Union Saint-Gilloise, hofleverancier van voetbaldwergen

Luxemburg, Malta en Madagascar zijn niet de grootste voetballanden, maar Union-spelers en internationals Moris, Teuma en Lapoussin komen er maandelijks wel met de mooiste verhalen van terug. Over incasseren van Ronaldo, shirts ruilen met Modric, feestvieren in Afrika en uiteindelijk gewoon weer terugkeren naar het Dudenpark.

De twee huiskatten van het Joseph Marienstadion kijken vanaf de tribune verveeld naar het veld. De stem van Felice Mazzù schalt door het verder lege stadion terwijl Teddy Teuma aanlegt voor een corner. Anthony Moris staat op doel en wacht op de bal, terwijl Loïc Lapoussin en de andere aanvallers de afgesproken hoekschoproutine uitvoeren.

Het is een trainingsdag als een andere in het Dudenpark, waar Union Saint-Gilloise zich voorbereidt op de competitiewedstrijd tegen Seraing. Madagascar is hier fysiek en mentaal heel ver weg, zelfs met de beste wil van de wereld is geen enkele aanwezige te vergelijken met Cristiano Ronaldo en doelpunten worden enkel gevierd met het geritsel van het doelnet. Om maar te zeggen: Lapoussin, Moris en Teuma hadden reden om met weemoed terug te denken aan hun uitstappen van de week voordien.

Lapoussin won en verloor met Madagascar van Congo, Moris legde het met Luxemburg nipt af tegen Servië en kreeg er 3 om zijn oren van Cristiano Ronaldo in de 5-0-nederlaag tegen Portugal en Teuma verloor met Malta van Slovenië en haalde een punt tegen Cyprus.

De klasse van Pirlo en co.

“Volgens mij was het een doelpunt van mij,” lacht aanvoerder Teuma, wanneer zijn vrije trap in de slotminuut van de wedstrijd tegen Cyprus ter sprake komt. “Ik heb het gevraagd aan de speler die het doelpunt nu op zijn naam kreeg, maar hij zegt dat hij de bal niet raakte. Dan is het toch mijn doelpunt? Goed, eigenlijk maakt het me niet zoveel uit.”

Zo keert het trio na iedere interlandbreak met de nodige verhalen terug. Ze bespreken die na de training dollend onderling, maar evengoed delen ze hun ervaringen met de rest van de ploeg. “Loïc maakt de meest opmerkelijke dingen mee bij Madagascar,” lacht de Maltese middenvelder opnieuw zijn tanden bloot. “Ze kregen deze keer een penalty tegen nadat een aanvaller met zijn eigen voet in de grond trapte. Er was geen verdediger in de buurt.” Lapoussin: “Tja, het is Afrika. Alles is anders daar.”

Maar hoewel hij er zelf niet al te trots op was, werd deze week het langst nagepraat over de hattrick die Moris moest incasseren. Niemand minder dan Cristiano Ronaldo scoorde drie keer tegen Luxemburg. Ook Manchester United-ster Bruno Fernandes wist de Union-doelman te passeren. “Eigenlijk zijn dat allemaal heel vriendelijke en bescheiden gasten,” zegt Moris. “Je kunt ertegen praten, die gaan niet vervelend doen tegen ons.” Dat geldt volgens de doelman voor alle topspelers. “We hebben in mijn tweede interland gelijkgespeeld tegen Italië. Het is mijn meest memorabele wedstrijd. Wat een klasse toonden spelers als Buffon, Chiellini, Bonucci en Pirlo zelfs toen nog.”

Teuma heeft een gelijkaardige ervaring met Luka Modric. “Ik vraag nooit om een shirt te ruilen met spelers, maar zijn shirt wilde ik heel graag hebben. Hij stemde toe en vroeg zelfs om mijn shirt. Dat hij, een ex-wereldvoetballer van het jaar, respect toonde voor mij als kleine speler, vond ik heel mooi. Het leerde me ook altijd hetzelfde te doen wanneer wij zelf tegen amateurs spelen.”

Dubbele nationaliteit

Opvallend bij alledrie de dwerginternationals: ze werden niet geboren in het land waarvoor ze uitkomen. Teuma en Lapoussin waren zelfs nog nooit op Malta of Madagascar geweest. Het is een gevolg van de internationalisering van de maatschappij, maar ook het opportunisme in het voetbal. Voetbalbonden van kleinere landen speuren de velden af en pluizen familiestambomen uit om spelers te vinden die voor hun geboorteland niet in aanmerking komen.

Lapoussin, geboren in een voorstad van Parijs, had grootouders uit Madagascar en Teuma bleek een overgrootouder uit Malta te hebben gehad. In beide gevallen was het de voetbalbond van het land zelf die contact opnam met de spelers. Ze regelden de benodigde papieren en kregen beiden een dubbel paspoort. “Ik ben wel heel trots om voor Madagascar te spelen,” zegt Lapoussin. “Het is een heel arm land, maar voetbal wordt er enorm emotioneel beleefd. Ik heb daar geen familie meer, maar mijn familie in Frankrijk volgt alle wedstrijden en is ook trots. En iedere keer als ik bij de ploeg kom, voelt dat als een grote familie. De overwinning tegen Congo hebben we goed gevierd.”

Ook de Maltese nationale ploeg blijkt zeer hecht. “Ik ben zowat de enige die niet in de eigen competitie speelt, maar ik werd er snel opgenomen,” zegt Teuma, die in Zuid-Frankrijk geboren werd. “Voetbal is er de belangrijkste sport. Het is een fijn eiland met mooie stranden. Een perfecte vakantiebestemming eigenlijk.”

Het strandloze Luxemburg klopte bij Moris aan nadat zijn vader voor hem al de dubbele nationaliteit had aangevraagd. Hij was bezig met de familiestamboom en ontdekte dat er nog wat voorouders van over de grens kwamen. “Een tweede nationaliteit is in de huidige maatschappij nooit slecht,” verwoordt Moris, geboren in Aarlen, zijn motivatie. “Er waren geen sportieve redenen om die extra nationaliteit aan te vragen, mijn vader heeft hetzelfde voor mijn broer gedaan. Maar toen de Luxemburgse bond vroeg of ik voor hen wilde uitkomen, heb ik niet getwijfeld. Interlandvoetbal is toch iets speciaals. Ik ben trots dat ik op dit niveau kan spelen.”

Eindtoernooien

Gezien de spelers waar ze het soms tegen mogen opnemen, is die gedeelde trots begrijpelijk. Tegelijkertijd: hoe leuk is het om iedere maand half Europa of zelfs de wereld over te vliegen om met een nulletje of vijf te verliezen. “Er is veel veranderd sinds ik in 2014 bij de Luxemburgse ploeg kwam,” weerlegt Moris het beeld van een ploeg vol bakkers en slagers die maandelijks verlof moeten nemen om tegen Ronaldo en co. te kunnen voetballen. “Destijds waren er drie profs, nu zijn we dat allemaal. Er zijn spelers uit de Bundesliga, de Amerikaanse en Belgische competitie. We vliegen met onze eigen charter naar uitwedstrijden en er is een professionele staff.”

Moris durft het Europees Kampioenschap halen als doelstelling uit te spreken voor Luxemburg. “Als Macedonië erbij kan zijn, dan kunnen wij dat toch ook.” De Nations League en de uitbreiding van het EK van 16 naar 24 deelnemers spelen daarbij een belangrijke rol.

Ook Teuma wijst naar de door de Belgische doelman Thibaut Courtois vorige week nog vervloekte Nations League als ideaal podium voor Malta. De Maltezen spelen er tegen landen als Andorra, Letland of de Faeröer Eilanden. “Zoiets maakt een EK wel haalbaarder voor ons, al blijft het moeilijk. Ik denk dat Loïc de meeste kans heeft om eens een eindtoernooi te halen. Madagascar was er in het verleden al eens bij op de Africa Cup.” Lapoussin zelf houdt het op een grote droom om dat toernooi ooit eens te halen. Over een WK durft geen van de drie te spreken. Dat lijkt alleen haalbaar wanneer de Fifa het deelnemersveld nog eens gevoelig uitbreidt.

Maar eerst wacht dus Seraing. Zonder Luka Modric, Cristiano Ronaldo of Gianluigi Buffon, maar met Gérald Kilota, Georges Mikautadze en Guillaume Dietsch.