winnen.”
De ambitie van Arifi reikt nog verder dan dat. Zo zou hij graag een elitestatuut te pakken krijgen, maar daarvoor moet hij top-zes-plaatsen op wereldbekers beginnen te halen. Niet evident gezien de zware concurrentie. “Die geldt ook in België, voor de plaatsen op de Paralympische Spelen bijvoorbeeld. Rio heb ik niet gehaald, maar ik ga wel voor Tokio 2020. De komende jaren moet ik dichter bij de besten geraken en dan volgt de beloning wel.”