Tessa Wullaert: 'Ik kies altijd mijn weg'

Na avonturen bij de Europese topclubs Wolfsburg en Manchester City keerde Tessa Wullaert begin dit seizoen terug naar de Belgische vrouwencompetitie. Onder leiding van 'Tess the Princess' verovert RSCA Women sindsdien elk vijandig strafschopgebied op weg naar de titel.

Dan stáát RSCA Women aan de leiding van de Belgische Super League met dertien overwinningen op dertien wedstrijden, met een doelpuntensaldo van 81 voor en 3 tegen. Dan hééft Tessa Wullaert in die dertien wedstrijden liefst dertig goals gescoord, en nog eens negen in de campagne waarmee de Red Flames zich kwalificeerden voor het EK 2022. En dan komt BRUZZ uitgerekend langs op de dag nadat de Red Flames met 1-6 hebben verloren van Nederland, in een vriendschappelijke interland die de kandidatuur van België, Nederland en Duitsland voor de organisatie van het WK 2027 kracht moet bij zetten. De paars-witte Red Flame die een hekel heeft aan verliezen, heeft dan ook maar kort geslapen wanneer ze ons in het hotel van de Belgische voetbalbond op het oefencomplex in Tubeke te woord staat.“Ik ben iemand die veel analyseert, misschien overanalyseert,” zegt Wullaert. “Dat er een niveauverschil is met Nederland, wisten we op voorhand. Ze hebben meer speelsters met ervaring, ze hebben het EK gewonnen, en waren tweede op het WK. Maar we hadden er toch meer van verwacht, en we zijn teleurgesteld dat we daar niets tegenover hebben kunnen zetten.”

Tijdens oefenwedstrijden tegen zo'n sterke tegenstander kan je zien waar je staat als je vrijuit voetbalt. Op een toernooi kan je tegen Nederland misschien meer halen door 'realistischer' spelen.
Tessa Wullaert: Vroeger 'parkeerden we vaker de bus', maar dat willen we nu niet meer. We willen elke wedstrijd winnen. Maar misschien moeten we af en toe nog eens op de counter spelen tegen ploegen die echt wel beter zijn. Zo hebben we nu ook ons doelpunt gemaakt.

Wat zijn de stappen die de Red Flames al hebben gezet en nog moeten zetten?
Wullaert: Ik draai nu ongeveer tien jaar mee, en toen we gisteren voorbij het Koning Boudewijnstadion reden, sprak ik nog met Janice (Cayman, red.) over dat oefenveldje ernaast (Heizel B, red.), waar we vroeger nog met de nationale ploeg trainden. De jeugd komt nu echt wel op alle vlakken in een veel betere omkadering terecht. Ook tactisch hebben we stappen gezet, maar om onze doelstelling van de top acht van Europa te halen, zal er nog tijd nodig zijn. Nederland speelde gisteren voortdurend snel en in één of twee tijden, draaide vooruit, liep diep … zo leek het alsof ze altijd een vrouw meer hadden. En dan is er het fysieke aspect. Daar is de achterstand het grootst. Maar heel veel mensen beseffen niet dat tachtig procent van onze nationale ploeg geen profspeelster is.

Ook u moet zich bij Anderlecht schikken naar een trainingsschema op maat van niet-profs.
Wullaert: Ik heb tijdens die vijf jaar in het buitenland altijd overdag getraind, maar bij Anderlecht trainen we om acht uur 's avonds. Het heeft een paar maanden geduurd eer mijn lichaam daaraan was aangepast. Daarom doe ik twee keer per week overdag nog iets extra's. Omdat vier keer trainen per week te weinig is, en omdat je uit een training 's avonds minder haalt dan uit één om elf uur 's ochtends.

Vindt u dat het vrouwenvoetbal bij Anderlecht nu de nodige omkadering krijgt?
Wullaert: Meer en meer in ieder geval. We hebben nu met Jos Donvil een nieuwe CEO met wie we al gesprekken hebben gehad. Die hadden we ook al met voorzitter Wouter Vandenhaute. We krijgen volgend seizoen ook een nieuwe trainer, ik ben benieuwd wie dat zal worden. En verder is het dit seizoen blijkbaar het eerste jaar dat we bij Anderlecht een vaste kleedkamer hebben en dat de was wordt gedaan. We mogen ook in de fitness die de mannen gebruiken. Dat is allemaal vrij uniek in België.

Na deze interlands zal de vraag weer opduiken of het niveau van de Belgische Super League Vrouwenvoetbal wel voldoende is voor onze speelsters. Het is voor RSCA Women misschien ook niet altijd leuk om met 6-0 te winnen?
Wullaert: Wij als aanvallers hebben veel werk bij RSCA. Voor mij is het goed voor het vertrouwen, en ik amuseer mij. Maar voor de verdediging en de keeper is het minder leuk. En Nederland is duidelijk niet hetzelfde als Charleroi of Aalst als tegenstander. In de Super League heb je veel meer tijd, tijd die we gisteren niet hadden. Een BeNe­League (met clubs uit België en Nederland, red.) zou beter zijn, maar de Voetbalbond (KBVB) doet er alles aan, en je kan ook geen clubs bij toveren.

Uw positie op het veld bij RSCA Women verschilt van die bij de Flames. Al uw Anderlecht-goals scoorde u van de rechterkant, bij de nationale ploeg bent u ook rechts en links, en haakt u ook meer af.
Wullaert: Bij Anderlecht moet ik bijna niet mee verdedigen. Met Laura Deloose achter mij weet ik dat dat wel in orde komt. De flank is niet mijn lievelingspositie, maar uiteindelijk heeft de coach mij daar geposteerd en zijn gelijk gehaald, omdat mijn statistieken goed zijn. Ook al hebben we veel de bal en krijgen we sowieso veel kansen.
Bij de Flames wil ik inderdaad meer overal zijn. Zeker tegen betere ploegen start ik liever wat lager in de opbouw. Ik ben iemand die graag de bal heeft. Als er vooraan niet veel te doen is, dan is dat frustrerend. Misschien moeten we daar nog eens over praten, maar ik luister uiteindelijk natuurlijk naar de coach.

Hebt u lang getwijfeld voor u naar Anderlecht kwam? Er was ook sprake van Atlético Madrid.
Wullaert: Nee. Ik denk dat corona veel geholpen heeft. Al in januari toen er nog geen corona was, voelde ik dat het te veel aan het worden was. Vijf jaar van alles weg zijn, uit je koffer leven en een relatie op afstand onderhouden … het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het is mooi om voor ploegen als Wolfsburg en Manchester City te spelen. Echte topwedstrijden voor veel volk en met veel druk zijn leuk, en ik ben blij dat ik die heb meegemaakt, maar zoveel zijn het er nu ook weer niet in een seizoen.

Geld zou dan wel een rol kunnen spelen. Mannelijke profs kunnen bijvoorbeeld vaker hun familie laten overkomen.
Wullaert: Als mijn vriend in Manchester had kunnen blijven, dan zat ik daar misschien nog. Maar als ik nu terugdenk aan hoe ik het vijf jaar heb volgehouden in het buitenland, dan krijg ik al de zenuwen. Het was ook eenzaam. Sommige mensen zullen misschien niet snappen dat ik ben teruggekeerd, maar daar heb ik mij weinig van aangetrokken. Ik heb mijn gevoel gevolgd, en we zien wel wat de toekomst brengt.

Geen vierde gouden schoen

Haar gevoel volgen heeft Wullaert altijd al gedaan. Als we vragen of ze vroeger een idool had in het voetbal, antwoordt ze gewoon van niet. Ze voetbalde omdat ze het zelf graag deed. Wullaert staat ook bekend als een winnaarstype dat elke wedstrijd het onderste uit de kan wil, en dat emotioneel kan zijn als het tegenzit. Even verrassend als verfrissend was haar reactie op haar tweede plaats in de verkiezing van de Gouden Schoen in januari, na haar ploegmaat bij RSCA en de Red Flames Tine De Caigny. Hoewel De Caigny in de voor haar nieuwe positie als diepe spits veel doelpunten maakte voor club en land, maakte Wullaert er nog altijd meer, en leverde ze ook meer assists af. Uit een Insta­grambericht na de verkiezing bleek dan ook haar ontgoocheling dat ze na overwinningen in 2016, 2018 en 2019 geen vierde Schoen had gewonnen.

Bent u eigenzinnig?
Wullaert: Ja. Ik kies mijn weg en zal me weinig aantrekken van iemand anders. Zelfs mijn ouders gingen er niet mee akkoord dat ik weer in België kwam voetballen. Ik heb het toch gedaan, en ik heb er geen spijt van.

Is die eigenzinnigheid nodig om aan topsport te doen?
Wullaert: Ik denk wel dat mijn karakter me gebracht heeft waar ik nu ben. En hoe meer je bereikt, hoe beter het ook is om eigenzinnig te zijn en je niet te veel aan te trekken van andermans mening. Want anders kraakt dat je.

Met al die mediatraining tegenwoordig is de kans klein dat een mannelijke prof na de Gouden Schoen zijn teleurstelling op Instagram zal laten blijken.
Wullaert: Ik vind dat jammer, omdat je op die manier veel wegneemt van iemands persoonlijkheid. Ik trek me daar weinig van aan. Ik zal niemand afbreken, maar ik zal altijd uitkomen voor mijn mening en mijn gevoel, en ik denk dat daar niets mis mee is. Dat blijkt ook uit de berichten die ik kreeg van mensen die me steunden.

Omdat u door uw statistieken en prestaties gedoodverfd favoriet was, leek de toekenning van de Gouden Schoen voor de vrouwen inderdaad meer op een promotie-evenement dat ook eens een andere naam voor het voetlicht wilde plaatsen.
Wullaert: Dat heb ik uiteindelijk ook op Instagram gezet. Als je als uitleg krijgt dat er anders metaalmoeheid optreedt, dan vind ik dat jammer. Onze huidige coach bij Anderlecht (Patrick Wachel, red.) zei me nog dat hij berichten kreeg van mensen die aan hém vroegen voor wie zij moesten stemmen. Het is wel al veel beter dan vroeger, maar nog te weinig mensen die iets te zeggen hebben of hun mening mogen geven, volgen het vrouwenvoetbal voldoende, en dat is jammer. Dat zijn de kinderschoenen waar we met het vrouwenvoetbal nog altijd in staan. We moeten iedereen een beetje tevreden houden. Maar goed, ik heb het bijna verteerd ( lacht). En ik gun het Tine zeker!

Komt u vaak in Brussel?
Wullaert: Nee, alleen om te voetballen.

Is er veel contact met de mannenploeg?
Wullaert: Niet zoveel, omdat hun dag al voorbij is als wij 's avonds aankomen. Bij City deden we bijvoorbeeld wel meer dingen samen in media en marketing. Dat heb ik wel al doorgegeven aan ons marketingteam. Dat 'One Team'-gevoel uitdragen kan belangrijk zijn.

Vertel eens wat meer over de GRLPWR-voetbalkampen die u organiseert?
Wullaert: GRLPWR was de eerste tattoo die ik heb laten zetten toen ik in het buitenland speelde. Het is ook een beetje de rode draad door mijn carrière. Het zit in mijn karakter om te gaan voor wat ik wil en me niet te laten tegenhouden om beslissingen te nemen die mij gelukkig maken. Toen ik de voorbije zomer in België was en wat meer tijd had, hebben we eens vier trainingen georganiseerd voor meisjes die meteen uitverkocht waren. Ik ben bezig met mijn trainerscursus Uefa A, dat kwam dus goed uit. En omdat ik in België blijf, zijn we een bedrijfje begonnen. Ik geef nu elke woensdag en zondag training en we zullen nog uitbreiden. Het slaat aan bij sponsors en voor de zomer zijn er al vragen uit heel het land.

Hoe kan die girlpower zich uiten bij jonge speelsters?
Wullaert: Er zijn meisjes die mij op training komen vragen wat ze moeten doen als ze bij een jongensploeg spelen en nooit een pass krijgen. 'Ga naar een andere club,' zeg ik dan. Het is goed om samen te spelen met jongens, maar je moet het ook tof vinden. Het draait om fun en plezier, anders hou je het toch niet vol.

Ook in de discussie over equal pay voor vrouwen en mannen pleit u ervoor om de passie niet uit het oog te verliezen.
Wullaert: Passie hebben wij, speelsters sowieso, want voor het geld moeten we het niet doen. Al vind ik natuurlijk ook dat het verschil in verloning niet zo groot mag zijn als nu.

De Flames worden al heel lang gecoacht door Ives Serneels. Zou u graag eens een vrouwelijke coach hebben?
Wullaert: Dat maakt uiteindelijk niet veel uit. Een coach moet de juiste capaciteiten hebben en ik denk dat er in België gewoon nog te weinig goede vrouwelijke coaches zijn. Maar die zullen er wel snel komen.

Zoals u na uw spelerscarrière.
Wullaert: Ik zie mezelf niet als hoofdcoach, omdat ik denk dat daar te veel bij komt kijken. Je moet dan met veel mensen rekening houden en iedereen tevreden houden, en ik ben nogal recht door zee. ( Droog) Als T1 zou ik een T2 nodig hebben die goed is in people management. Ik zou me liever specialiseren als T2 of aanvalstrainer om dichter bij de speelsters te staan en meer aan te sturen op details en techniek. Of overkoepelend in de organisatie van de club.