Vechten voor de toekomst: 'Als ik niet kan boksen, voel ik me leeg'

Na maanden kan de Brussels Boxing Academy (BBA) de deuren weer openen. Niets te vroeg voor veel trouwe Brusselse jongeren die er hun lichaam en geest versterken. “Als ik niet kan boksen, kan ik niets. Niet studeren, niet werken, dan zou ik zelfs niet met u kunnen praten.”

"Komaan, hop, hop, hop!” Coach Mohamed Idrissi springt vooraan met twee benen samen heen en weer en geeft het tempo aan. Dat ligt hoog. Hij drijft het nog wat verder op. Blijft springen, maar draait nu zijn armen in brede cirkels. “Twintig, eenentwintig, komaan!” Eerst links, dan rechts. Nog steeds springend trekt hij beurtelings een knie op, zo hoog mogelijk. De min-achttienjarigen in de steeds vollere sportzaal van het Sint-Jan Berchmanscollege in Brussel proberen hem te volgen, beginnen te zweten.

Bij Idrissi lijkt het iets van niets, wij weten beter. De conditietraining bij de BBA is loodzwaar. Als je niet gemotiveerd bent, hou je de dril niet vol. Af en toe verschanst iemand zich achter andermans rug om zijn benen niet te lang gestrekt in de lucht te moeten houden. Maar Idrissi ziet alles. “Hela, werken!” Hij is streng, maar ook mild. Het is de tweede week dat hij zijn pupillen weer in de zaal heeft. Dat zijn veelal jongeren uit moeilijkere Brusselse wijken, maar evengoed Europese ambtenaren, kunstenaars of gewoon sportliefhebbers.

Sinds de lockdown moest de club noodgedwongen dicht, boksen is nu eenmaal een contactsport. Idrissi gaf onlinetraining via Instagram, maar dat blijft een flauw afkooksel van het echte werk. “Zodra het mocht, trainden we wel weer in het park, maar daar kwam toch minder volk op af. Sommigen waren ongerust, mochten niet van hun ouders of wilden kwetsbare familieleden niet in gevaar brengen. Of ze zagen boksen in het park gewoon niet zitten.” Hij kijkt tevreden in de zaal. “We hebben een trouw publiek, maar lang niet iedereen is terug.” Doordat de andere sportzaal in De Kleurdoos waar ze normaal trainen dicht is voor renovatie, zijn ze nog op zoek naar extra ruimte, al is er voor een groot deel van de trainingen al een oplossing gevonden.

Talent
Vandaag tellen we een zestigtal tieners en adolescenten, vooral jongens, enkele jonge kinderen en ook een handvol meisjes. “Dit is de enige plek waar je alles even kan loslaten,” zegt Ben Hannadas (17), die voor het eerst terugkeert sinds maart. Nu hij aan de hogeschool studeert, heeft hij andere uren, maar als het enigszins kan, wil hij als vanouds weer vijf keer per week komen. Hij is de voorbije maanden buiten op zichzelf blijven trainen, maar dat is niet hetzelfde. “Ik heb de zaal, de ambiance en het materiaal erg gemist. Boksen biedt een uitdaging, een gevecht waar je je op kan voorbereiden. Het goede is dat het binnen strakke regels gebeurt en mét discipline, waardoor je achteraf geen miserie of zorgen hebt.”

Hannadas komt helemaal uit Watermaal-Bosvoorde. Hij bokst al van zijn dertiende. Eerst bij een andere club, maar hier vond hij het niveau beter. De voorbije maanden nodigde hij een dolende vriend uit zijn voorbeeld te volgen. “Hij leefde niet gezond, rookte, had problemen en veel zorgen. Tijdens de lockdown heb ik hem aangemoedigd om te boksen, ik heb hem getraind in het park. Toen ik opmerkte dat hij talent had, kreeg hij de smaak helemaal te pakken. Voordien spijbelde hij veel. Maar sinds hij bokst, is hij weer gemotiveerd. Hij is nu zelfs geslaagd voor school. Hij wil hier ook lid worden.”

Door vijf keer per week te trainen, is Hannadas' vrije tijd goed gevuld. Hij wil niet liever. “Als je niets om handen hebt, doe je soms eender wat om je niet te vervelen. Voor je 't weet, laat je je beïnvloeden door de verkeerde mensen en haal je stommiteiten uit. Hier kan je alles vergeten. Als ik thuiskom, ben ik zo uitgeput dat ik zelfs niet meer kan nadenken. Ik val meteen in slaap.”

Coach Idrissi moet intussen enkele jongeren teleurstellen. “Sorry, maar met handschoenen gaat vandaag niet, het is te druk. Dat is niet coronaproof.” “Zo jammer, dat voelt toch anders,” zegt de dertienjarige Maryama Izoughar. Al is de teleurstelling van korte duur, ze is erg gemotiveerd om weer te trainen. Ze begon als kind te boksen. “Daarna ben ik een tijd gestopt, maar toen ik opgroeide, begon ik het te missen. Als ik me slecht voelde, merkte ik dat ik het nodig had. Als ik op een boksbal klop, raak ik mijn razernij kwijt. Anders krop ik ze op.”

Boksen noemt ze zonder aarzelen haar passie. Waarom vindt ze moeilijker te vatten. “Ik kan zo stoom aflaten en het geeft me kracht, moed en zelfvertrouwen. Vroeger was ik weleens bang dat ze me zouden kidnappen. Sinds ik boks, heb ik daar minder last van.” Als ze even niet traint, voelt ze zich snel mentaal én fysiek zwakker. “Ik hield er niet van om tijdens de lockdown thuis te blijven. Ik heb die beweging nodig.” Ze kijkt uit naar een echte match. “Bang ben ik daar niet voor. Ofwel krijg ik slaag, ofwel leer ik bij.” Haar ogen fonkelen. “Ik wil écht goed worden.”

“Zonder boks ben ik niets”
Het zweet druppelt al van Mounsef El Khettabi's (22) hoofd, maar hij overweegt nog een uur langer te trainen. “Ik ben zo blij dat de club weer open is. Zelfs tijdens de vakantie voelde ik dat ik touwtje moest springen. Zonder boksen kan ik niets. Niet werken, niet naar school. Ik zou zelfs niet met u kunnen spreken.” Terwijl hij het vertelt, wiebelt hij voortdurend met zijn benen of prutst met zijn handen. Hij kan geen seconde stil blijven zitten. El Khettabi is net afgestudeerd als loodgieter, maar studeren liep niet van een leien dakje. “De opleiding duurde drie jaar, ik deed er vijf jaar over. Ik kan mij niet altijd goed concentreren. Op het werk of op school loopt mijn hoofd vol, hier loopt het leeg.”

Vijf jaar geleden ontdekte hij boksen via zijn oudere broer, die vandaag ook mee traint. “Ik wilde iets maken van mijn leven. Ik overwoog in het leger te gaan, maar ik weeg te weinig. Zodra ik hiermee begon, was ik erdoor gebeten.” Eerst probeerde hij andere clubs uit, maar hier voelde hij zich voor het eerst thuis. “In die andere zalen geven ze training om geld te verdienen, hier draait het niet om geld. Hier willen ze een goede basis leggen bij jongeren. Ze aanvaarden ons zoals we echt zijn.” De coaches beschouwt hij als zijn nonkels, de andere leden als zijn broers of zussen. “Ik kom bij de coaches thuis, blijf er eten, soms zelfs logeren. Ik ken hun leven, hun kinderen. Dit is familie.”

Nochtans kende hij hier in het begin niemand. “Ik heb doorgaans moeite om me te integreren, ik ben erg gesloten.” Hier brak dat pantser vanzelf open. “Samen afzien, samen knokken, schept een band. Je sleept elkaar erdoor.” Tijdens een training of een match ga je diep. “Aan hoe iemand loopt, kan je zijn karakter of zijn gemoedstoestand aflezen – stoer, onzeker, bang. Tijdens een boksmatch geef je je nog meer bloot. Als ik het moeilijk heb, vertel ik dat niet, ze zien het gewoon aan me. Het is een manier om mezelf uit te drukken.”

El Khettabi oogt zachtaardig, verlegen zelfs, maar is vooral één brok emotie. “Dat heb ik soms moeilijk onder controle. Vroeger was ik altijd zenuwachtig, soms bang. Een match is emotioneel erg heftig, de ene keer voel ik me geweldig, de volgende keer zwak, en huil ik. Een bokser kan tijdens een match innerlijk exploderen, maar moet zich wel kalm houden. Als je je niet aan de regels houdt, grijpt de coach in. Dat is goed.”

Het is hoe langer hoe essentiëler voor hem geworden. “Ik heb het nodig om me te kunnen concentreren. Anders zou ik altijd boos of gefrustreerd zijn, niet vrolijk zoals nu. Als ik vroeger een probleem had, regelde ik het zelf. Nu kom ik boksen om mijn frustraties te evacueren. Tijdens de training geef ik me volledig en nadien is het opgelost. Ongelooflijk, toch?”

Structuur en educatie
“Boksers zijn vaak heel emotioneel,” knikt coach Idrissi. “Mensen denken soms dat ik hard ben, terwijl ik heel gemakkelijk huil. Een bokser ziet af. Zoals Mohamed Ali zei: 'Je moet ervoor zorgen als voor een baby.'” Vroeger was Idrissi bokskampioen in Marokko, de voorbije zestien jaar was hij trainer, maar vooral ook coach, en soms houvast. “We houden de club bewust divers, maar richten ons vooral tot jongeren die het thuis of op school niet gemakkelijk hebben, sociale of financiële problemen hebben. We bieden structuur, educatie, we zorgen dat ze niet op straat rondhangen. Wie rijk is, tennist of golft. Wie krapper bij kas zit, bokst. Als iemand ons lidgeld niet kan betalen, vragen we minder. Voor veel andere clubs is boksen business geworden, voor ons is boksen een recht.”

Idrissi en de andere coaches willen in de club een samenhorigheidsgevoel creëren. “Als ze in de problemen zitten, kunnen ze bij ons terecht. Soms kan ik helpen als ze een advocaat nodig hebben of in aanraking zijn gekomen met de politie, maar alles oplossen kunnen we niet. Als we sommigen een tijd niet zien, maken we ons zorgen. Tijdens de lockdown hielden we contact. Sommigen verloren de voorbije maanden hun job, hadden gedoe op school, soms nog minder middelen.” Ze houden de band warm. “Veel van die jongens en meisjes moeten elke dag boksen, het is een gevecht voor het leven. Ze moeten elke dag weer opstaan, zich goed gedragen, naar school of hun werk gaan. Hier geven we hun aandacht, we motiveren ze.”

“Dit is mijn leven,” besluit El Khettabi. “Als ik niet kan boksen, voel ik me leeg.” Terwijl hij zijn spullen bij elkaar sprokkelt, klopt een andere bokser, Aziz Ismaël, hem even vriendschappelijk op de schouder en zegt dan tegen ons: “Hij is echt een tank. Uitstekend bokser, mooie stijl.” El Khettabi reageert eerst verrast – Ismaël is kampioen – en begint dan breed te glimlachen. “Wat had ik gezegd? Dit is familie die je aanmoedigt. Aziz is degene met bakken talent, niet ik.”