Toumani Camara, Brusselse branie in de NBA: 'Basket uit de schaduw van het voetbal halen'

Volgende week debuteert Toumani Camara uit Watermaal-Bosvoorde in het nieuwe NBA-seizoen, het basketwalhalla van Amerika. BRUZZ sprak met de NBA-rookie en ging naar zijn vroegere club United Basket Woluwe. “Ik pas me altijd aan, en doe wat nodig is om te winnen.”

Ik heb nog echt geen enkele van die jongens hier zien lachen,” zegt de fotograaf verbaasd, nadat hij beelden heeft geschoten van een basketbaltraining van de U16 van United Basket Woluwe. Hypergeconcentreerd oefenen ze hun favoriete dribbels, shots en dunks in een zaal in het Fallonstadion in Sint-Lambrechts-­Woluwe. “Ze amuseren zich nochtans,” benadrukt jeugdcoördinator Yvan De Vreught. “Maar ze halen hun plezier uit serieus werken.” Waarna hij nog een bewijs levert van de discipline van de jonge talenten: een in recordtempo gemaakte groepsfoto. “Kom jongens, allemaal samen, en dan meteen weer in de focus!” In minder dan een minuut zijn de pose en foto een feit en gaat de training op volle snelheid voort.

Van zijn twaalfde tot zijn zestiende trainde ook Toumani Camara (23) in Woluwe. Hij is de tweede Belg in de Amerikaanse National Basketball Association (NBA), na Didier Mbenga. De Vreughts zoon Sacha, die vandaag de training leidt, speelde vroeger samen met Camara. “Toumani was een goeie jeugdspeler, maar hij behoorde niet tot de absolute toppers,” verrast de coach. “Toen hij hier aankwam, shotte hij zelfs nog met zijn twee handen, hij moest nog zoeken naar zijn goede werphand. Maar dankzij zijn uitstekende mentaliteit en attitude is hij blijven groeien. Die houding kreeg hij van thuis uit mee en ook de club hamert daar heel hard op. Hij is een prachtig voorbeeld voor al onze jeugdspelers.”

Camara zelf deelt de visie van zijn vroegere trainer. “Ik speelde eerst voor ASA Saint-Hubert Boitsfort in Watermaal-­Bosvoorde, waar ik ben opgegroeid, en de overstap naar Woluwe was best een realitycheck. In Bosvoorde stak ik boven de anderen uit, maar in Woluwe was iedereen enorm goed. Daardoor ging ik nog ernstiger trainen.”

Vier vlindertattoos

BRUZZ sprak via Teams met Camara op het moment dat hij nog deel uitmaakte van sterrenteam Phoenix Suns, maar door een recente ruildeal is hij zijn debuutseizoen in de NBA begonnen bij de Trail Blazers in Portland. Een meer bescheiden ploeg. Met dat team maakt hij geen kans op de kampioenstitel, maar zijn eigen speelkansen zijn er wel veel groter. “Het is even wennen, maar ik ben het intussen gewoon om me aan te passen aan een nieuwe omgeving,” vertelde Camara over die late overstap ter gelegenheid van de NBA Media Day.

Dat klopt, sinds zijn jeugdjaren deed hij al een pak ervaring op bij verschillende basketbalploegen. Amper zestien was hij toen hij verhuisde van Brussel naar Florida, met de vaste overtuiging om zijn NBA-droom waar te maken. “Ik sprak toen nog geen Engels en miste uiteraard mijn familie,” blikt hij terug. Hij liet vier vlindertattoos op zijn rechterbeen zetten, om zijn dierbaren dicht bij zich te hebben. De vlinders verwijzen naar zijn nauwe band met zijn moeder en broer, en naar zijn zus, die op jonge leeftijd overleed.

Camara maakte bij zijn eerste basketbalpartijtjes in de VS meteen indruk en kreeg snel de bijnaam die hij nog altijd met trots draagt: Too Many Buckets – Te veel scores. “Een medespeler vroeg me mijn naam en vond die maar vreemd. 'Toumani? Too many, yes, too many buckets!' zei hij. I loved it.”

Intussen legde hij een lange weg af, die hem deze zomer eindelijk naar de NBA bracht. Hij kreeg een contract nadat hij het bij Phoenix uitstekend had gedaan in de Summer League, een toernooi als voorbereiding op het nieuwe NBA-seizoen. Het is de competitie bij uitstek waar jonge en nog onbekende spelers hun talenten kunnen bewijzen. Zijn coach prees zijn veelzijdigheid en vergeleek hem om die reden met een Zwitsers zakmes.

Ook in zijn eerste oefenmatch voor Portland, vorige week, gooide de 2m03 grote Camara hoge ogen met zijn atletische spel en scorend vermogen – dertien punten in veertien minuten, met als uitschieter een bijzonder knappe dunk. “Ik ben een absolute teamspeler en een winnaar,” zegt Camara zelf. “Ik pas me altijd aan, doe wat nodig is op het terrein om te winnen met de ploeg. Of dat nu meer verdedigen is of agressiever aanvallen.”

Discipline en routine

Een doorzetter is hij altijd geweest, van toen hij erg jong was, zegt hij zelf. “Ik speelde dikwijls op een pleintje in de buurt, maar daar werd veel gevoetbald. Ik moest wachten tot het avond werd, en alle voetballers weg waren. Ik baskette vaak op mijn eentje tot mijn moeder me uiteindelijk kwam halen. Dat het donker werd, kon me niet schelen. Ik bleef shotten, zelfs als ik de ring niet meer kon zien.”

Hij kijkt met een goed gevoel terug op zijn jeugd in Watermaal-Bosvoorde. “Ik groeide op vlak bij het bos, omringd door familie en vrienden. Als ik er nu ben, breng ik zoveel mogelijk tijd door met mijn familie en ga ik nog eens uit met mijn vrienden in het centrum, naar de cinema bijvoorbeeld. En ik geniet van de variëteit aan eten hier, zeker de Afrikaanse kost. Brussel voelt nog altijd als thuis.”
Voor de nationale ploeg spelen is een droom, maar Camara's ambities gaan breder dan dat. “Ik zou het basketbal in België uit de schaduw van het voetbal willen halen en meer kansen bieden aan jongeren in België en Brussel. En dan heel specifiek in mijn Watermaal-Bosvoorde (lacht). Zelfs als die jongeren geen profspeler worden, kan basketbal een groot verschil maken in hun leven. Het geeft discipline en routine, leert je veel over jezelf.”

Een rolmodel dat het maakt in de beste competitie ter wereld is uiteraard geweldig nieuws voor Brusselse clubs, en zeker voor zijn ex-ploeg United Basket Woluwe. “Misschien kunnen we samen met hem iets doen om basketbal te promoten, al heeft hij vandaag al genoeg aan zijn hoofd. Maar wie weet wat de toekomst brengt?” zegt Yvan De Vreught aan de zijlijn van de zaal in het Fallonstadion. De Vreught weet wat er nodig is om de interesse in zijn sport aan te zwengelen. “Om basketbal hier in Brussel verder te doen groeien, hebben we in de eerste plaats meer zalen en meer trainers nodig.” Ook andere experts en federaties, onder meer bij Basketbal Vlaanderen, hekelen dat gebrek aan zalen. Volgens de recente gegevens van het Gewest telt Brussel 220 buitenvelden en 180 binnenvelden waar basketbal mogelijk is. Er zou een zestigtal basketbalclubs actief zijn in het gewest.

“Met meer en betere infrastructuur, had Brussel vandaag misschien al meerdere talenten naar de NBA kunnen sturen,” benadrukt De Vreught. “Laatbloeiers zoals Camara hebben het moeilijk in België. Na hun achttiende worden jongeren hier ofwel prof in een eerste ploeg, waarbij ze niet op hun studies kunnen focussen, ofwel stokt hun carrière. Het is in ons land moeilijk om geleidelijk door te groeien, zoals in de VS wel kan.”

Al gaat De Vreught volledig akkoord met zijn vroegere pupil dat het succes van een basketbalopleiding verder gaat dan het aantal profcarrières. “Ik ben zelf het meest trots op het succesverhaal van een Hongaarse jongen. Hij sprak nauwelijks Frans toen hij in Woluwe aankwam. Profspeler is hij niet geworden, maar hij heeft een uitstekende job als ingenieur. Basketbal heeft hem de wilskracht en discipline gegeven om te slagen in zijn studies. De club vormt niet enkel knappe spelers, maar ook goede persoonlijkheden en prima studenten. Voor sommigen ben ik een soort vaderfiguur.”

Zit er nog baskettalent aan te komen in Brussel? “Ik denk aan Aaron Ona Embo en Terence Kekenbosch, twee jongeren die in de Spaanse topcompetitie spelen, bij Real Madrid en het Catalaanse Badalona,” zegt De Vreught. Of ze als Brusselaars een voordeel hebben in het buitenland? “Ze zijn het alleszins gewoon om met verschillende culturen en talen om te gaan.”

En hoe zien die serieuze jongens die zich nu voor onze neus in het zweet spelen hun toekomst? “Ik zal alleszins proberen een zo hoog mogelijk niveau te bereiken,” zegt Noah Deleris (15), die even naar de zijlijn komt gelopen. Hij houdt in de eerste plaats van de stijl van wijlen Kobe Bryant, maar kijkt ook op naar zijn oudere landgenoot in de NBA. “Camara toont hoe ver je kan raken, startend van hier in Woluwe.” Ook zijn teammaat Tesilan Doumbouya (14) vindt extra motivatie in Camara's verhaal om zelf ooit profspeler te worden. “Ik speel vaak met vrienden op pleintjes in parken, en basketbal helpt me om te ontstressen, als ik bijvoorbeeld veel huiswerk heb.” Luka Ilic (14) is door zijn Servische roots grote fan van Servische spelers zoals Bogdan Bogdanovic, die Camara misschien zal tegenkomen in de NBA. “Ik analyseer zijn bewegingen, om zo zelf ook intelligenter te kunnen spelen.”
Het laatste woord is voor Camara. Of hij een boodschap heeft voor die ketjes die zo graag in zijn voetsporen willen treden? “Geloof in je dromen en geef alles. Zorg dat je geen spijt krijgt.”