Vincent Goffaux boekt sportsucces met nieuw hart

Uiterlijk in 2011 wou Vincent Goffaux (44) een triatlon op zijn palmares hebben. Maar op 3 oktober 2008 veranderde zijn leven, toen hij thuis een hartstilstand kreeg. Vandaag sport hij weer en heeft hij zelfs medailles behaald op het Europees kampioenschap voor hart- en longgetransplanteerden.

"Toen ik daar zo lag, was ik eigenlijk even dood," vertelt Goffaux. "Maar de ziekenwagen was er snel en de dokter heeft me verschillende spuitjes gegeven om mijn hart weer aan de praat te krijgen. Na een uur klopte mijn hart op tien procent van zijn capaciteit. Ik werd naar Saint-Luc overgebracht, waar ik in een coma lag. De dokters zeiden aan mijn vrouw dat er één oplossing was: een harttransplantatie, want mijn hart kon niet meer zelfstandig functioneren. Op 8 oktober was er een donorhart en vijf dagen later werd ik wakker."

Goffaux was altijd een sportbeest geweest. Naast zwemmen en lopen nam de fiets een belangrijke plaats in in zijn vrije tijd. Behalve kermiskoersen reed hij onder meer de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen en La Marmotte, een Franse wielerwedstrijd die vier mythische cols aandoet. Net als zoveel Brusselaars was hij een gezond sportman, tot hij in 2005 een beroerte kreeg. "Toen heb ik een week in het ziekenhuis gelegen. Daar hebben ze gezien dat ik een groot hart had, maar dat is blijkbaar normaal voor mensen die intensief sporten. Ik mocht vrij snel na de beroerte opnieuw sporten. Toen rijpte het idee van een triatlon, en ik was begonnen aan een trainingsschema om top te zijn. Alles ging goed, tot die derde oktober 2008."

Toen Goffaux na zijn harttransplantatie ontwaakte, was zijn rechterkant verlamd. Er volgden lange weken op krukken en veel bezoeken aan de kinesitherapeut. "Ik was net een grote baby, ik moest alles opnieuw leren."

Epo
Langzaam aan leerde Goffaux opnieuw lopen. Later mocht hij ook weer aan sport gaan denken. Zijn doel was zijn oude conditie terugvinden en zo een overwinning op zichzelf halen. Hij ontdekte dat er sportverenigingen voor hartgetransplanteerden zijn en trok vorig jaar naar het EK in Zweden. "Tijdens groepstrainingen zagen de trainers dat ik potentieel had. Je vindt op zo'n EK alle niveaus, zowel mensen die amper sporten als topatleten. Op de honderd meter lopen had je bijvoorbeeld een Nederlander die er twaalf seconden over deed, een toptijd. Naast het sporten is het op zo'n EK ook belangrijk om te tonen wat je nog allemaal kunt na een hart- of longtransplantatie."

Tijdens de vier dagen durende Spelen kaapte Goffaux maar liefst drie medailles weg: in het zwemmen goud bij de aflossing, brons in het fietsen en nog eens brons in de biatlon. Later dit jaar wil hij naar het wereldkam­pioenschap voor getransplanteerden, maar hij moet het dan wel financieel rondkrijgen. "In het zwemmen zou ik iets kunnen halen. Of ik deelneem, hangt ervan af of ik sponsors vind. Anders kan ik het financieel niet opbrengen. Dan concentreer ik me op het Europees kampioenschap 2012 in Nederland."

"Aan zo'n kampioenschap nemen ook niergetransplanteerden deel. Zij mogen epo nemen voor hun behandeling (epo is ook doping, red.). Er wordt gezegd dat de reis van de Amerikaanse deelnemers wordt terugbetaald als ze een medaille halen. Er gaan geruchten dat zij weleens wat meer epo zouden durven te vragen: ze hebben het 'nodig voor hun behandeling'."

Goffaux traint alvast voluit voor het WK: per week doet hij vijf uur aan powertraining en loopt hij een uur op de loopband. Daarnaast gaat hij wekelijks tweeënhalf uur buiten lopen. Zodra de lente aanbreekt, vind je hem ook weer in het zwembad - nu is het nog te koud. Goffaux is heel gevoelig voor warmte en kou. "Ik loop maar beter geen verkoudheid op, want dat zet de deur open voor microben. Een verkoudheid heeft meteen invloed op mijn hart. Ik moet heel mijn leven medicamenten nemen opdat mijn lichaam het hart niet afstoot."

De hartstilstand heeft Goffaux' leven veranderd. Hij geniet er nu met volle teugen van en is vooral gelukkig dat hij kan blijven sporten. "Ik fiets tachtig kilometer of loop er tien, en ik ben fier op mezelf. Het zijn stuk voor stuk overwinningen op mezelf - in het begin kon ik de trap niet op. Het is ook een boodschap aan de mensen die een transplantatie hebben gehad: toon je waardig. Ik had vroeger het beeld dat getransplanteerden mensen zijn die in een stoel zitten en amper nog bewegen. Ik ben het levende bewijs dat dat niet klopt."